Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

του Γιώργου Γυπάκη

(αντί για παρέμβαση, στην ανοιχτή συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ της 11/7 στα Χανιά)

Από τα 14 μου χρόνια είμαι συνειδητοποιημένος αριστερός. Ξεκίνησα από την ΕΚΟΝ – Ρήγας Φεραίος, αγωνίστικα σε διάφορα μετερίζια -εξωκομματικά, για να φτάσω , το καλοκαίρι του πρώτου μνημονίου, να συντάσσομαι με κείνον τον κόσμο στην πλατεία Συντάγματος, που ένιωθε προδομένος συνολικά από το κοινοβουλευτικό σύστημα, που δεν τον εξέφραζε κανένα κόμμα και που συλλήβδην απηύθυνε τη μεγάλη μούντζα του σε όλους όσους βρίσκονταν στη Βουλή, ως κλέφτες.

Αυτό είναι το μήνυμα, που αφήσαμε να ξεχαστεί. Η μεγάλη ρήξη στην ελληνική κοινωνία ήταν ρήξη εμπιστοσύνης προς τον κοινοβουλευτισμό. Αυτή η μεγάλη ρήξη οδήγησε στις μεγάλες ανατροπές, την άνοδο της ακροδεξιάς με ποικίλες εκφάνσεις και την άνοδο της αριστεράς αντίστοιχα. Η παρανομη κυβέρνηση Παπαδήμου μας ανάγκασε να επιστρέψουμε στην αξία του κοινοβουλευτικού συστήματος και να εμπιστευθούμε για άλλη μια φορά – άντε, δύο- την εκλογική διαδικασία. Με τις γνωστές απογοητευτικές συνέπειες. Ανεξάρτητα λοιπόν το τί πιστεύει ο καθένας, αν δηλαδή οι εκλογές είναι ο τρόπος να σωθεί η χώρα ή απλά το μέσον που χρησιμοποιεί η νέα τάξη για να ελέγξει τη μάζα και να αποφύγει τη γενικευμένη εξέγερση, ωφείλουμε να δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία στον κοινοβουλευτισμό. Αλλά χωρίς ποτέ να ξεχνάμε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε μέρος του παλιού αποτυχημένου πολιτικού συστήματος, που ο κόσμος αφησε οριστικά πίσω του το καλοκαίρι του 2011 κι αυτό δημιουργεί μια επιτακτική ανάγκη μετασχηματισμού από τα κάτω και σε μηδενική βάση. Κι εγώ λοιπόν, όπως και πολλοί άλλοι, υπήρξα μέρος του εκλογικού 23% που προστέθηκε ξαφνικά στο 4%, προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση στον ανέτοιμο από καιρό φορέα.  
Ολοι εμείς, επιστρέφουμε από κείνο το οριακό σημείο του '11, για να συνδιαμορφώσουμε ένα νέο αριστερό κίνημα. Θέλουμε να ακουστούμε. Και πρέπει να ακουστούμε καλά.

Οποιοι νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο ποσοστό αυτό επειδή ξαφνικά άρχισε να έχει διεισδυτικοτητα στην κοινωνία η αριστερή νοοτροπία και κουλτούρα πλανώνται.Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε μια στρατηγική επιλογή για χιλιάδες ανθρώπους που έκριναν, ότι πρέπει να ενδυναμωθεί ο μόνος φορέας που μπορεί να συγκρουστεί με το μνημόνιο και να κερδίσει. Οποιοι νομίζουν ότι η αριστερά αυτή, με τις ρίζες που έχει στην κοινωνία μπορεί να ξαναπάρει το ίδιο ποσοστό, πλανώνται. Πρώτιστα, πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι, σπώντας ριζικά διαμορφωμένες αντιλήψεις τους σε μια κοινωνία που μετεξελίσεται βίαια κι έπειτα να ζητήσουν από την κοινωνία να τους ακολουθήσει.

Αυτό που ΔΕΝ πρέπει να αλλάξει , είναι η προβολή του αξιακού συστήματος έναντι του πελατειακού. Αυτή θα πρέπει να είναι και η βάση για την επιστροφή της αξιοπιστίας στην πολιτική.

Ενα από τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι η στάση του στο μεταναστευτικό. Γιατί το μεταναστευτικό ήταν μια από τις κύριες αιτίες που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε τις εκλογές. Προτείνω να αφουγκραστούμε την κοινωνία εδώ, όχι το ακραίο της ρεύμα που είναι έτσι κι αλλιώς πολυ μεγάλο, αλλά το κομμάτι εκείνο που αντιμετωπίζει με ανθρωπιά αλλά και λογική ένα πρόβλημα που ξέφυγε από τα χέρια της. Ενα πρόβλημα ισσοροπιών. Δεν δέχεται πια η κοινωνία να αποτελεί το θύμα της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, το δοχείο υποδοχής, ένας χαώδης αφομοιωτής φυλών και εθνοτήτων. Δεν το χωράει και δεν το δέχεται. Κι αν αυτό σημάνει αποχώρηση από βασικές συμφωνίες που έχουν γίνει με την Ε.Ε.,τόσο το καλύτερο. Πρέπει να γίνει λοιπόν σαφέστερη ουσιαστικά και επικοινωνιακά η στάση για το μεταναστευτικό, έτσι ώστε να μην προάγεται η νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών πάνω  από την μεταναστοποίηση των Ελληνων.

Είναι μεγάλη αυταπάτη να νομίζουμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς συγκρούσεις και χωρίς οριστικές ρήξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ακόμα χειρότερα, γι αυτούς που πίστεψαν ότι η Ευρώπη μπορεί να μετεξελιχθεί σε Ευρώπη των λαών από Ευρώπη των εταιρειών. Οπως και το ευρώ, που αποδείχτηκε δυνάστης των λαών, ένα εργαλείο του νεοφιλελευθερισμού για την εγκαθίδρυση μιας πανευρωπαϊκής κυβέρνησης τεχνοκρατών και οπωσδήποτε, όχι πια ένα εργαλείο ανάπτυξης. Δεν είναι ντροπή. Ας το παραδεχτούμε. Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ανασυγκρότηση χωρίς, εθνική νομισματική πολιτική.

Πρέπει να μιλάμε για εθνική ανασυγκρότηση. Επρεπε προεκλογικά, να μιλήσουμε περισσότερο στον κόσμο για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και τους δούρειους ίππους με τους οποίους φτάνει: την εισβολη των ευρωπαίων τεχνοκρατών, τις “αξιοποιήσεις” των λιμανιών και των αεροδρομίων, τα προγράμματα τύπου Ηλιος και τα φαστ τρακ, τον περιορισμό των αμυντικών λειτουργικων δαπανών, το ξεπούλημα των ορυκτών πόρων που ενδεχομένως να μπορούσαν να σώσουν τη χώρα από τα δάνειά της. Επρεπε δηλαδή να προβάλλουμε με όρους επικοινωνίας την πατριωτική μας θέση στα εθνικά ζητήματα, για να καταδείξουμε την ολότελα αντεθνική στάση του “ναι σε όλα” των αντιπάλων, αντί να σερνόμαστε  πίσω από την προπαγανδιστική πολιτική ατζέντα των αντιπάλων, κάτι που συνεχίζουμε να κάνουμε. Ελπίζω, στα πλαίσια της αναδιοργάνωσης , να τονισθεί ο χαρακτήρας του λαϊκού κινήματος που μπορεί να αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας ένα μεγάλο, μη συνειδητοποιημένα αριστερό κομμάτι της κοινωνίας που τον ψήφισε. Γιατί όπως σωστά αναφέρει ένας φίλος αναλυτής “οι τεχνιέντως αντικρουόμενες έννοιες της ταξικής πάλης - ταξικού εχθρού και του εθνικού αγώνα - εθνικού κινδύνου είναι ταυτόσημες και λειτουργούν αλληλοεπιδρώμενες.”

Το δεύτερο μεγάλο βήμα που πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να αποκτήσει ένα ενιαίο όραμα ανασυγκρότησης του τόπου και να μπορέσει να το προσφέρει στην κοινωνία ως μονόδρομο ελπίδας. Ενα όραμα με Συντακτικό σκέλος, με πατριωτική διάσταση, ανοικτό σε παρεναίσεις, δηλαδή διαμορφούμενο από τα κοινωνικά αιτήματα, αλλά σαφές σε όλα του τα επίπεδα. Και σαφώς αριστερό. Πιστεύω οτι η διατύπωση ενός τέτοιου οράματος θα πρέπει να περιλαμβάνει την ανασυγκρότηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της Παιδείας, της Επιστημονικής έρευνας, της Αγροτικής πολιτικής και της επαν-εκβιομηχάνισης της χώρας, από μηδενική βάση.

Το τρίτο μεγάλο βήμα, αφορά την επικοινωνία. Είναι σαφές, ότι τον τελευταίο προεκλογικό αγώνα των μνημονιακών κομμάτων τον ανέλαβαν εργολαβικά τα ΜΜΕ εθνικής εμβέλειας κι ότι χωρίς τη βρώμικη στάση τους, το αποτέλεσμα θα ήταν σήμερα διαφορετικό. Το σημαντικότερο διακύβευμα για ένα κίνημα που θέλει να αποκτήσει την εξουσία, είναι να καταφέρει να ελέγξει ένα μέρος των ΜΜΕ ή να δημιουργήσει δικά του. Σε εθνικό επίπεδο, θα πρέπει να γίνει μεγάλη ανάλυση πώς και με ποιόν τρόπο θα χρησιμοποιηθεί το πολιτικό μάρκετινγκ για να “κατακτηθούν” νούμερα ακροαματικότητας στα τηλεοπτικά μέσα, αλλά και να συζητηθεί η δυνατότητα στήριξης ή έκδοσης μιας μεγάλης εφημερίδας στα πρότυπα της Ελευθεροτυπίας.