του Γ. Γυπάκη
Αντιγράφω από τον Πιτσιρίκο (pitsirikos.net)"Η λίστα Λαγκάρντ –εκτός όλων των άλλων- ξεβρακώνει και δημοσιογράφους. Η αρχή έγινε με τον λαλίστατο Πάσχο Μανδραβέλη, ο οποίος δεν έχει γράψει ούτε λέξη για τις κατηγορίες κατά του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Εντελώς συμπτωματικά, η σύζυγος του κ. Μανδραβέλη –η οποία είχε διοριστεί το ΙΚΑ Κοζάνης- ήταν ιδιαιτέρα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.
Θυμάμαι την άνεση με την οποία ο Πάσχος Μανδραβέλης είχε επιτεθεί στο ντοκιμαντέρ συναδέλφου του, ο οποίος είχε μόλις απολυθεί από το συγκρότημα στο οποίο εργάζεται και ο ίδιος.
Θυμάμαι επίσης πως ο Πάσχος Μανδραβέλης αμφισβήτησε δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» για λιποθυμίες μαθητών στα σχολεία από ασιτία.
Θυμάμαι και το μένος του Πάσχου Μανδραβέλη κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Προφανώς, έκανε επίθεση στη σύζυγό του – ήταν ενδοοικογενειακό το ζήτημα.
Διάβασα το θλιβερό, γυναικουλίστικο –και ανάξιο λόγου- κείμενο του Πάσχου Μανδραβέλη για την σχέση της συζύγου του με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Διάβασα και τα εγκώμια του Πάσχου Μανδραβέλη για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο παρελθόν. Τον εκτιμούσε πάρα πολύ. Όχι επειδή η σύζυγός του δούλευε στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου. Αλίμονο.
Τελικά, ο Πάσχος Μανδραβέλης ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος. Γι’ αυτό τους μισεί.
Το μόνιμα σηκωμένο δάχτυλο του Πάσχου Μανδραβέλη κόπηκε. Το έκοψε μόνος του.
Κακό πράγμα ο φανατισμός. Πολύ κακό.
Βέβαια, ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι τυχερός. Η «Καθημερινή» ανήκει στους Αλαφούζους, όχι στην Ελένη Βλάχου.
(«Καίγονται» πολλοί δημοσιογράφοι στα καθεστωτικά ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Ανόητοι και θλιβεροί. Χρήσιμοι, όμως. Σου δείχνουν τι δεν πρέπει να γίνεις.)"
Διαβάστε εδώ, ένα από τα άρθρα του Μανδραβέλη όταν προσπαθούσε να μας πείσει πως οι τοπικές συνελεύσεις των αγανακτισμένων στις γειτονιές της Αθήνας με τις δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης προετοίμαζαν τη νέα "Δημοκρατία της Βαιμάρης":
Τα άλλα διδάγματα της Βαϊμάρης
Tου Πασχου Μανδραβελη
Οι εκλογές που έγιναν στη Γερμανία τον Ιούλιο του 1932 έμειναν στην Ιστορία για την επιτυχία του ναζιστικού κόμματος. Τότε ο Χίτλερ κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό σε ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, ένα ολόκληρο 37%. Μόνο που οι εκλογές αυτές είχαν κι ένα άλλο χαρακτηριστικό. Για πρώτη φορά στην Ιστορία της σύντομης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κατέβηκαν εξήντα κόμματα. Από αυτά, τα 46 εμφανίστηκαν πρώτη φορά σε εκλογές.
Φυσικά αυτό δεν υπονοεί καμιά ευθεία σχέση μεταξύ του αριθμού των κομμάτων και του αιμοσταγούς λαϊκισμού. Δεν υπονοεί δηλαδή ότι τα πολλά κόμματα έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία. Το μόνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι δεν το απέτρεψαν. Τα κοινωνικά -και συνεπώς τα πολιτικά- φαινόμενα είναι πολυσύνθετα. Υπήρχε η οικονομική κρίση, υπήρχε ένα κομμάτι του κατεστημένου που ευνοούσε την άνοδο της ακροδεξιάς ως αντίβαρο στην ακροαριστερά, υπήρχε το λαϊκιστικό χάρισμα του Χίτλερ, υπήρχαν πολλά που οδήγησαν τη Γερμανία και αργότερα όλο τον κόσμο στην κόλαση. Το μόνο που δεν υπήρχε ήταν η δημοκρατική κουλτούρα. Η δημοκρατία στη Γερμανία δεν είχε ρίζες και Ιστορία. Προέκυψε το 1918 ύστερα από μια ταπεινωτική ήττα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το πρώτο της επεισόδιο της νεοσύστατης δημοκρατίας ήταν μια κομμουνιστική επανάσταση στα πρότυπα της μπολσεβίκικης.
Το κυριότερο όμως όσο κι αφανές χαρακτηριστικό στα τέλη της δεκαετίας του '20 ήταν ότι το ναζιστικό κόμμα είχε αποκτήσει δυναμική δουλεύοντας, έστω με απεχθείς μεθόδους, στις γειτονιές. Τα SA παρήλαυναν καθημερινά στους δρόμους (κυνηγώντας κομμουνιστές και Εβραίους) ενώ ταυτόχρονα ασκούσε και κοινωνικό έργο προς όφελος των άριων κατατρεγμένων από την κρίση. Ετσι ενώ το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα οργανώνονταν στην κορυφή οι φαιοχίτωνες κέρδιζαν το μυαλό και την καρδιά του πληθυσμού. Οι πολιτικοί έφτιαχναν κόμματα, συνεργάζονταν, διαφωνούσαν, αποχωρούσαν κ.λπ. αντί να διαφωτίζουν τον πληθυσμό για τις προκλήσεις που είχε η Γερμανία αλλά και η Δημοκρατία.
Φυσικά στους δρόμους της Γερμανίας κυκλοφορούσαν και οι ερυθροχίτωνες, αλλά η Διεθνής δεν μπορούσε να συγκινήσει τον πληθυσμό περισσότερο από το «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες». Κι έτσι η Γερμανία και ο κόσμος βυθίστηκε μερικά χρόνια αργότερα στη φρίκη γιατί κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι τα παιχνίδια στην πολιτική σκακιέρα έχουν νόημα, μόνο όταν αντικατοπτρίζουν πραγματικές κοινωνικές διεργασίες.
Αντιγράφω από τον Πιτσιρίκο (pitsirikos.net)"Η λίστα Λαγκάρντ –εκτός όλων των άλλων- ξεβρακώνει και δημοσιογράφους. Η αρχή έγινε με τον λαλίστατο Πάσχο Μανδραβέλη, ο οποίος δεν έχει γράψει ούτε λέξη για τις κατηγορίες κατά του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Εντελώς συμπτωματικά, η σύζυγος του κ. Μανδραβέλη –η οποία είχε διοριστεί το ΙΚΑ Κοζάνης- ήταν ιδιαιτέρα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.
Θυμάμαι την άνεση με την οποία ο Πάσχος Μανδραβέλης είχε επιτεθεί στο ντοκιμαντέρ συναδέλφου του, ο οποίος είχε μόλις απολυθεί από το συγκρότημα στο οποίο εργάζεται και ο ίδιος.
Θυμάμαι επίσης πως ο Πάσχος Μανδραβέλης αμφισβήτησε δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» για λιποθυμίες μαθητών στα σχολεία από ασιτία.
Θυμάμαι και το μένος του Πάσχου Μανδραβέλη κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Προφανώς, έκανε επίθεση στη σύζυγό του – ήταν ενδοοικογενειακό το ζήτημα.
Διάβασα το θλιβερό, γυναικουλίστικο –και ανάξιο λόγου- κείμενο του Πάσχου Μανδραβέλη για την σχέση της συζύγου του με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Διάβασα και τα εγκώμια του Πάσχου Μανδραβέλη για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο παρελθόν. Τον εκτιμούσε πάρα πολύ. Όχι επειδή η σύζυγός του δούλευε στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου. Αλίμονο.
Τελικά, ο Πάσχος Μανδραβέλης ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος. Γι’ αυτό τους μισεί.
Το μόνιμα σηκωμένο δάχτυλο του Πάσχου Μανδραβέλη κόπηκε. Το έκοψε μόνος του.
Κακό πράγμα ο φανατισμός. Πολύ κακό.
Βέβαια, ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι τυχερός. Η «Καθημερινή» ανήκει στους Αλαφούζους, όχι στην Ελένη Βλάχου.
(«Καίγονται» πολλοί δημοσιογράφοι στα καθεστωτικά ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Ανόητοι και θλιβεροί. Χρήσιμοι, όμως. Σου δείχνουν τι δεν πρέπει να γίνεις.)"
Διαβάστε εδώ, ένα από τα άρθρα του Μανδραβέλη όταν προσπαθούσε να μας πείσει πως οι τοπικές συνελεύσεις των αγανακτισμένων στις γειτονιές της Αθήνας με τις δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης προετοίμαζαν τη νέα "Δημοκρατία της Βαιμάρης":
Τα άλλα διδάγματα της Βαϊμάρης
Tου Πασχου Μανδραβελη
Οι εκλογές που έγιναν στη Γερμανία τον Ιούλιο του 1932 έμειναν στην Ιστορία για την επιτυχία του ναζιστικού κόμματος. Τότε ο Χίτλερ κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό σε ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, ένα ολόκληρο 37%. Μόνο που οι εκλογές αυτές είχαν κι ένα άλλο χαρακτηριστικό. Για πρώτη φορά στην Ιστορία της σύντομης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κατέβηκαν εξήντα κόμματα. Από αυτά, τα 46 εμφανίστηκαν πρώτη φορά σε εκλογές.
Φυσικά αυτό δεν υπονοεί καμιά ευθεία σχέση μεταξύ του αριθμού των κομμάτων και του αιμοσταγούς λαϊκισμού. Δεν υπονοεί δηλαδή ότι τα πολλά κόμματα έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία. Το μόνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι δεν το απέτρεψαν. Τα κοινωνικά -και συνεπώς τα πολιτικά- φαινόμενα είναι πολυσύνθετα. Υπήρχε η οικονομική κρίση, υπήρχε ένα κομμάτι του κατεστημένου που ευνοούσε την άνοδο της ακροδεξιάς ως αντίβαρο στην ακροαριστερά, υπήρχε το λαϊκιστικό χάρισμα του Χίτλερ, υπήρχαν πολλά που οδήγησαν τη Γερμανία και αργότερα όλο τον κόσμο στην κόλαση. Το μόνο που δεν υπήρχε ήταν η δημοκρατική κουλτούρα. Η δημοκρατία στη Γερμανία δεν είχε ρίζες και Ιστορία. Προέκυψε το 1918 ύστερα από μια ταπεινωτική ήττα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το πρώτο της επεισόδιο της νεοσύστατης δημοκρατίας ήταν μια κομμουνιστική επανάσταση στα πρότυπα της μπολσεβίκικης.
Το κυριότερο όμως όσο κι αφανές χαρακτηριστικό στα τέλη της δεκαετίας του '20 ήταν ότι το ναζιστικό κόμμα είχε αποκτήσει δυναμική δουλεύοντας, έστω με απεχθείς μεθόδους, στις γειτονιές. Τα SA παρήλαυναν καθημερινά στους δρόμους (κυνηγώντας κομμουνιστές και Εβραίους) ενώ ταυτόχρονα ασκούσε και κοινωνικό έργο προς όφελος των άριων κατατρεγμένων από την κρίση. Ετσι ενώ το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα οργανώνονταν στην κορυφή οι φαιοχίτωνες κέρδιζαν το μυαλό και την καρδιά του πληθυσμού. Οι πολιτικοί έφτιαχναν κόμματα, συνεργάζονταν, διαφωνούσαν, αποχωρούσαν κ.λπ. αντί να διαφωτίζουν τον πληθυσμό για τις προκλήσεις που είχε η Γερμανία αλλά και η Δημοκρατία.
Φυσικά στους δρόμους της Γερμανίας κυκλοφορούσαν και οι ερυθροχίτωνες, αλλά η Διεθνής δεν μπορούσε να συγκινήσει τον πληθυσμό περισσότερο από το «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες». Κι έτσι η Γερμανία και ο κόσμος βυθίστηκε μερικά χρόνια αργότερα στη φρίκη γιατί κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι τα παιχνίδια στην πολιτική σκακιέρα έχουν νόημα, μόνο όταν αντικατοπτρίζουν πραγματικές κοινωνικές διεργασίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου