Του Γιώργου Γυπάκη
Το αισχρό καθεστώς της συγκυβέρνησης έχει αφήσει να διαρρεύσει, ότι θα προωθήσει νόμο για τον περιορισμό των απεργιών. Ο νόμος πιθανότατα θα φέρει αλλαγές στον τρόπο που κηρύσσονται απεργίες από τα συνδικάτα, ώστε να γίνει όλο και πιο δύσκολο, έως αδύνατο, να αποφασιστεί μια απεργιακή κινητοποίηση. Παρά τις διαψεύσεις δια στόματος Βούρτση, έχουμε συνηθίσει πια, κάθε διαρροή (που ουσιαστικά προετοιμάζει το έδαφος και βολιδοσκοπεί στις αντιδράσεις) να ακολουθείται από την πρακτική επιβεβαίωσή της. Ετσι, στην πλειοψηφία τους οι συνδικαλιστές μιλούν για την απεργία της 20ης του Φλεβάρη, σαν να πρόκειται για την "τελευταία απεργία", ενώ για το ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ θεωρείται η "μητέρα των μαχών", τουλάχιστον για την περίοδο που διανύουμε.
Ο διχασμός που κατάφερε να επιβάλλει στην απαίδευτη και αποχαυνωμένη κοινωνία η κυβέρνηση ώστε να μπορέσει να προχωρήσει με "διαίρει και βασίλευε" στους επόμενούς της στόχους - δηλαδή τις 25000 απολύσεις και τις μειώσεις μισθών -, το κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας των εργαζομένων και των κοινωνικών αγωνιστών με τις επιστρατεύσεις, την αστυνομική βία και τις ποινικές διώξεις και η κατασυκοφάντηση των αγώνων με τις προβοκατόρικες "τρομοκρατικές" ενέργειες που καθοδηγεί μέσω του ακροδεξιού παρακράτους, έχουν ως τώρα καταλυτικές συνέπειες στην αγωνιστικότητα και την αφύπνιση των συνειδήσεων των πολιτών. Γι αυτό και είναι σημαντικό το μήνυμα της αυριανής απεργίας, που θα δείξει, αν οι Ελληνες κατάντησαν τα φοβισμένα ανθρωπάκια που θα δεχτούν μια μοιραία γενοκτονία τους ή αν υπάρχει ακόμα ισχυρό κίνημα αντίστασης σε τούτο τον τόπο.
Φυσικά κανείς δεν περιμένει ότι θα επαναληφθούν οι συνταρακτικές κινητοποιήσεις του 2010 και του 2011 του μισού εκατομμυρίου πολιτών, οι κινητοποιήσεις αυτές που έριξαν ήδη τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Και που οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές και το λαό στο μόνο ελπιδοφόρο δρόμο,τουλάχιστον για όσους μήνες κράτησε η ευφορία της πιθανής νίκης των αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Εάν η αυριανή κινητοποίηση αποτύχει, τί άλλο μπορουμε να περιμένουμε;
Οσα έγιναν πρόσφατα στις Σκουριές, μας δίνουν μια βιαστική απάντηση.
Ομως, αν κοιτάξουμε βαθειά στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία, θα βρούμε ακόμα περισσότερες απαντήσεις για όλα. Αν κοιτάξουμε την ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου, την ιστορία της Απριλιανής Χούντας, την πολιτική ιστορία του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, θα πάρουμε όλες τις απαντήσεις, για το πώς φτάσαμε ως εδώ και για το τί πρόκεται να συμβεί από δώ και πέρα.
Από την άλλη, ίσως μια ακόμα αποτυχία μας φέρει υπόλογους απέναντι στα λάθη μας. Ισως η "τελευταία απεργία" να γίνει αφορμή για ένα μαζικό ξεσκαρτάρισμα του συνδικαλιστικού κινήματος από τους φαύλους, που προέρχονται από όλους τους πολιτικούς χώρους. Ισως η "απαγόρευση των απεργιών" να έχει το ακριβως αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα επιδιώξει. Ισως να επιβεβαιωθεί ότι νέες μορφές κινητοποίησης είναι αναγκαίες. Ισως να ξεστραβωθούν όλοι και να μάθουν ότι όλες οι τάξεις κι όλα τα επαγγέλματα πρέπει να έχουμε:
Ενα μόνο αίτημα, την κατάργηση των μνημονίων
Ενα μόνο καθήκον, την ενότητα και την αλληλεγγύη των εργαζομένων
Ενα μόνο ο δρόμο, τη γενική απεργία διαρκείας και τη στάση πληρωμών
Το αισχρό καθεστώς της συγκυβέρνησης έχει αφήσει να διαρρεύσει, ότι θα προωθήσει νόμο για τον περιορισμό των απεργιών. Ο νόμος πιθανότατα θα φέρει αλλαγές στον τρόπο που κηρύσσονται απεργίες από τα συνδικάτα, ώστε να γίνει όλο και πιο δύσκολο, έως αδύνατο, να αποφασιστεί μια απεργιακή κινητοποίηση. Παρά τις διαψεύσεις δια στόματος Βούρτση, έχουμε συνηθίσει πια, κάθε διαρροή (που ουσιαστικά προετοιμάζει το έδαφος και βολιδοσκοπεί στις αντιδράσεις) να ακολουθείται από την πρακτική επιβεβαίωσή της. Ετσι, στην πλειοψηφία τους οι συνδικαλιστές μιλούν για την απεργία της 20ης του Φλεβάρη, σαν να πρόκειται για την "τελευταία απεργία", ενώ για το ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ θεωρείται η "μητέρα των μαχών", τουλάχιστον για την περίοδο που διανύουμε.
Ο διχασμός που κατάφερε να επιβάλλει στην απαίδευτη και αποχαυνωμένη κοινωνία η κυβέρνηση ώστε να μπορέσει να προχωρήσει με "διαίρει και βασίλευε" στους επόμενούς της στόχους - δηλαδή τις 25000 απολύσεις και τις μειώσεις μισθών -, το κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας των εργαζομένων και των κοινωνικών αγωνιστών με τις επιστρατεύσεις, την αστυνομική βία και τις ποινικές διώξεις και η κατασυκοφάντηση των αγώνων με τις προβοκατόρικες "τρομοκρατικές" ενέργειες που καθοδηγεί μέσω του ακροδεξιού παρακράτους, έχουν ως τώρα καταλυτικές συνέπειες στην αγωνιστικότητα και την αφύπνιση των συνειδήσεων των πολιτών. Γι αυτό και είναι σημαντικό το μήνυμα της αυριανής απεργίας, που θα δείξει, αν οι Ελληνες κατάντησαν τα φοβισμένα ανθρωπάκια που θα δεχτούν μια μοιραία γενοκτονία τους ή αν υπάρχει ακόμα ισχυρό κίνημα αντίστασης σε τούτο τον τόπο.
Φυσικά κανείς δεν περιμένει ότι θα επαναληφθούν οι συνταρακτικές κινητοποιήσεις του 2010 και του 2011 του μισού εκατομμυρίου πολιτών, οι κινητοποιήσεις αυτές που έριξαν ήδη τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Και που οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές και το λαό στο μόνο ελπιδοφόρο δρόμο,τουλάχιστον για όσους μήνες κράτησε η ευφορία της πιθανής νίκης των αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Εάν η αυριανή κινητοποίηση αποτύχει, τί άλλο μπορουμε να περιμένουμε;
Οσα έγιναν πρόσφατα στις Σκουριές, μας δίνουν μια βιαστική απάντηση.
Ομως, αν κοιτάξουμε βαθειά στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία, θα βρούμε ακόμα περισσότερες απαντήσεις για όλα. Αν κοιτάξουμε την ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου, την ιστορία της Απριλιανής Χούντας, την πολιτική ιστορία του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, θα πάρουμε όλες τις απαντήσεις, για το πώς φτάσαμε ως εδώ και για το τί πρόκεται να συμβεί από δώ και πέρα.
Από την άλλη, ίσως μια ακόμα αποτυχία μας φέρει υπόλογους απέναντι στα λάθη μας. Ισως η "τελευταία απεργία" να γίνει αφορμή για ένα μαζικό ξεσκαρτάρισμα του συνδικαλιστικού κινήματος από τους φαύλους, που προέρχονται από όλους τους πολιτικούς χώρους. Ισως η "απαγόρευση των απεργιών" να έχει το ακριβως αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα επιδιώξει. Ισως να επιβεβαιωθεί ότι νέες μορφές κινητοποίησης είναι αναγκαίες. Ισως να ξεστραβωθούν όλοι και να μάθουν ότι όλες οι τάξεις κι όλα τα επαγγέλματα πρέπει να έχουμε:
Ενα μόνο αίτημα, την κατάργηση των μνημονίων
Ενα μόνο καθήκον, την ενότητα και την αλληλεγγύη των εργαζομένων
Ενα μόνο ο δρόμο, τη γενική απεργία διαρκείας και τη στάση πληρωμών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου