Πεστε μου, για ποιό λόγο να συνεχίσουμε τον αντιμνημονιακό αγώνα;
Αυταπάτες τρέφουν όσοι νομίζουν ότι έχουμε ακόμα ελπίδες να αποκαταστήσουμε αναίμακτα τη δημοκρατία και την εθνική μας ανεξαρτησία. Χάθηκαν πολύτιμες ευκαιρίες, ενότητας και οργάνωσης. Σπαταλήθηκε χρόνος σε άγονους προβληματισμούς και ανταγωνισμούς. Στο μεταξύ:
Η εθνική κυριαρχία παραδόθηκε ολοκληρωτικά.
Τα βασικότερα άρθρα του Συντάγματος έχουν καταστρατηγηθεί.
Το πολίτευμα έχει αλλοιωθεί, το κοινοβούλιο παίζει διακοσμητικό ρόλο, η δημοκρατία έχει εν μέρει καταλυθεί. Το στράτευμα έχει ουσιαστικά διαλυθεί χάνοντας το αξιόμαχό του.
Οι μάχες ενάντια στο μνημονιο χάνονται η μία μετά την άλλη.
Ολα τα μέτρα, τα νομοσχέδια, οι συμβάσεις έχουν περάσει και θα εφαρμοστούν ακομα και με τη βία.
Η Δικαιοσύνη έχει χάσει την ανεξαρτησία της στο μεγαλύτερο βαθμό. Οι υπουργοί διαπράττουν συνεχώς ποινικά αδικήματα χωρίς κανείς να μπορεί να τους αγγίξει. Οι δημοκρατικές ελευθερίες καταπατώνται η μία μετά την άλλη. Η προπαγάνδα απλώνεται προς τη μάζα ανεξέλεγκτα και ανεμπόδιστα, πείθοντας την πλειοψηφία. Ολοι οι εκβιασμοί πιάνουν τόπο. Ο παραλογισμός "ορθολογικοποιείται". Ο φασισμός και ο νεοναζισμός εξαπλώνονται. Η βία γίνεται καθημερινή ρουτίνα. Η φτώχεια έχει καταβάλλει κι έχει γονατίσει τους περισσότερους Ελληνες,
αχρηστεύοντας όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Κανείς πια δεν έχει αντοχές για νέους αγώνες. Η κοινωνία κουράστηκε να αντιστέκεται, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υπέκυψαν. Κανείς πια στο συνδικαλιστικό κίνημα δε μιλάει για γενική απεργία διαρκείας. Και η κοινωνία δεν εμπιστεύεται πια τους συνδικαλιστές. Η διαίρεση και ο διχασμός έπιασαν τόπο. Ολοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θεωρούν υπεύθυνους για τα δεινά μας τους δημόσιους υπάλληλους.
Σήμερα το σύστημα ανακάμπτει, αναδιοργανώνεται. Δεν θα μας αφήσουν να φτάσουμε στον πάτο, διατηρώντας στις μάζες την αμυδρή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει με την υπάρχουσα κατάσταση, η οποία θα διαιωνίζεται. Επί δεκαετίες ζουν στην ιδια κατάσταση, λίγο πριν τον πάτο, λαοί όπως οι Ρουμάνοι, οι Λετονοί, οι Ούγγροι κ.α. χωρίς να σηκώνουν ποτέ κεφάλι.
Οι αντιμνημονιακές συμμαχίες εξαρθρώνονται, την ίδια στιγμή που εκλογικός νόμος και εθνικιστικοί μεγαλοϊδεατισμοί μπαίνουν στο τραπέζι ως ανάχωμα σε μια πιθανή εκλογική νίκη του αντιμνημονιακού μπλοκ.
Η Αριστερά, βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω από τις εξελίξεις, όταν επί τρία χρόνια αρνείται να κατανοήσει τη βασική αρχή της ισχυροποίησης "εν τη ενώσει".
Ο κόσμος, οι τάξεις που πλήττονται αρνούνται να πειστούν για την ύπαρξη εναλλακτικής πρότασης.
Για ποιό λόγο να συνεχίσουμε να παλεύουμε;
Γιατί να θέλουμε να σώσουμε έναν κόσμο που δεν θέλει να σωθεί;
Γιατί να μην επικεντρωθούμε στη σωτηρία του εαυτού μας και των δικών μας ανθρώπων;
Γιατί να πιστεύουμε στην κοινωνική αλληλεγγύη;
Γιατί να στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάποιους που την επόμενη μέρα θα μας γυρίσουν φοβισμένοι την πλάτη, εμπιστευόμενοι το ίδιο πολιτικό σύστημα που τους εξαθλίωσε;
Γιατί να βοηθήσουμε κάποιον που δε θα στρατευθεί στον κοινό μας αγώνα;
Γιατί να μη σκύψουμε το κεφάλι αποδεχόμενοι ότι, αφού η πλειοψηφία του λαού δεν αντιδρά, πρέπει να μάθουμε να ζούμε εξαθλιωμένοι και δούλοι;
Γιατί να συνεχίσουμε τον αγώνα, όταν όλα δείχνουν πως έχουν τελειώσει, όταν ο πόλεμος φαίνεται πως έχει χαθεί;
Πέστε μου!
Γ. Γυπάκης
Αυταπάτες τρέφουν όσοι νομίζουν ότι έχουμε ακόμα ελπίδες να αποκαταστήσουμε αναίμακτα τη δημοκρατία και την εθνική μας ανεξαρτησία. Χάθηκαν πολύτιμες ευκαιρίες, ενότητας και οργάνωσης. Σπαταλήθηκε χρόνος σε άγονους προβληματισμούς και ανταγωνισμούς. Στο μεταξύ:
Η εθνική κυριαρχία παραδόθηκε ολοκληρωτικά.
Τα βασικότερα άρθρα του Συντάγματος έχουν καταστρατηγηθεί.
Το πολίτευμα έχει αλλοιωθεί, το κοινοβούλιο παίζει διακοσμητικό ρόλο, η δημοκρατία έχει εν μέρει καταλυθεί. Το στράτευμα έχει ουσιαστικά διαλυθεί χάνοντας το αξιόμαχό του.
Οι μάχες ενάντια στο μνημονιο χάνονται η μία μετά την άλλη.
Ολα τα μέτρα, τα νομοσχέδια, οι συμβάσεις έχουν περάσει και θα εφαρμοστούν ακομα και με τη βία.
Η Δικαιοσύνη έχει χάσει την ανεξαρτησία της στο μεγαλύτερο βαθμό. Οι υπουργοί διαπράττουν συνεχώς ποινικά αδικήματα χωρίς κανείς να μπορεί να τους αγγίξει. Οι δημοκρατικές ελευθερίες καταπατώνται η μία μετά την άλλη. Η προπαγάνδα απλώνεται προς τη μάζα ανεξέλεγκτα και ανεμπόδιστα, πείθοντας την πλειοψηφία. Ολοι οι εκβιασμοί πιάνουν τόπο. Ο παραλογισμός "ορθολογικοποιείται". Ο φασισμός και ο νεοναζισμός εξαπλώνονται. Η βία γίνεται καθημερινή ρουτίνα. Η φτώχεια έχει καταβάλλει κι έχει γονατίσει τους περισσότερους Ελληνες,
αχρηστεύοντας όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Κανείς πια δεν έχει αντοχές για νέους αγώνες. Η κοινωνία κουράστηκε να αντιστέκεται, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υπέκυψαν. Κανείς πια στο συνδικαλιστικό κίνημα δε μιλάει για γενική απεργία διαρκείας. Και η κοινωνία δεν εμπιστεύεται πια τους συνδικαλιστές. Η διαίρεση και ο διχασμός έπιασαν τόπο. Ολοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θεωρούν υπεύθυνους για τα δεινά μας τους δημόσιους υπάλληλους.
Σήμερα το σύστημα ανακάμπτει, αναδιοργανώνεται. Δεν θα μας αφήσουν να φτάσουμε στον πάτο, διατηρώντας στις μάζες την αμυδρή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει με την υπάρχουσα κατάσταση, η οποία θα διαιωνίζεται. Επί δεκαετίες ζουν στην ιδια κατάσταση, λίγο πριν τον πάτο, λαοί όπως οι Ρουμάνοι, οι Λετονοί, οι Ούγγροι κ.α. χωρίς να σηκώνουν ποτέ κεφάλι.
Οι αντιμνημονιακές συμμαχίες εξαρθρώνονται, την ίδια στιγμή που εκλογικός νόμος και εθνικιστικοί μεγαλοϊδεατισμοί μπαίνουν στο τραπέζι ως ανάχωμα σε μια πιθανή εκλογική νίκη του αντιμνημονιακού μπλοκ.
Η Αριστερά, βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω από τις εξελίξεις, όταν επί τρία χρόνια αρνείται να κατανοήσει τη βασική αρχή της ισχυροποίησης "εν τη ενώσει".
Ο κόσμος, οι τάξεις που πλήττονται αρνούνται να πειστούν για την ύπαρξη εναλλακτικής πρότασης.
Για ποιό λόγο να συνεχίσουμε να παλεύουμε;
Γιατί να θέλουμε να σώσουμε έναν κόσμο που δεν θέλει να σωθεί;
Γιατί να μην επικεντρωθούμε στη σωτηρία του εαυτού μας και των δικών μας ανθρώπων;
Γιατί να πιστεύουμε στην κοινωνική αλληλεγγύη;
Γιατί να στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάποιους που την επόμενη μέρα θα μας γυρίσουν φοβισμένοι την πλάτη, εμπιστευόμενοι το ίδιο πολιτικό σύστημα που τους εξαθλίωσε;
Γιατί να βοηθήσουμε κάποιον που δε θα στρατευθεί στον κοινό μας αγώνα;
Γιατί να μη σκύψουμε το κεφάλι αποδεχόμενοι ότι, αφού η πλειοψηφία του λαού δεν αντιδρά, πρέπει να μάθουμε να ζούμε εξαθλιωμένοι και δούλοι;
Γιατί να συνεχίσουμε τον αγώνα, όταν όλα δείχνουν πως έχουν τελειώσει, όταν ο πόλεμος φαίνεται πως έχει χαθεί;
Πέστε μου!
Γ. Γυπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου