Ανοιχτή Επιστολή στο Μανούσο Βολουδάκη

Του Γιώργου Γυπάκη

Αγαπητέ Μανούσο

Αναπολώ τις μέρες που εγώ ως δημοσιογράφος κι εσύ ως βουλευτής συνομιλούσαμε, ψύχραιμα και με μεράκι, για την ανάπτυξη του τόπου μας, ψάχνοντας να βρούμε σημεία συμφωνίας, σημεία εποικοδομητικής κριτικής. Θυμάμαι που ομολογούσα τότε, με όλες μου τις αριστερές ενοχές, ότι ο μόνος λόγος για να πάρω συνέντευξη από έναν τοπικό βουλευτή, θα ήταν για να δείξω ότι ένας νέος πολιτικός, χωρίς τις δεσμεύσεις που επιβάλλει η χρόνια φθορά των πελατειακών σχέσεων, χωρίς τις παραδοσιακές κομματικές αγκυλώσεις, με ανοικτό πνεύμα, συγκαταβατική οπτική, δημοκρατικές αξίες, έντιμες φιλοδοξίες και χρυσές προοπτικές, έπρεπε να στηριχθεί σε όποιο κόμμα κι αν ανήκε, και το γεγονός της ανανέωσης του πολιτικού μας συστήματος ήταν από μόνο του αρκετό σαν κίνητρο, για να προβάλλω τη συνέντευξή μας στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας μου. Αυτό δεν τοχω ξανακάνει.

Θυμάμαι την τελευταία ευχάριστη στιγμή της επαγγελματικής σχέσης δημοσιογράφου – πολιτικού που είχαμε, όταν συμφωνήσαμε πως το έργο επέκτασης του αεροσταθμού των Χανίων επρόκειτο να μείνει στα χαρτιά, συνδυάζοντας τις πληροφορίες και τις απόψεις μας για να φτάσουμε στο συμπέρασμα αυτό.

Ξαφνικά αυτό το δημιουργικό κλίμα μεταξύ μας κατέρρευσε, και όλη εκείνη η συγκατάβαση εξαφανίστηκε και τη θέση της πήρε μια αόριστη εχθρότητα. Σημείο της σύγκρουσης στάθηκε η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου από το κόμμα σου και η αιφνίδια και ολοκληρωτική αλλαγή στάσης της ΝΔ απέναντι στο μνημόνιο. Νομίζω πως ακολουθήσαμε το συνολικό κλίμα που επικράτησε από κεινες τις μέρες και μετά στην κοινωνία, αλλά ακόμα και τότε, αυτή η σύγκρουση μου φαινόταν τόσο παρανοϊκή και τόσο αψυχολόγητη και δεν περίμενα ποτέ ότι θα φτάναμε στο σημείο, σαν πολίτες, να ανησυχούμε για το αν η αντιπαλότητα αυτή θα ξεπερνούσε τα όρια του ειρηνικού διαλόγου, φτάνοντας στα όρια του εθνικού διχασμού.

Αλλά βλέπεις, όταν το κόμμα σου άλλαξε στάση απέναντι στο μνημόνιο, εγώ ήδη είχα καταστραφει επιχειρηματικά εξαιτίας ενός τυποκτόνου νόμου που διέλυσε τον περιφερειακό τύπο, το επίπεδο της ζωής μου έπεσε κατακόρυφα και η χαρούμενη οικογενειακή μου ζωή εμποτίστηκε με πίκρα και αγωνία. Πιστεύω ότι δε φταίω εγώ γι αυτό.

Οι δικές μου ιδέες δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο κυβερνητικής πολιτικής.

Δεν ωφελήθηκα ποτέ από πελατειακές σχέσεις, μέσα, επιδοτήσεις, κουμπαριές.

Η φαιδρότητα του “μαζί τα φάγαμε” Πάγκαλου δεν με αφορά.

Η λογική των αριθμών δεν μου δικαιολογεί τίποτε από αυτά που συμβαίνουν σε μένα και τους συμπολίτες μου.

Μέσα από ένα διάλογό μας τότε, όπου μου είπες ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος ικανός να διαχειριστεί την εξουσία εκτός από σας, μια παρέα μερικών δεκάδων τύπων δηλαδή, συνειδητοποίησα ότι, θεωρείς την άσκηση της πολιτικής προνόμιο μιας ελίτ, που δεν αντλεί τα δικαιώματά της στη συμμετοχή στην εξουσία από την καθαυτή προσφορά της στην κοινωνία και τους αγώνες της, αλλά από μια σχεδόν εξ αίματος σχέση, με κομματικούς μηχανισμούς, κοινωνικές σχέσεις και καταξίωση μέσα από κλειστούς κοινωνικούς και πολιτικούς κύκλους, χωρίς να παραγνωρίζουμε την κληρονομικότητα. Ετσι διαψεύστηκα για το ότι ένας νέος πολιτικός μπορούσε να προσφέρει στην ανανέωση του πολιτικού συστήματος.

Μέσα από τον τελευταίο μας διάλογο συνειδητοποίησα ακόμα ότι, έδινες μια μάχη χωρίς επιχειρήματα, παρασυρμένος από την γκαιμπελική προπαγάνδα με την οποία στήριζαν τα ΜΜΕ τη συνέχιση αυτής της παράλογης πολιτικής, κόντρα στη λαϊκή βούληση που τελικά αλλοιώθηκε, τρομοκρατήθηκε και ουσιαστικά νοθεύτηκε πριν τις τελευταίες εκλογές. Παρέθετα τότε, τις δηλώσεις του Σόιμπλε και του Προβόπουλου ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι θεσμικά αδύνατη, αποδεικνύοντας ότι το κόμμα σου έλεγε ψέματα στον κόσμο. Οταν μου είπες “θέλετε να κάνετε την Ελλάδα Κουβα” έπρεπε τότε να απαντήσω πως “κι εσείς θέλετε να κάνετε την Ελλάδα Ουγκάντα, κι αυτό είναι πολύ χειρότερο” αλλά μου φάνηκε τόσο γελοία η συζήτηση χωρίς επιχειρήματα που είπα να μην τη συνεχίσω.

Αν πραγματικά σε ξέρω, θα έλεγα ότι για όσα ειπώθηκαν τότε δημόσια και ιδιωτικά, στα κανάλια, στο facebook, ή όπου αλλού, σίγουρα θα ντρέπεσαι. Αλλά σε ξέρω;

Αραγε ντρέπεσαι που η πολιτική που υποστηρίζεις οδήγησε στην αυτοκτονία, στη μετανάστευση, στην ανέχεια, χιλιάδες συμπατριώτες σου; Αραγε συνειδητοποιείς ότι ο πραγματικός πάτος για έναν άνθρωπο στα 67 του είναι να έχει πληρώσει σε όλη του τη ζωή εκατομμύρια για να εξασφαλίσει σύνταξη και περίθαλψη στα γεράματα και να καταλήγει να ψάχνει στα σκουπίδια και να αργοπεθαίνει επειδή η σύνταξή του δεν του φτάνει για να πάρει τα απαραίτητα φάρμακα;

Οτι ένας άνεργος μεσήλικας μπορεί να πεθάνει από μια σοβαρή αλλά θεραπεύσιμη ασθένεια, επειδή δεν έχει λεφτά για τα νοσήλεια σο δημόσιο νοσοκομείο;

Αραγε σε ενημερώνουν οι κόλακες της ηλεκτρονικής σου παρέας ότι καλούμαστε φέτος να βάψουμε οι γονείς τα σχολεία μας, να αγοράσουμε πετρέλαιο για τη θέρμανσή τους και γραφική ύλη για τις φωτοτυπίες τους;

Σε συγκινεί καθόλου, που τα βουνά όπου πάτησε περήφανος ο πρόγονός σου Κωσταρός Βολουδάκης για να τα κρατήσει ελεύθερα, θα γεμίσουν τώρα ανεμογεννήτριες και θα περιφραχθούν για να γίνουν τα απόρθητα φρούρια κάποιων εταιρειών που δε δίνουν δεκάρα για το άγιο περιβάλλον της Κρήτης, φυσικό και ανθρωπογενές;

Αραγε συμφωνείς, με το κουκούλωμα των σκανδάλων, με την ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης, με τη βία που εξαπολύθηκε κατά των ξένων αλλά και των ελλήνων, που έτυχε να είναι αριστεροί;

Ποιός είναι ο πάτος που τρομοκρατηθήκαμε ότι θα φτάσουμε χωρίς τα μνημόνια, όταν ήδη έχει αυξηθεί η θνησιμότητα του λαού μας, όταν αποδεδειγμένα πλέον ετοιμάζεστε να εγκρίνετε τη μαζική αρπαγή των ιδιωτικών μας περιουσιών;

Πιστεύεις άραγε ότι είναι βιώσιμο το χρέος, είναι βιώσιμη και αποτελεσματική αυτή η πολιτική, που την έχουν απορρίψει όλοι οι οικονομολόγοι πλην αυτών οι οποίοι εξυπηρετούνται από την άσκησή της;

