Μου έκανε εντύπωση όλη αυτή η μανιασμένη επίθεση εναντίον της.
Δεν εξηγιόταν μέσα μου, δεν την καταλάβαινα καθόλου. Τόσα και τόσα
γίνονται συνέχεια μέσα στη Βουλή. Χρόνια τώρα. Σημεία και τέρατα. Γιατί
αυτό να γίνεται το κορυφαίο, το τόσο αβάσταχτο πια, που ξεχειλίζει το
ποτήρι της αντοχής των νεύρων; Ανεξήγητο. Ξαναέβαλα τα βίντεο που βρήκα
από την αρχή. Πιο προσεχτικά, πιο υποψιασμένος, στα πάντα όσα έβλεπα.
Πέρασαν ώρες και δεν έβγαινε συμπέρασμα. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, να
απογοητεύομαι. Άντε μια τελευταία προσπάθεια, είπα. Και ξανάρχισα από
την αρχή να βλέπω πάλι όλα τα βίντεο. Να προσέχω με μάτια ορθάνοιχτα,
σαν τον Ηρακλή Πουαρό.
Και τότε σε μια επανάληψη, εκεί που ο φακός τη ζουμάριζε, είδα αυτό του δεν έβλεπα, που ήταν μπρος στα μάτια μου και δεν έβλεπα. Το αινιγματικό ματάκι της Ζωής. Μα πώς κοίταζε έτσι, σαν κάτι να ήξερε, κάτι που εμείς δεν υποθέταμε με τόση σιγουριά, παρά μόνο σαν υποψία, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Και ξαφνικά φωτίστηκα, κατάλαβα τα πάντα, η Ζωή διάβαζε το μυαλό τους!! Με αυτό το ελάχιστα χαμογελαστό ματάκι, ρωτούσε και ξαναρωτούσε, και αμέσως ταραζόντουσαν όλοι. Έμπαινε στον εγκέφαλό τους! Εκεί μέσα, στα άδυτά τους, και αλώνιζε! Δεν μπορούσαν να κρύψουν τίποτα, και το χαμογελαστό ματάκι τούς το έλεγε, τούς το έδινε να το καταλάβουν απόλυτα. Ξέρω, τους ψιθύριζε. Τους έβλεπε γυμνούς, χωρίς φτιασίδια και επιχειρήματα, να αντιγράφουν και να διαβάζουν τα στικάκια, να στέλνουν μηνύματα, να τηλεφωνιούνται πανικόβλητοι από τη λίστα.
Και τότε άρχισε το γλέντι. Κατατρομοκρατήθηκαν όλοι οι ύποπτοι. Τρόμος, μιλάμε. Άρχισαν να της πετάνε μπουκάλια, ποτήρια, τασάκια, πιρούνια, κουτάλια, να αντιδρούν σπασμωδικά, ανεξέλεγκτα, με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, βάζα, καρέκλες, τραπέζια, σκαμπό, μπιμπελό, μετά αρχίσαν τους σχολιαστές, τους οικονομολόγους, τους διαδρομιστές, τις ΜΗΚΥΟ, τους ψευδομάρτυρες, τους νομικούς, τους δημοσιογράφους, τους Πρετεντέρηδες στο τέλος. Ο Βενιζέλος έσταζε λουσμένος στον ιδρώτα. Έκρυβε απεγνωσμένα το τρέμουλο στο σαγόνι του. Ο Μαρκογιαννάκης θυμήθηκε το ένδοξο αντικομμουνιστικό παρελθόν του στα δικαστήρια, ένας άλλος Πασόκος, Ρήγας νομίζω στο επώνυμο, έβριζε τη Ζωίτσα πιο χυδαία και από τον Μαρκό. Χαμός γινόταν.
Έκλεισα τον υπολογιστή. Τεντώθηκα αποζημιωμένος, ήρεμος, χαρούμενος. Ήθελα να δώσω ένα φιλί στη Ζωίτσα. Να καταλάβει, πόσο την αγαπούσαμε, ότι δεν ήταν μόνη, ότι ήμασταν όλοι κοντά της κι ας μην μας έβλεπε, κι ας μην μας ήξερε. Α, ώστε γι' αυτό σε μισούν, Ζωίτσα, γιατί τα κατάλαβες όλα. Τώρα κατάλαβα κι εγώ.
Πάνος Ηλιόπουλος
Και τότε σε μια επανάληψη, εκεί που ο φακός τη ζουμάριζε, είδα αυτό του δεν έβλεπα, που ήταν μπρος στα μάτια μου και δεν έβλεπα. Το αινιγματικό ματάκι της Ζωής. Μα πώς κοίταζε έτσι, σαν κάτι να ήξερε, κάτι που εμείς δεν υποθέταμε με τόση σιγουριά, παρά μόνο σαν υποψία, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Και ξαφνικά φωτίστηκα, κατάλαβα τα πάντα, η Ζωή διάβαζε το μυαλό τους!! Με αυτό το ελάχιστα χαμογελαστό ματάκι, ρωτούσε και ξαναρωτούσε, και αμέσως ταραζόντουσαν όλοι. Έμπαινε στον εγκέφαλό τους! Εκεί μέσα, στα άδυτά τους, και αλώνιζε! Δεν μπορούσαν να κρύψουν τίποτα, και το χαμογελαστό ματάκι τούς το έλεγε, τούς το έδινε να το καταλάβουν απόλυτα. Ξέρω, τους ψιθύριζε. Τους έβλεπε γυμνούς, χωρίς φτιασίδια και επιχειρήματα, να αντιγράφουν και να διαβάζουν τα στικάκια, να στέλνουν μηνύματα, να τηλεφωνιούνται πανικόβλητοι από τη λίστα.
Και τότε άρχισε το γλέντι. Κατατρομοκρατήθηκαν όλοι οι ύποπτοι. Τρόμος, μιλάμε. Άρχισαν να της πετάνε μπουκάλια, ποτήρια, τασάκια, πιρούνια, κουτάλια, να αντιδρούν σπασμωδικά, ανεξέλεγκτα, με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, βάζα, καρέκλες, τραπέζια, σκαμπό, μπιμπελό, μετά αρχίσαν τους σχολιαστές, τους οικονομολόγους, τους διαδρομιστές, τις ΜΗΚΥΟ, τους ψευδομάρτυρες, τους νομικούς, τους δημοσιογράφους, τους Πρετεντέρηδες στο τέλος. Ο Βενιζέλος έσταζε λουσμένος στον ιδρώτα. Έκρυβε απεγνωσμένα το τρέμουλο στο σαγόνι του. Ο Μαρκογιαννάκης θυμήθηκε το ένδοξο αντικομμουνιστικό παρελθόν του στα δικαστήρια, ένας άλλος Πασόκος, Ρήγας νομίζω στο επώνυμο, έβριζε τη Ζωίτσα πιο χυδαία και από τον Μαρκό. Χαμός γινόταν.
Έκλεισα τον υπολογιστή. Τεντώθηκα αποζημιωμένος, ήρεμος, χαρούμενος. Ήθελα να δώσω ένα φιλί στη Ζωίτσα. Να καταλάβει, πόσο την αγαπούσαμε, ότι δεν ήταν μόνη, ότι ήμασταν όλοι κοντά της κι ας μην μας έβλεπε, κι ας μην μας ήξερε. Α, ώστε γι' αυτό σε μισούν, Ζωίτσα, γιατί τα κατάλαβες όλα. Τώρα κατάλαβα κι εγώ.
Πάνος Ηλιόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου