Χριστίνα Κουκουράκη, Εικαστικός – Ασπασία Τσουρλάκη, Φιλόλογος
Με αφορμή το νέο ωρολόγιο πρόγραμμα του Γυμνασίου
«Ούτε ένα τραγούδι, ούτε μια ζωγραφιά»
Αυτό
θα είναι στο εξής το σύνθημά μας. Αυτό θα γράφουν με παράπονο οι ματιές
μας όταν θα συναντιούνται. Μα τόσοι απολύονται, διαλύονται οικογένειες,
χάνονται ανθρώπινες οικονομικά καταρρακωμένες ζωές, σταματούν οι παλμοί
στις αδύναμες καρδιές,.. η αισθητική αγωγή στο γυμνάσιο μας μάρανε.
Το
νέο σου σχολείο, το γυμνάσιο, έχει εικαστικά και μουσική τέσσερις ώρες
την εβδομάδα. Τα χέρια σου πάνε να ξεμουδιάσουν. Η ψυχή σου έρχεται σε
επαφή με την αρμονία που θυμίζει ακόμη το παιδί του δημοτικού που ακόμη
κουβαλάς. Έρχεται η Δευτέρα γυμνασίου. Το σώμα σου εκρήγνυται. Το μυαλό
και η καρδιά σου προσπαθούν να ακολουθήσουν αυτές τις αλλαγές. Έχεις
όμως κάνει λίγα βήματα στην κατεύθυνση της αφαιρετικής σκέψης. Τώρα
μπορείς να καταλάβεις, τώρα μπορείς να εκφραστείς, τώρα είσαι έτοιμος να
αφεθείς και να δημιουργήσεις.
Λυπάμαι
όμως. Δε μπορείς. Η μουσική στη δευτέρα γυμνασίου δεν υπάρχει πια. Τα
εικαστικά επίσης. Σε αφήνουν μαζί με την παιδικότητά σου. Με ένα μήνυμα.
Τώρα μόνο μαθηματικά, φυσική, χημεία, αρχαία, έκθεση, πληροφορική,
ξένες γλώσσες. Λιγότερη γυμναστική. Καμία ανάσα. Μην παραξενευτείς που
στο σχολείο πας χωρίς χαμόγελο. Μην απορήσεις που δε θα χεις τίποτα να
περιμένεις. Υπάρχει το project κουτέ, περίμενε! Τι; Σου έδωσαν άλλο θέμα
από αυτό που επιθυμούσες; Αναγκαστικά; Δεν πειράζει. Έχεις μάθει να
υπομένεις. Έχεις μάθει να αποφασίζουν οι άλλοι για σένα.
Θα
τη βρούμε τη λύση. Θα κάνουμε θέατρο εκτός ωραρίου. Και εικαστικά και
μουσική και χίλια δυο αντικείμενα συμπλέκονται εκεί! Όλα θα τα μάθεις
και θα σε δουν οι φίλοι σου και θα σε χειροκροτήσουν οι συγγενείς σου
και θα πας και εκδρομή με την ομάδα. Όλα αυτά θα συμβούν όμως αν υπάρχει
μόνιμος καθηγητής αισθητικής αγωγής στο σχολείο. Μουσικής και
Εικαστικών. Αν δεν υπάρχει, οι υπόλοιπες ειδικότητες θα την
επιστρατεύσουμε όλη την αντιαισθητική μας τέχνη, αλλά δεν είμαστε
επιστήμονες του είδους. Και θα σου κάνουμε κακό μικρέ μου. Θα
αναπαράγουμε άθελά μας την εμπορική λογοτεχνία, την εμπορική μουσική,
την υποκουλτούρα, θα μεταφέρουμε την πεζή πραγματικότητα σε ένα σανίδι
με φτηνό εισιτήριο για να βγάλουμε και τα έξοδά μας.
Φαντάσου
καλύτερα ένα σχολείο χωρίς εικόνα, χωρίς χρώμα, χωρίς φως. Οραματίσου
τους τοίχους γυμνούς. Ξέχνα τις τοιχογραφίες, τον πηλό, τα γλυπτά σου
από τη γυψόγαζα. Εκείνο το στροβιλιζόμενο ζευγάρι του σούπερμαν και τη
ροζ μπαλαρίνας που έφτιαξες πέρσι από γύψο πολύ λυπάμαι που δε στο πήρα
με το ζόρι. Δε θα ξαναφτιάξεις άλλο. Έχω όμως και ένα καλό νέο. Θα
σταματήσει να μας διακόπτει η δυνατή κλασική μουσική από το ιερό μας
μάθημα. Θα σταματήσουν τα κρουστά και θα φύγει αυτό το ανόητο πιάνο της
καθηγήτριας μουσικής που πιάνει πολύ χώρο. Οι γιορτές θα γίνονται χωρίς
χορωδία,χωρίς παλμό, χωρίς δρώμενα, χωρίς βίντεο φτιαγμένα από εσένα.
Στις γιορτές δε θα έχεις λόγο.
Τα
χεράκια σου δε μπορούν να γράψουν. Μα τι έχεις; Δεν είσαι ήρεμος παιδί
μου! Είσαι υπερκινητικός με διάσπαση προσοχής. Αφαιρείσαι. Δε σου αρέσει
το σχολείο; Γιατί; Κι οι γονείς σου δούλοι είναι που είναι άνεργοι για
σένα;
Σώπα.
Μη μιλάς. Μην ακούς. Μην τραγουδάς. Μη ζωγραφίζεις. Μην κουνιέσαι.
Κάτσε να διαβάσεις. Έχεις διαγώνισμα. Άρχισαν τα τεστ, σοβαρέψου.
Έρχονται οι πανελλήνιες. Τι; Δε θα δώσεις; Δε θα γίνεις γιατρός,
δικηγόρος, μηχανικός, καθηγητής; Και τι θα γίνεις;
Τι είσαι; Παιδί;
Αυτός
είναι ο μόνος δρόμος για να γίνεις πετυχημένος ενήλικας, όπως εμείς,
και να φτιάξεις μια ορθή ευνομούμενη κοινωνία σαν τη δική μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου