του Γιώργη Γυπάκη
Υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο η εχθρότητα μιας κυβέρνησης απέναντι στο λαό αποκτάει αδιαμφισβήτητο και απόλυτο χαρακτήρα, γίνεται εθνοκαθαρτική και λαμβάνει χαρακτηριστικά, πολεμικής επίθεσης (κυριολεκτώ). Αυτό το όριο, η κυβέρνηση το έχει υπερβεί.
Με την απόλυτη κάλυψη των δικών της ΜΜΕ και την κοινωνία σε ψυχολογική καταστολή η κυβέρνηση καταφέρνει ακόμα κι επιβιώνει - και δεν κινδυνεύει πια από το λαο αλλά από τα ίδια της τα αντιθετικά μέτωπα κι αυτό είναι το πιο σοβαρό.
Κάποιοι μιλούν για τη λογική του ώριμου φρούτου. Ως ώριμο φρούτο λοιπόν, η κυβέρνηση έχει σαπίσει και θάπρεπε ναχει πέσει προ πολλού, κι αν δεν έχει συμβεί αυτό ακόμα, ας αναζητήσουν ευθύνες αυτοί που αρνούνται τρία χρόνια τώρα την ενοποίηση όλου του αντιμνημονιακού αγώνα σε κοινό μέτωπο.
Από τη σαπίλα και την οσμή του νεκρού σε αποσύνθεση που αναδίδει η ίδια η Ελλάδα, τίποτα καλό δεν πρέπει να περιμένουμε πιά, παρεκτός, αν συνειδητοποιήσουμε όσοι απομείναμε ζωντανοί με κάποια ελπίδα μέσα μας πώς, το όριο που έχει υπερβεί η κυβέρνηση πρέπει να το υπερβούμε κι εμείς.
Η κουβέντα περί βίας εντός της κοινής γνώμης έχει τελειώσει προ πολλού: γιατί ήταν προφανής η κοροϊδία, να σου ζητάνε να αποκυρήξεις τη βία, αυτοί που την ασκούν.
Κι έτσι βρεθήκαμε στο και πέντε. Οπου το Σύνταγμα, οι νόμοι και ο κοινοβουλευτισμός έχουν ξεπεραστεί ως διακυβεύματα κι από τις δύο πλευρές. Κι όπου το ζητούμενο είναι η επιβίωση του λαού, η κυριαρχία του έθνους.
Νομίζω εδώ, πως πρέπει να πάρουμε επώδυνες αποφάσεις, γιατί αν αυτοί κάνουν Χριστούγεννα, θα κάνουν και Πάσχα.
Αλλά εμείς δεν θα κάνουμε κανένα απ' τα δυό, παρά στο σκοτάδι και τη δυστυχία.
Μόνος δρόμος, πρίν το χείλος του γκρεμού είναι η επιστράτευση του λαού.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ένας εμφύλιος πόλεμος, μέσα στον παραλογισμό του φαίνεται αναγκαίος για την εκκαθάριση. Υπήρξε και υπάρχει ως σχέδιο εναλλακτικό για την κυβέρνηση και τους ξένους η πρόκληση ενός εμφυλίου πολέμου.
Αυτό που δεν έλαβαν υπόψην οι δημοσιοσχεσίτες που σπρώχνουν τα πράγματα ως εκεί, είναι πως η πραγματικότητα καλύπτει την εικόνα που μας εκπέμπουν ως προπαγάνδα.
Και το αποτέλεσμα είναι πως μείναν μόνοι τους, με τους ενστόλους τους, τα κανάλια και τις εφημερίδες τους, τους μεγαλοεργολάβους τους και λίγους μόνο διεφθαρμένους υπαλλήλους και δεν ελέγχουν πια το λαό, κι αυτούς που ελέγχουν δεν είναι συγκρούσιμη δύναμη πια.
Αυτό που δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, είναι η πρόκληση μιας Επανάστασης.
Ενός παλαϊκού ξεσηκωμού, με τα σύμβολά του και με τα μέσα του.
Υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο η εχθρότητα μιας κυβέρνησης απέναντι στο λαό αποκτάει αδιαμφισβήτητο και απόλυτο χαρακτήρα, γίνεται εθνοκαθαρτική και λαμβάνει χαρακτηριστικά, πολεμικής επίθεσης (κυριολεκτώ). Αυτό το όριο, η κυβέρνηση το έχει υπερβεί.
Με την απόλυτη κάλυψη των δικών της ΜΜΕ και την κοινωνία σε ψυχολογική καταστολή η κυβέρνηση καταφέρνει ακόμα κι επιβιώνει - και δεν κινδυνεύει πια από το λαο αλλά από τα ίδια της τα αντιθετικά μέτωπα κι αυτό είναι το πιο σοβαρό.
Κάποιοι μιλούν για τη λογική του ώριμου φρούτου. Ως ώριμο φρούτο λοιπόν, η κυβέρνηση έχει σαπίσει και θάπρεπε ναχει πέσει προ πολλού, κι αν δεν έχει συμβεί αυτό ακόμα, ας αναζητήσουν ευθύνες αυτοί που αρνούνται τρία χρόνια τώρα την ενοποίηση όλου του αντιμνημονιακού αγώνα σε κοινό μέτωπο.
Από τη σαπίλα και την οσμή του νεκρού σε αποσύνθεση που αναδίδει η ίδια η Ελλάδα, τίποτα καλό δεν πρέπει να περιμένουμε πιά, παρεκτός, αν συνειδητοποιήσουμε όσοι απομείναμε ζωντανοί με κάποια ελπίδα μέσα μας πώς, το όριο που έχει υπερβεί η κυβέρνηση πρέπει να το υπερβούμε κι εμείς.
Η κουβέντα περί βίας εντός της κοινής γνώμης έχει τελειώσει προ πολλού: γιατί ήταν προφανής η κοροϊδία, να σου ζητάνε να αποκυρήξεις τη βία, αυτοί που την ασκούν.
Κι έτσι βρεθήκαμε στο και πέντε. Οπου το Σύνταγμα, οι νόμοι και ο κοινοβουλευτισμός έχουν ξεπεραστεί ως διακυβεύματα κι από τις δύο πλευρές. Κι όπου το ζητούμενο είναι η επιβίωση του λαού, η κυριαρχία του έθνους.
Νομίζω εδώ, πως πρέπει να πάρουμε επώδυνες αποφάσεις, γιατί αν αυτοί κάνουν Χριστούγεννα, θα κάνουν και Πάσχα.
Αλλά εμείς δεν θα κάνουμε κανένα απ' τα δυό, παρά στο σκοτάδι και τη δυστυχία.
Μόνος δρόμος, πρίν το χείλος του γκρεμού είναι η επιστράτευση του λαού.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ένας εμφύλιος πόλεμος, μέσα στον παραλογισμό του φαίνεται αναγκαίος για την εκκαθάριση. Υπήρξε και υπάρχει ως σχέδιο εναλλακτικό για την κυβέρνηση και τους ξένους η πρόκληση ενός εμφυλίου πολέμου.
Αυτό που δεν έλαβαν υπόψην οι δημοσιοσχεσίτες που σπρώχνουν τα πράγματα ως εκεί, είναι πως η πραγματικότητα καλύπτει την εικόνα που μας εκπέμπουν ως προπαγάνδα.
Και το αποτέλεσμα είναι πως μείναν μόνοι τους, με τους ενστόλους τους, τα κανάλια και τις εφημερίδες τους, τους μεγαλοεργολάβους τους και λίγους μόνο διεφθαρμένους υπαλλήλους και δεν ελέγχουν πια το λαό, κι αυτούς που ελέγχουν δεν είναι συγκρούσιμη δύναμη πια.
Αυτό που δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, είναι η πρόκληση μιας Επανάστασης.
Ενός παλαϊκού ξεσηκωμού, με τα σύμβολά του και με τα μέσα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου