του Νίκου Μουντάκη
Έχουν περάσει κοντά δυο χρόνια από την εμφάνιση της λίστας Λαγκάρντ κι ακόμη το Δημόσιο δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ από φοροφυγάδες που βρήκαν καταφύγιο στην «φιλόξενη» Ελβετία. Άλλες χώρες έχουν ήδη εισπράξει αρκετά δισ. από την αξιοποίηση της λίστας κι εμείς εδώ εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με το ποιος την παραποίησε, ποιος αφαίρεσε ονόματα και ποιοι πολιτικοί έχουν ευθύνη και ποιοι όχι.
Ασφαλώς κι αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να διερευνηθεί από τη δικαιοσύνη (κι όχι από τη Βουλή), αλλά δεν είναι το πρωτεύον τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει τόσες δυσκολίες.
Η ομοβροντία των ΜΜΕ για την παραποίηση της λίστας λειτουργεί για μια ακόμη φορά (σκόπιμα) αποπροσανατολιστικά, με στόχο να αποσείσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα ονόματα που περιέχονται σ’ αυτήν και να τη στρέψει σε πολιτικά πρόσωπα που είναι «καμένα χαρτιά» και δεν διαδραματίζουν πλέον κανένα ρόλο, όπως π.χ. ο Παπακωνσταντίνου.
Τα ίδια και χειρότερα μπορεί να συμβούν και με τη λίστα Λιχτενστάϊν, που ακούγεται ότι βρίσκεται καθ’ οδόν.
Οι λίστες είναι δεδομένες, όχι όμως και οι εγκέφαλοι που στήνουν σενάρια και αποκαλύψεις για να στρέψουν σε λάθος κατεύθυνση το ενδιαφέρον του κοινού. Γιατί υπόλογοι δεν είναι μόνο οι φοροαποφεύγοντες και οι αλλοιωτές της λίστας, αλλά και όσοι παραπληροφορούν σκοπίμως για ιδιοτελείς σκοπούς.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όποιος αφαίρεσε ονόματα από τη λεγόμενη «λίστα Λαγκάρντ» είναι ύποπτος τέλεσης και άλλων σοβαρών αδικημάτων.
Ταυτόχρονα όμως, είναι εξίσου σαφές, ότι η αφαίρεση των ονομάτων αποτελεί μία μόνο πτυχή της πολύκροτης υπόθεσης που μονοπωλεί την ελληνική επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες.
Το μείζον ζήτημα είναι ότι τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου, όσο και ο κ. Βενιζέλος, καθώς και ηγεσίες του ΣΔΟΕ, είχαν στα χέρια τους μία πολύτιμη πηγή πληροφοριών, την οποία θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν, ώστε να διαπιστωθεί αν Έλληνες πολίτες που διατηρούσαν μεγάλες καταθέσεις στο εξωτερικό, δήλωναν στην εφορία και ανάλογα εισοδήματα.
Αυτή η πηγή πληροφοριών δεν αξιοποιήθηκε. Οι εξηγήσεις που έχουν ακουστεί μέχρι σήμερα από τους εμπλεκομένους, όπως για παράδειγμα ότι επρόκειτο για στοιχείο που δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο δικαστήριο, δεν πείθουν.
Φυσικά, δεν είναι δουλειά των δημοσιογράφων να αποφαίνονται αυθεντικά για το αξιόποινο των πράξεων και των παραλείψεων πολιτικών, όπως συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες, στα λαϊκά δικαστήρια των «Οκτώ».
Οπωσδήποτε όμως, το αν υπήρξε δόλος, βλακώδης αμέλεια, ή απλώς ανικανότητα από όλους όσους διαχειρίστηκαν το αρχείο με τα ονόματα καταθετών στην Ελβετία, είναι ζήτημα που αξίζει τουλάχιστον να διερευνηθεί, όπως αξίζει να διερευνηθεί και το τι έκαναν οι προηγούμενοι υπουργοί Oικονομικών με τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους οι ελληνικές τράπεζες για όλα τα μεγάλα εμβάσματα στο εξωτερικό.
Δυστυχώς, η πρόταση που κατέθεσαν τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής, ουσιαστικά προσωποποιεί τις ευθύνες για την υπόθεση και παρακάμπτει την ουσία.
Υπό αυτήν την έννοια, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εν μέρει δίκιο στις ενστάσεις που εγείρει για ένα τόσο σοβαρό πολιτικό θέμα.
Θα αντιτείνουν ορισμένοι ότι τα κίνητρα του ΣΥΡΙΖΑ να εμπλέξει στην υπόθεση τον κ. Βενιζέλο είναι μικροκομματικά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, στελέχη της Κουμουνδούρου εξαπολύουν κατηγορίες εναντίον όλων των πολιτικών τους αντιπάλων, σχετικών και άσχετων με την υπόθεση.
Ανάλογα πολιτικά ελατήρια θα μπορούσε όμως να καταλογίσει κανείς και στην «ανακούφιση» της κυβέρνησης για την τροπή της υπόθεσης.
Εν πάση περιπτώσει, η κυβερνητική δεδηλωμένη δεν θα κινδύνευε, αν διερευνούταν οι χειρισμοί του κ. Βενιζέλου, ούτε μπορούν να χρεωθούν οι βουλευτές και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ την «πολιτική προστασία» του οποιουδήποτε στελέχους του κόμματος.
Ακόμη και αν υπήρχε ζήτημα πολιτικής σταθερότητας όμως, τέτοιες σκοπιμότητες δεν έχουν θέση σε θέματα απόδοσης δικαιοσύνης.
Τουναντίον, η δημοκρατία υπονομεύεται όταν ο σεβασμός στους νόμους της συναρτάται με πολιτικούς υπολογισμούς.
