....................Αν κοιτάξει κανείς γύρω του θα συναντήσει μια απίστευτη αδιαφορία.
Οι Έλληνες πρωτοπορούσαμε πάντα, αλλά αυτή τη φορά καταφέραμε να
σπάσουμε οποιοδήποτε ρεκόρ αδιαφορίας - την ίδια ώρα που ολόκληρη η
Ευρώπη βρίσκεται στο πόδι, ενώ διαδηλώσεις και απεργίες γίνονται ακόμα
και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Ν. Υόρκη (!!!) για την
εκμετάλλευση των χαμηλόμισθων εργαζομένων (που δουλεύουν 8ωρα αλλά
μένουν σε άσυλα αστέγων γιατί δεν έχουν χρήματα να ζήσουν αλλού!!!), από
τους "σωτήρες" των μεγάλων εταιρειών.
Η αδιαφορία αυτή δεν περιορίζεται μόνο στη μη συμμετοχή σε απεργίες, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Αφήνοντας στην άκρη τις εφημερίδες (που η κυκλοφορία ακόμα και σε συνεπείς και αποκαλυπτικές εκδόσεις έχει κατρακυλήσει), αυτή η ατμόσφαιρα έχει κυριεύσει τα πάντα: ακόμα και στα κοινωνικά δίκτυα, που στην αρχή τουλάχιστον η "αγανάκτηση φούντωνε" και δημιουργήθηκαν δεκάδες "αντιμνημονιακές'" ομάδες, αυτές κατέληξαν να διατηρούνται στη ζωή από μια ντουζίνα ανθρώπους, με τα κουτσομπολιά και τις τσοντο-αναρτήσεις να καταλαμβάνουν αργά (αλλά σταθερά) ένα μεγάλο δυσανάλογα μεγάλο μέρος των "νέων" που παρουσιάζονται σ' αυτές. Όσο σοβαρή και σημαντική και να είναι μια είδηση, το ενδιαφέρον που δείχνει ο μέσος Έλληνας είναι μηδαμινό. Αυτό που κάνει πάντως με ευχαρίστηση είναι να προσβάλει, να επιτίθεται (δείχνοντας μια ψευτομαγκιά που δεν μπορεί να δείξει στην καθημερινότητά του σε ό,τι τον καταπιέζει), να χλευάζει και να δείχνει ένα απίστευτο ρατσισμό (πράγμα ανεπίτρεπτο για ένα έθνος με 8-9 εκ. "μέλη" εκτός συνόρων της χώρας του) - έχοντας χάσει κάτι που μας έκανε σπουδαίους ως Έλληνες στο λαμπρό μας παρελθόν: την ικανότητα να συνδιαλέγεται και να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Για τα πάντα μας φταίνε οι άλλοι και δεν μπορούμε ν' ακούσουμε οποιαδήποτε άλλη γνώμη - ιδιαίτερα αν έρχεται σε σύγκρουση με τα στερεότυπα που έχουμε κολλημένα στο μυαλό μας. Για να μην πούμε για την έλλειψη "κοινωνικής ευθύνης" και ενδιαφέροντος για τους άλλους: πάντα ήμασταν βέβαια ατομιστές αλλά τώρα το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως...
Γι' αυτό και εμείς χρησιμοποιούμε χιουμοριστικά το παλιό σύνθημα "δώστε τη τσόντα στο λαό", αφού αυτό είναι κάτι που τραβάει και "πουλάει" στις μέρες μας. Ίσως έτσι ξυπνήσουν μερικοί και αναρωτηθούν πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ - λέγοντας την περίφημη ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου (τον καιρό των "Απαράδεκτων" και όχι των κατοπινών του "κατορθωμάτων") "τι έγινε ρε παιδιά;". Ίσως έτσι συνειδητοποιήσουμε πως όσο αδιαφορούμε, τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα και τα μνημόνια (μεταμφιεσμένα σε "επιτηρήσεις") θα συνεχίζουν να καταπλακώνουν την χώρα μας εις τον αιώνα, των αιώνων...Και ίσως τότε αφήσουμε τις "τσόντες" στην άκρη, έστω και για λίγο.
Η αδιαφορία αυτή δεν περιορίζεται μόνο στη μη συμμετοχή σε απεργίες, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Αφήνοντας στην άκρη τις εφημερίδες (που η κυκλοφορία ακόμα και σε συνεπείς και αποκαλυπτικές εκδόσεις έχει κατρακυλήσει), αυτή η ατμόσφαιρα έχει κυριεύσει τα πάντα: ακόμα και στα κοινωνικά δίκτυα, που στην αρχή τουλάχιστον η "αγανάκτηση φούντωνε" και δημιουργήθηκαν δεκάδες "αντιμνημονιακές'" ομάδες, αυτές κατέληξαν να διατηρούνται στη ζωή από μια ντουζίνα ανθρώπους, με τα κουτσομπολιά και τις τσοντο-αναρτήσεις να καταλαμβάνουν αργά (αλλά σταθερά) ένα μεγάλο δυσανάλογα μεγάλο μέρος των "νέων" που παρουσιάζονται σ' αυτές. Όσο σοβαρή και σημαντική και να είναι μια είδηση, το ενδιαφέρον που δείχνει ο μέσος Έλληνας είναι μηδαμινό. Αυτό που κάνει πάντως με ευχαρίστηση είναι να προσβάλει, να επιτίθεται (δείχνοντας μια ψευτομαγκιά που δεν μπορεί να δείξει στην καθημερινότητά του σε ό,τι τον καταπιέζει), να χλευάζει και να δείχνει ένα απίστευτο ρατσισμό (πράγμα ανεπίτρεπτο για ένα έθνος με 8-9 εκ. "μέλη" εκτός συνόρων της χώρας του) - έχοντας χάσει κάτι που μας έκανε σπουδαίους ως Έλληνες στο λαμπρό μας παρελθόν: την ικανότητα να συνδιαλέγεται και να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Για τα πάντα μας φταίνε οι άλλοι και δεν μπορούμε ν' ακούσουμε οποιαδήποτε άλλη γνώμη - ιδιαίτερα αν έρχεται σε σύγκρουση με τα στερεότυπα που έχουμε κολλημένα στο μυαλό μας. Για να μην πούμε για την έλλειψη "κοινωνικής ευθύνης" και ενδιαφέροντος για τους άλλους: πάντα ήμασταν βέβαια ατομιστές αλλά τώρα το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως...
Γι' αυτό και εμείς χρησιμοποιούμε χιουμοριστικά το παλιό σύνθημα "δώστε τη τσόντα στο λαό", αφού αυτό είναι κάτι που τραβάει και "πουλάει" στις μέρες μας. Ίσως έτσι ξυπνήσουν μερικοί και αναρωτηθούν πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ - λέγοντας την περίφημη ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου (τον καιρό των "Απαράδεκτων" και όχι των κατοπινών του "κατορθωμάτων") "τι έγινε ρε παιδιά;". Ίσως έτσι συνειδητοποιήσουμε πως όσο αδιαφορούμε, τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα και τα μνημόνια (μεταμφιεσμένα σε "επιτηρήσεις") θα συνεχίζουν να καταπλακώνουν την χώρα μας εις τον αιώνα, των αιώνων...Και ίσως τότε αφήσουμε τις "τσόντες" στην άκρη, έστω και για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου