Για τη διακύρηξη του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ

Του Γιώργου Γυπάκη

Το αντιμνημονιακό κίνημα που άρχισε να οργανώνεται το καλοκαίρι του 2011, είχε αντιληφθεί την ανάγκη να ανατραπεί βίαια το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Τις αιτίες της αποτυχίας οργάνωσης αυτού του κινήματος πριν προλάβει να εκφραστεί, θα πρέπει να τις αναζητήσουμε μεταξύ άλλων,

1. στο γεγονός της διπλής υπόστασης του τεράστιου αυτού πλήθους, δηλαδή στο ότι κατά ένα μέρος αποτελούνταν από δυνάμεις που επεδίωκαν την πραγματική ανατροπή του συστήματος αυτού και κατά ένα μερος από δυνάμεις που είχαν ενοχληθεί από την ξαφνική κατάρευση των προνομιακών τους σχέσεων με το πελατειακό κράτος επειδή αυτό δεν είχε πια να τους προσφέρει τίποτα.
2. στη στάση του ΚΚΕ που συνέχιζε να αρνείται τη συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ κάτω από αυτές τις συνθήκες της απόλυτης ανάγκης, που σαμποτάριζε το λαϊκό κίνημα επειδή δεν μπορούσε να το ελέγξει και σε κάποιες περιπτώσεις έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καταστολή του
3. στο γεγονός ότι επικράτησε μια ακραία τάση απόρριψης του συνόλου του πολιτικού προσωπικού, σακιάζοντας στο ίδιο σακί ακόμα και την αριστερά που δεν ευθύνονταν για την κρίση αν και αποτέλεσε μέρος του παλιού αποτυχημένου πολιτικού συστήματος, για λόγους που έχουν εξηγηθεί επαρκώς. Σαν συνέπεια της ακραίας τάσης που επικράτησε τότε μπορεί να εξηγηθεί η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς και των “απολιτικ” κομματικών σχηματισμών που έτσι κι αλλιώς περιλαμβάνουν όλες τις τάσεις. Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε από την ιστορία είναι ότι

Η μεγάλη ρήξη στην ελληνική κοινωνία ήταν ρήξη εμπιστοσύνης με τον κοινοβουλευτισμό και το πολιτικό σύστημα. Και για όλους εμάς, που επιστρέφουμε τώρα για να συνδιαμορφώσουμε ένα νέο αριστερό και πραγματικά ριζοσπαστικό κίνημα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε μέρος αυτού του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος, που ο κόσμος αφησε οριστικά πίσω του το καλοκαίρι του 2011.

Υπάρχει μια εκτίμηση που κατά τη γνώμη μου είναι λάθος:

ότι δηλαδή, επειδή ο κόσμος που αυξησε το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές είναι στην πλειοψηφία του κόσμος του ΠΑΣΟΚ, η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δώσει σ' αυτή την τάση το προνόμιο να κυριαρχήσει ιδεολογικά και τελικά να ξανακαταλάβει την εξουσία, δηλαδή να επιστρέψει στο παλιό πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, εγώ ξέρω φανατικούς πασοκατζήδες που ψήφισαν Χ.Α, ενώ υπάρχουν σήμερα παλιά στελέχη του πασοκ που βάζουν στοιχήματα ότι πολλοί πρώην συντροφοί τους θα στελεχώσουν την ακροδεξιά. Ελάχιστη σχέση έχει η πλειοψηφία των κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ με τις δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο του συνέδριο το ΠΑΣΟΚ το έκανε 10 χρόνια μετά την ίδρυσή του. Δεν είναι λοιπόν καλό δείγμα το ότι πολλά κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ χτυπάνε την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ γιατί σημαίνει, πως ότι και να λέμε εμείς, αυτοί οι ίδιοι είναι βέβαιοι πώς κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Ελπίζω να μην ωφείλεται στο γεγονός αυτό και η μή ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος της κοινωνίας από μέρος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς όλους αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα. Δηλαδή ότι κάποιοι από αυτούς οι οποίοι θα έπρεπε να τιμωρηθούν, αύριο ίσως να βρίσκονται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορείς την ώρα που ο κόσμος ζητάει “εκτελέσεις” εσύ να μιλάς για εξεταστικές επιτροπές που έχουν συγκαληπτικό ρόλο. Θά πρεπε τουλάχιστον να μιλάς για ειδικά δικαστήρια και για δήμευση περιουσιών.

Αλλά εγώ ξέρω, πως όλοι οι άνθρωποι τους οποίους έπεισα να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές ήταν οι πιο ριζοσπαστικοί που γνώριζα, άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι πρέπει να στηθούν λαϊκά δικαστήρια για τους βουλευτές που ψήφισαν τα μνημόνια, που πιστεύουν στο παράδειγμα της Ισλανδίας και σε μια συντακτική εθνοσυνέλευση, πιστεύουν στην ενεργοποίηση του άρθρου 120 του Συντάγματος που λέει «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.» . Και ζητούν μια επαναστατική ανατροπή του καθεστώτος, εδώ και τώρα, με κάθε μέσον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να παραδεχθεί τα λάθη που το κρατούσαν απομονωμένο τόσα χρόνια στο ισχνό του ποσοστό, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδικώξει την ανατροπή του πολιτικού συστήματος, και τελικά, πρέπει να δικαιώσει το λαϊκό αίσθημα απέναντι στους ενόχους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώξει η επόμενη βουλή να είναι αναθεωρητική και να εμπλέξει το λαό στη Συντακτική της προσπάθεια, στηρίζοντας τη δημιουργία μιας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, ώστε το νέο Συνταγμα να προέρχεται από το λαό κι όχι από τους ειδικούς όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Γιατί αυτοί μας έκαψαν.

Συμφωνώ με όσους επιμένουν, και μεταξύ αυτών κι ο σύντροφος Μπογιόπουλος πως ο αγώνας αυτός, από ταξικός μετατρέπεται σε εθνικοαπελευθερωτικός, αφού όλοι έχουν πια παραδεχτεί -αν και με καθυστέρηση δύο ετών- πως είμαστε σε καθεστώς κατοχής ή αποικιοποίησης.

Με ποιόν τρόπο θα πάρουμε πίσω τη χώρα και θα αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία;

Οι καταλήψεις πρέπει να πάψουν να είναι συμβολικές και οι απεργίες να γίνουν διαρκείας. Οι καταλήψεις πρέπει να αποτελέσουν πεδίο άσκησης πρωτογενούς λαϊκής κυριαρχίας στις βασικότερες κρατικές υποδομές.

Οι εκλογές αποδείχθηκε ότι αποτέλεσαν ένα εργαλείο εκτόνωσης της λαϊκής οργής, ένα εργαλείο που βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχο της εγχώριας και διεθνούς εξουσίας, που οργανωμένα, με τη βοήθεια των ΜΜΕ τα οποία ελέγχουν, οδήγησαν την ψήφο του λαού σε ένα βεβιασμένο αποτέλεσμα. Τρέφουν αυταπάτες όσοι νόμισαν πως αυτή η διεθνής κλίκα που οργανώνεται και χρηματοδοτείται από το πολυεθνικό τραπεζιτικό κεφάλαιο θα επιτρέψει τόσο εύκολα τη διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών για να χάσει το πιάτο από το τραπέζι της. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μια ξαφνική μεταστροφή των ΜΜΕ, που εξορισμού βρίσκονται στην πλευρά του κεφαλαίου, παρά μόνο αν πειστούν ότι έχουν συμφέρον από την προσαρμογή τους στη βούληση της πλειοψηφίας του καταναλωτικού τους κοινού.

Γενικά, δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες ως προς τoν “εκδημοκρατισμό” των θεσμών.

Γι αυτό και έχουμε όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι δεν θα είναι ομαλός ο τρόπος μετασχηματισμού και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι κατά τη γνωμη μου να αντιμετωπίσουμε με αποφασιστηκότητα τις βίαιες αντιδράσεις του συστήματος αλλά και να επιβάλλουμε βίαια κάποιες επαναστατικές προσαρμογές.

Ας ξεφούγουμε πια από την ηττοπάθεια του κηνυγυμένου αριστερού. Δεν είμαστε τώρα εμείς οι κηνυγημένοι. Είμαστε οι κηνυγοί.

Την τελευταία δεκαετία, δαιμονοποιήθηκαν οι ιδεολογίες. Ομως η κατάργηση των ιδεολογιών εξυπηρετεί μόνο το κατεστημένο, που έκανε τα πάντα για να διαστρεβλώσει ή να μηδενίσει την αναγκαιότητα τους προπαγανδίζοντας το τέλος των ιδεολογιών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ωφρείλει να διακυρήξει πώς όχι μόνο δεν πέθαναν οι ιδεολογίες της αριστεράς, αλλά τώρα είναι η εποχή που δικαιώνονται. Η αριστεράέχει περιγράψει με μαρξιστικούς όρους τη σημερινή παγκόσμια κρίση, την έχει προβλέψει, έχει προβλέψει την εξέλιξή της , έχει προσφέρει τη λύση και τελικά, ακόμα κι αν τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε διαφορετική αντίληψη λόγω της αποτυχίας των περισσότερων σοσιαλιστικών συστημάτων, σήμερα φαίνεται ποιό δικαιωμένη από ποτέ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΕΙ ΙΣΧΥΡΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΟΡΑΜΑ ως βασικό συστατικό της προγραμματικής του πλατφόρμας για να δώσει Ελπίδα κα Αισοδοξία στο λαό.

-Ενα όραμα πατριωτικό, που δε θα φοβάται τις ξεκάθαρες εθνικές θέσεις. Που θα είναι ανοιχτό στο στήσιμο ξανά μιας Εθνικής Οικονομίας με εθνικό νόμισμα, και που δεν θα ιδεολογικοποιεί τη γεωπολιτική μας θέση. Γιατί μόνο η Ευρώπη; Δεν πρέπει να ληφθούν υπόψιν οι πιθανές γεωπολιτικές εξελίξεις στη Μεσόγειοκαι ο στρατηγικός ρόλος της χώρας μας ως πιθανός παραγωγός φυσικού αερίου και ως η χώρα με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στην Ευρώπη; Γιατί να αυτοαποκλειστούμε από τη δυνατότητα μιας νεας Ευρωπαϊκής Ενωσης του Νότου ή μιας Ενωσης Μεσογειακών χωρών ή κάποιας άλλης πιθανής γεωπολιτικής συμμαχίας;

-Ενα όραμα αναπτυξιακό, όπου το οικοδόμημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης θα στηρίζεται στους δύο άξονες Παιδείας και Υγείας. Να αναδείξουμε ως κοινή συνισταμένη, την επιστημονική έρευνα (ιατρική και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) και τεχνολογια με παράλληλη αξιοποίηση του πρωτογενή τομέα (πχ εκβιομηχάνιση). Κι αυτά θεωρώ τα πιο σημαντικά, γιατί αυτά είναι που θα φέρουν πίσω το επιστημονικό δυναμικό της χώρας που ξενιτεύτηκε τα τελευταία χρόνια.

-Ενα όραμα για τη δημόσια διοίκηση που θα εξηγεί ότι δεν είναι το περισσότερο κράτος που θέλουμε,δηλαδή το κράτος που είχαμε, αλλά ένα πιο Χρήσιμο κράτος.

- Και τελικά ένα όραμα αυτοδιοικητικό.

Ακόμα κι αν ακυρώσουμε τα μνημόνια σε εθνικό επίπεδο, δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει στην περιφέρεια, αν δεν ξεριζώσουμε τους μνημονιακούς δημάρχους και περιφερειάρχες, αν δεν ξεριζώσουμε τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Θεωρώ ότι όλο το μεταρυθμιστικό πλαίσιο, αυτή η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας πρέπει να στηριχθεί σε μια νεά περιφερειακή πολιτική, μια πολιτική που δε θα στηρίζεται στις επιδοτήσεις αλλά στην καινοτομία και παράλληλα την επαναχάραξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με αποκεντρωτική κατεύθυνση, την αντίθετη δηλαδή από αυτήν του Καλλικράτη, που θα στηρίζεται στην εμπειρία μας από της τοπικές συνελεύσεις και τα τοπικά κινήματα. Αντί να αποφασίζουν οι αιρετοί για τα τοπικά θέματα, να αποφασίζουν οι λαίκές συνελεύσεις.

Την εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας οι πολίτες υποχρεώνονταν να συμμετέχουν στα κοινά.

Εμείς ίσως θα μπορούσαμε να τους δώσουμε απλά, κίνητρα.