Πιστεύεις ότι μας φορολογήσατε όλους εντίμως και εγκαίρως, και τους πλούσιους και τους φτωχούς; Ή θα περιμένουμε την επόμενη μνημονιακή λαίλαπα για να το δούμε κι αυτό;

Οτι τα δανεικά που μπαίνουν στη χώρα, πάνε σε “καλή μεριά” ή χάνονται στη μαύρη τρύπα που εσείς οι ίδιοι που κυβερνούσατε πριν από μερικά χρόνια την κρατάτε ακόμα ανοιχτή;

Μανούσο και πριν εδώ δεν ήσουνα; Τί άλλαξες;

Μήπως χάθηκε η φωνή σου στο κόμμα;

Μήπως σε αλλοτρίωσαν οι πολιτικοί εκβιασμοί, οι κάθε είδους συμβιβασμοί;

Εχω ακόμα μιαν ελπίδα, ότι από όσα πίστεψα ότι μπορεί να με δικαιώσει ένας νέος πολιτικός, έμεινε μόνο η φιλοδοξία. Πρέπει να είσαι φιλόδοξος. Πρέπει να κρατάς αξίες και ιδεολογίες έτσι όπως τις διδάχτηκες, όπως εντρύφησες σε αυτές. Αλλά, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσεις την πορεία σου στο πολιτικό πεδίο είναι να αφουγκραστείς τώρα, όχι τον προσωπικό σου κύκλο, αλλά την πλειοψηφία του λαού, κι όχι αυτήν που σου λένε οι στημένες δημοσκοπήσεις, αλλά αυτήν που συναντάει κανείς στις λαϊκές αγορές, στις ουρές της εφορίας και στις διαδηλώσεις, που πια δεν είναι των ολιγων συνδικαλιστών.

Αυτά τα περίφημα “νέα μέτρα” ξέρεις πολύ καλά ότι δε θα οδηγήσουν τη χώρα σε καμιά διέξοδο. Και θα οδηγήσουν το λαό στα άκρα και τη βία, γιατί ο Ελληνας δεν τιθασεύεται πια με τίποτα, ούτε πείθεται από το σηκωμένο δάχτυλο του Καψή, του Πρετεντέρη και της Μέρκελ. Κι άλλοι θα φύγουν κι άλλοι θα αυτοκτονήσουν, κι άλλοι, κι άλλοι, θα καταφύγουν στη βία.

Αν εσύ ψηφίσεις αυτά τα μέτρα, γνωρίζοντας ότι λίγοι θα τα ανεχτούν και θάναι μόνο αυτοί που η πείνα τους κόβει τα πόδια, λίγοι θα δεχτουν να τα εφαρμόσουν και η κυβέρνησή σας δε θα αντέξει για πολύ ακόμα παρεκτός αν εκτραπεί εντελώς από το Σύνταγμα, αν εσύ υποκύψεις σε αυτόν τον παραλογισμό – γιατί είναι παραλογισμός η εξαθλίωση και έχουν μείνει λίγοι και κακών προθέσεων που την υποστηρίζουν- ποιό θα είναι το πολιτικό σου μέλλον στα Χανιά;

Πώς θα μπορέσεις να ξανακυκλοφορήσεις μες στην πόλη με το κεφάλι ψηλά, όταν οι ψηφοφόροι σου θα ζουν με το κεφάλι σκυμμένο;

Οταν θα χει χαθεί κάθε λαϊκό έρεισμα κι αυτοί ακομα οι μηχανισμοί που αναδεικνύουν μέσα στα κόμματα νέους πολιτικούς θα έχουν καταρρεύσει, ποιός θα σε στηρίξει;

Οταν οι προοπτικές που ανοίγονται για σένα μέσα στο κόμμα σου θα συρρικνώνονται μέσα σ' ένα διαγκωνισμό αναξιοκρατίας για τη συμμετοχή στις εκλογικές λίστες, που θα καταφύγεις, αν όχι στην ακροδεξιά;

Σε καλώ πίσω στην εποχή του διαλόγου, των επιχειρημάτων και του ουμανισμού, στην εποχή της πολιτικής για τον άνθρωπο κι όχι για τους αριθμούς και τις απρόσωπες εταιρείες.

Οπως ακριβώς κάλεσα μια νέα πολιτικό των Χανίων να κάνει πριν από μήνες και δε μ' άκουσε:

Σε καλώ να μην ψηφίσεις τα νέα μέτρα και το μνημόνιο που έρχεται.

Σε καλώ να μην καταστρέψεις την πολιτική σου καριέρα.

Φιλικά

Γιώργος Γυπάκης

Δημοσιογράφος