Έχουν περάσει κοντά δυο χρόνια από την εμφάνιση της λίστας Λαγκάρντ κι ακόμη το Δημόσιο δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ από φοροφυγάδες που βρήκαν καταφύγιο στην «φιλόξενη» Ελβετία. Άλλες χώρες έχουν ήδη εισπράξει αρκετά δισ. από την αξιοποίηση της λίστας κι εμείς εδώ εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με το ποιος την παραποίησε, ποιος αφαίρεσε ονόματα και ποιοι πολιτικοί έχουν ευθύνη και ποιοι όχι.
Ασφαλώς κι αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να διερευνηθεί από τη δικαιοσύνη (κι όχι από τη Βουλή), αλλά δεν είναι το πρωτεύον τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει τόσες δυσκολίες.
Η ομοβροντία των ΜΜΕ για την παραποίηση της λίστας λειτουργεί για μια ακόμη φορά (σκόπιμα) αποπροσανατολιστικά, με στόχο να αποσείσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα ονόματα που περιέχονται σ’ αυτήν και να τη στρέψει σε πολιτικά πρόσωπα που είναι «καμένα χαρτιά» και δεν διαδραματίζουν πλέον κανένα ρόλο, όπως π.χ. ο Παπακωνσταντίνου.
Τα ίδια και χειρότερα μπορεί να συμβούν και με τη λίστα Λιχτενστάϊν, που ακούγεται ότι βρίσκεται καθ’ οδόν.
Οι λίστες είναι δεδομένες, όχι όμως και οι εγκέφαλοι που στήνουν σενάρια και αποκαλύψεις για να στρέψουν σε λάθος κατεύθυνση το ενδιαφέρον του κοινού. Γιατί υπόλογοι δεν είναι μόνο οι φοροαποφεύγοντες και οι αλλοιωτές της λίστας, αλλά και όσοι παραπληροφορούν σκοπίμως για ιδιοτελείς σκοπούς.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όποιος αφαίρεσε ονόματα από τη λεγόμενη «λίστα Λαγκάρντ» είναι ύποπτος τέλεσης και άλλων σοβαρών αδικημάτων.
Ταυτόχρονα όμως, είναι εξίσου σαφές, ότι η αφαίρεση των ονομάτων αποτελεί μία μόνο πτυχή της πολύκροτης υπόθεσης που μονοπωλεί την ελληνική επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες.
Το μείζον ζήτημα είναι ότι τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου, όσο και ο κ. Βενιζέλος, καθώς και ηγεσίες του ΣΔΟΕ, είχαν στα χέρια τους μία πολύτιμη πηγή πληροφοριών, την οποία θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν, ώστε να διαπιστωθεί αν Έλληνες πολίτες που διατηρούσαν μεγάλες καταθέσεις στο εξωτερικό, δήλωναν στην εφορία και ανάλογα εισοδήματα.
Αυτή η πηγή πληροφοριών δεν αξιοποιήθηκε. Οι εξηγήσεις που έχουν ακουστεί μέχρι σήμερα από τους εμπλεκομένους, όπως για παράδειγμα ότι επρόκειτο για στοιχείο που δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο δικαστήριο, δεν πείθουν.
Φυσικά, δεν είναι δουλειά των δημοσιογράφων να αποφαίνονται αυθεντικά για το αξιόποινο των πράξεων και των παραλείψεων πολιτικών, όπως συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες, στα λαϊκά δικαστήρια των «Οκτώ».
Οπωσδήποτε όμως, το αν υπήρξε δόλος, βλακώδης αμέλεια, ή απλώς ανικανότητα από όλους όσους διαχειρίστηκαν το αρχείο με τα ονόματα καταθετών στην Ελβετία, είναι ζήτημα που αξίζει τουλάχιστον να διερευνηθεί, όπως αξίζει να διερευνηθεί και το τι έκαναν οι προηγούμενοι υπουργοί Oικονομικών με τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους οι ελληνικές τράπεζες για όλα τα μεγάλα εμβάσματα στο εξωτερικό.
Δυστυχώς, η πρόταση που κατέθεσαν τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής, ουσιαστικά προσωποποιεί τις ευθύνες για την υπόθεση και παρακάμπτει την ουσία.
Υπό αυτήν την έννοια, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εν μέρει δίκιο στις ενστάσεις που εγείρει για ένα τόσο σοβαρό πολιτικό θέμα.
Θα αντιτείνουν ορισμένοι ότι τα κίνητρα του ΣΥΡΙΖΑ να εμπλέξει στην υπόθεση τον κ. Βενιζέλο είναι μικροκομματικά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, στελέχη της Κουμουνδούρου εξαπολύουν κατηγορίες εναντίον όλων των πολιτικών τους αντιπάλων, σχετικών και άσχετων με την υπόθεση.
Ανάλογα πολιτικά ελατήρια θα μπορούσε όμως να καταλογίσει κανείς και στην «ανακούφιση» της κυβέρνησης για την τροπή της υπόθεσης.
Εν πάση περιπτώσει, η κυβερνητική δεδηλωμένη δεν θα κινδύνευε, αν διερευνούταν οι χειρισμοί του κ. Βενιζέλου, ούτε μπορούν να χρεωθούν οι βουλευτές και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ την «πολιτική προστασία» του οποιουδήποτε στελέχους του κόμματος.
Ακόμη και αν υπήρχε ζήτημα πολιτικής σταθερότητας όμως, τέτοιες σκοπιμότητες δεν έχουν θέση σε θέματα απόδοσης δικαιοσύνης.
Τουναντίον, η δημοκρατία υπονομεύεται όταν ο σεβασμός στους νόμους της συναρτάται με πολιτικούς υπολογισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου