Το άδικο κράτος συνθλίβει τους πολίτες

του Νίκου Μουντάκη

Πρωτόγνωρες συνθήκες βιώνει η Ελληνική κοινωνία στην τριετή περίοδο βαθύτατης κρίσης. Η ανέχεια οδηγεί σε απόγνωση, η ανεργία σε εξαθλίωση, η απουσία εναλλακτικών λύσεων σε αδυναμία κάλυψης υποχρεώσεων και οι ανθρώπινες ζωές καταρρακώνονται. Η κοινωνική συνοχή διαλύεται και ο ατομικισμός κυριαρχεί, με την έννοια ότι ο καθένας σκέπτεται και ενεργεί με μοναδικό κριτήριο πως θα τα βγάλει πέρα. Η έννοια του συλλογικού σταδιακά εξαφανίζεται και οι προσωπικές περιπτώσεις γίνονται το κύριο χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που παραπαίει. Από τον κανόνα δεν λείπουν οι πολιτικοί, που αν κιόλας δεν είναι οι βασικοί υπαίτιοι, με το παράδειγμά τους και τον πλουτισμό τους δίνουν αρνητικό παράδειγμα στην κοινωνία. Τα Πόθεν Έσχες των εθνοπατέρων, αν και δεν είναι ακριβή, δείχνουν την απόσταση που τους χωρίζει από το λαό. 

Κανείς πλέον δεν εμπιστεύεται τις διακηρύξεις τους περί δικαιοσύνης και ισονομίας, κανείς δεν βλέπει τα φορολογικά βάρη να κατανέμονται ισότιμα και πολύ περισσότερο, κανείς δεν αποδέχεται ότι μάχονται δραστήρια κατά της φοροδιαφυγής. Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δηλώνουν ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι άμεση προτεραιότητα. Και υπόσχονται πως θα την πατάξουν. Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο είναι για τους πολίτες σκληρότερο απ’ όλα τα προηγούμενα. Είναι απολύτως εισπρακτικό, όπως όλα τα προηγούμενα. Υπηρετεί μόνον το σκέλος των φορολογικών εσόδων και δεν έχει ούτε ένα ψήγμα κοινωνικής πολιτικής, ούτε μια σειρά αναπτυξιακού χαρακτήρα, που τόσο πολύ χρειάζεται η οικονομία.  
Αυτό και μόνον αρκεί για να διατηρήσει και να αυξήσει το έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών, οι οποίοι δεν αμφισβητούν απλώς την μειωμένη αποτελεσματικότητα του Κράτους, αμφισβητούν τις προθέσεις. Εκτός των άλλων, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, όπως και όλα τα προηγούμενα πλήττει βάναυσα ξανά τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Εκείνους δηλαδή που αδυνατούν να αποκρύψουν το εισόδημά τους, το οποίο συνθλίβεται μαζί με τις γκρίζες προοπτικές των οικογενειών τους. Αυτό και μόνον αρκεί για να μεγεθύνει το αίσθημα της αδικίας. Και πώς θα μπορούσε να μη συμβαίνει αυτό άλλωστε, αφού επί δεκαετίες, οι ίδιοι πάντα πληρώνουν το μάρμαρο; Οι πολίτες αγωνιούν και φοβούνται για το μέλλον τους. Ο φόβος μόνον ταπεινά ένστικτα μπορεί να ξυπνήσει, ενώ το αίσθημα της επαναλαμβανόμενης αδικίας μόνο οργή μπορεί να προκαλέσει. Δεν κατάφεραν να πείσουν οι πολιτικές δυνάμεις πώς τα αναγκαία μέτρα είναι και κοινωνικά δίκαια, όπως θα έπρεπε να είναι. Τα αναγκαία, ακόμη και τα σκληρά μέτρα, θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά, εφόσον όλοι πιστέψουν, πώς το κράτος λειτουργεί με ισονομία και αποδίδει δικαιοσύνη.