Καπετάνιος που νοιάζεται μόνο για το συμφέρον του, καπετάνιος δεν είναι!

Από τα πρώτα του κιόλας ταξίδια στις παγκόσμιες θάλασσες το καράβι του ευρώ έδειχνε σημάδια παραδοξότητας και σαν σκαρί και στoν πλου κάνοντας τους παλιούς και έμπειρους καπεταναίους να το παρατηρούν με σκεπτικισμό. Στο ερώτημα, τι να φταίει άραγε ο ναυπηγός ή ο καπετάνιος, ήρθε ο μέγας διδάσκαλος ο Χρόνος να απαντήσει… και οι δύο!

Τόσο η ιδέα να φτιαχτεί ένα τέτοιο σκάφος όσο και ο αυτοδιορισμός (;) ενός γερμανού στο τιμόνι τελικά δεν πείθουν κανένα. Οσο ρομαντική και αν είχαν ζωγραφίσει  την αρχική εικόνα μετά τόσων χρόνων αμερικάνικη νομισματική μονότονη ηγεμονία, φάνηκε γρήγορα το νέο παιχνίδι εξουσίας στο εσωτερικό της Ε.Ε. με τράπουλα μάλιστα σημαδεμένη. Κι έτσι οι πιο πολλοί επιβάτες του νέου πλοίου εντοπίζοντας την ανισοκατανομή των κερδών του ναύλου ανάμεσα  σ’ αυτούς της πρώτης θέσης και της δεύτερης-τρίτης (βορράς-νότος) καθώς και τα πυκνά σύννεφα στον ορίζοντα, άρχισαν να κυκλοφορούν ήδη φορώντας τα σωσίβια τους. Ο μοναδικός άβουλος και σίγουρα άφρων επιβάτης που φοβούμενος  μην τυχόν και τον πετάξουν στη θάλασσα,  η νέα-Ελλάς ,η επανειλλημένως υπό του καπετάνιου βιασθείσα, στα όρια του διασυρμού φέρεται και άγεται χωρίς καμία άμυνα στα πόδια του κουμανταδόρου της αναζητώντας οίκτο…

Ο υπό την επήρρεια μέθης της μεγαλομανίας του πλοίαρχος ,εξυπνότατος ,κυνικός και πειθήνιος στα αφεντικά του, την άρχουσα κεφαλαιοκρατική γερμανική τάξη, χρησιμοποιεί την αποπομπή της χώρας μας ως ‘’μπαμπούλα’’ προς τον κατευνασμό κάθε φυγόκεντρης συλλογιστικής από Ισπανία, Ιταλία αλλά και από τις άλλες χώρες. Η ηγεμονική πολιτική των απογόνων του Αδόλφου κρίνει ότι η Ελλάδα αφού δεν έχει τίποτα άλλο για ξεπούλημα ας φανεί  χρήσιμη στο ρόλο του σκιάχτρου και βλέπουμε τι θα γίνει μ αυτήν την κακομοίρα στην πορεία…

Εξετάζοντας την γερμανική Ιστορία θα συναντήσουμε συχνά ηγέτες οραματιστές, οξυδερκείς, τολμηρούς οι οποίοι ενίοτε τυφλωμένοι από την αύρα της Ισχύος και την έξη τους προς αυτήν, καταλήγοντας να οδηγούν λαούς μη εξαιρουμένου του δικού τους σε επώδυνες περιπέτειες και ηθικές μα και υλικές ήττες. Σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί η αμετροέπεια που τους διακρίνει τόσο απέναντι στην Ελλάδα όσο και απέναντι στα υπόλοιπα κράτη μέλη της ζώνης ευρώ.Οι διεθνείς  και ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές εξελίξεις τους φτύνουν κατάμουτρα κι αυτοί καμώνονται πως βρέχει. Μιλούν με ύφος  χιλίων καρδιναλίων ενώ οι λαοί του ευρώ υποφέρουν, διαμαρτύρονται, κατεβαίνουν στους δρόμους. Ο μέσος Ευρωπαίος δεν χορεύει πλέον στους ρυθμούς της Ευρωπαϊκης Ορχήστρας του Μέτερνιχ. Οι σοβαροί κοινωνικο-οικονομικοί παρατηρητές βλέπουν πλέον ότι μετα την Ισπανία και την Ιταλία το επόμενο κρούσμα θα είναι στη δεύτερη οικονομική δύναμη, στον πυρήνα πλέον του ευρώ, στην Γαλλία, η οποία για τρίτο κατά σειρά τρίμηνο δεν μπορεί να ανακάμψει παρ’ όλες τις ελπίδες Ολλάντ στα φορολογικά μέτρα που μάλλον κλίμα εκπατρισμού γαλλικὠν κεφαλαίων απ’ τη ζώνη ευρώ δημιουργούν. Ηδη ο ενεργειακός κολλοσός η SHELL τοποθετεί μεγάλα επενδυτικά της κεφάλαια στα αμερικάνικα κρατικά ομόλογα θέλοντας ν’ αποφύγει το επισφαλές και φθίνων ευρωπαϊκό περιβάλλον.Τα χαμηλότοκα γερμανικά επιτόκια στα  ομολόγα τους αντανακλουν πιο πολύ στην γερμανική φοβία παρά στην γερμανική σιγουριά για το μέλλον της ευρωζώνης.

Είναι καιρός για τη δημιουργία μιας αποκομματικοποιημένης ελληνικότατης δεξαμενής σκέψης που θα καταγράφει τις εξελίξεις στην ζώνη ευρώ και θα καταστρώνει εναλλακτικά μη φοβικά σενάρια με σκοπο την πρόβλεψη και την επιθετική αντίδραση που θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ενός νέου μεσογειακού νομίσματος πιο σοφού και απαλλαγμένου από τις ‘’παιδικές ασθένειες’’ του ευρώ!

Μαρινάκης Αντώνης-αναλυτής.