Γιατί, το Ε.ΠΑ.Μ.; (ένα ξεκαθάρισμα)

του Γιώργου Γυπάκη Αν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις χάσουμε στις εκλογές, αυτό θα ωφείλεται μόνο στο ότι κάποιοι δεν ανταποκρίθηκαν στο αιτημα της ενότητας προκειμένου να κρατήσουν την ιδεολογική τους καθαρότητα. Το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης πέφτει πάνω στις ηγετικές ομάδες, τόσο σε κεντρικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, των αριστερών κομμάτων, που δεν αντελήφθησαν ακόμα ότι η χώρα ζει σε καθεστώς έκτακτων συνθηκών οπότε οι πολιτικές ιδεολογικές διαφορές μπαίνουν στην μπάντα απέναντι στο εθνικο συμφέρον, που είναι η ακύρωση του μνημονίου και η διαγραφή του χρέους. Κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί πρέπει αυτά να γίνουν υπό τη σημαία μιας μειοψηφίας που πιστεύει ότι ο αγώνας είναι ταξικός. Είναι προφανέστατη η διαφορά ανάμεσα στους πολιτικούς ρατσιστές της αριστεράς και την κοινωνική βάση. Εμείς έχουμε καταλάβει ότι η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή, αυτοί δεν το αποδέχονται. Από την άλλη πλευρά, το χρήμα του Καμμένου, φαίνεται πώς έπαιξε καταλυτικό ρόλο, τόσο στη διάσπαση της ΣΠΙΘΑΣ ανα την Ελλάδα, όσο και στην "προσχώρηση" των Δημαρο-Μαριάδων σε έναν ασαφή πολιτικό οργανισμό, που ρέπει (χρήσιμα εμ πάσει περιπτώσει, γιατί κάποιοι πρέπει να εκφραστούν κι εκεί) προς τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, μείον...τα μνημόνια. Το έχω ξαναγράψει: Κανένα πολιτικό πρόγραμα δε θα δοκιμαστεί μετά τις εκλογές. Την επόμενη μέρα μας περιμένει ένα χάος: ούτε η μνημονιακή ούτε η αντιμνημονιακή πλευρά θα μπορέσει να κυβερνήσει. Και μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές τη χώρα θα την κυβερνάει η τρόικα με πλαστικές ή αληθινές σφαίρες απέναντι στον εξαγριωμένο όχλο , ή.... θα την κυβερνάει ένας προσωρινός συνασπισμός. Μιά και είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα θα περάσει την πόρτα της ευρωζώνης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα προγράμματα που τίθενται στην κρίση του λαού δεν  θα έχουν καμία σημασία.  Με το ΚΚΕ στην πρωτοκαθεδρία του κοινοβουλευτικού συστήματος, το ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθεί και δίπλα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες εμμονικές δυνάμεις, η αριστερά, για λόγους που ο κοινός θνητός αδυνατεί να καταλάβει, αρνούνται να συνεργαστούν – και το χειρότερο είναι πώς και μετά τις εκλογές μπορεί να μην το κάνουν- καταστρέφοντας τη χώρα και προδίδοντας το σύνολο των αγνών αριστερών. Και δεν αρκούνται στη μη συνεργασία. Δυναμιτίζουν και κάθε προσπάθεια που γίνεται προς την κατεύθυνση αυτή, μόνο και μόνο για να μη χάσουν τους ψηφοφόρους τους. Δηλώνω αριστερός. Σε όλη μου τη ζωή ψήφιζα αριστερά, σε όλη μου τη δημοσιογραφική καριέρα στήριζα την αριστερά, με έχουν ταυτίσει, με έχουν λοιδωρήσει επειδή ήμουν αριστερός, σε δύσκολες εποχές. Σήμερα υπηρετώ τον αντιμνημονιακό αγώνα ως αριστερός, αλλά το πρόταγμα που βάζω δεν είναι η ιδεολογική μου σημαία, αλλά η πίστη μου ότι πρέπει πρώτα να διώξουμε τις δυνάμεις που έχουν καταλάβει την εξουσία, να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία και μετά να κάνουμε restart, με νέο Σύνταγμα και αβίαστες εκλογές. Υπάρχουν “σύντροφοι” από άλλους χώρους που πιστεύουν προφανώς ότι πρέπει πρώτα να εξαθλιωθεί τελείως ο λαός, να πεθάνουν οι μισοί έλληνες από ασιτία, μέχρι να καταλάβουν πώς η μόνη λύση είναι η κομμουνιστική επανάσταση. Συγνώμη, διαφωνώ! Ως αριστερός βρέθηκα στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, πριν ακόμα ακούσω τον ίδιο τον Καζάκη, γιατί διαπίστωσα ότι οι απόψεις του ΕΠΑΜ που τότε ήταν υπό δημιουργία ήταν ταυτόσημες με τις δικές μου. Το ΕΠΑΜ, αποτελεί ακόμα και σήμερα το πιο ριζοσπαστικό πολιτικό μόρφωμα της χώρας, το μόνο πολιτικό μή συστημικό σχήμα, η μόνη πολιτική οργάνωση που λειτουργεί με όρους άμεσης δημοκρατίας και παρά τα προβλήματά της που ωφείλονται στο “σταλινικό” χαρακτήρα κάποιων δεν παύει να είναι μια οργάνωση που λειτουργεί θεσμικά από τη βάση προς τα πάνω και όχι αντίστροφα όπως κάνουν τα κόμματα του κοινοβουλευτικού συστήματος. Πρόταγμα του ΕΠΑΜ, στο οποίο συμμετέχουν, πρώην μέλη κομμάτων από όλο το πολιτικό φάσμα, εκτός από ακροδεξιούς, ήταν εξαρχής η ενότητα ΟΛΩΝ των αντιμνημονιακών δυνάμεων, χωρίς πολιτικο-ιδεολογικές αναφορές, μέχρι την ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Προφανώς κάποιοι εντάχθηκαν στις τάξεις του ΕΠΑΜ, ενώ δεν πίστεψαν ποτέ σ αυτό το πρόταγμα, με σκοπό που εκ των υστέρων έγινε προφανής: να σύρουν το ΕΠΑΜ προς τα αριστερά. Λίγες μέρες πριν το Συνέδριο που έγινε μόλις 9 μήνες από την ίδρυσή του, διαπίστωσαν ότι απέτυχαν και ξεκίνησαν ένα διασπαστικό πόλεμο, επηρρεάζοντας και αγνούς αγωνιστές, που ξέχασαν ότι η ενότητα, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφορές είναι από τις βασικές αρχές του Μετώπου. Είναι λογικό, σε ένα νέο πολιτικό μόρφωμα να υπάρχουν τέτοιου είδους ζυμώσεις, μέχρι να συγκεκριμενοποιήσει μια πολιτική ταυτότητα. Σήμερα κατηγορούν το ΕΠΑΜ ότι τα “βρήκε” με τον Παπαθεμελή – ήταν ο μόνος που ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμα που έγινε προς όλα ανεξαιρέτως τα αντιμνημονιακά κόμματα εντός και εκτός βουλής για ένα κοινό Μέτωπο κατά του Μνημονίου. Προσωπικά γνωρίζω τον πολιτικό διευθυντή της Δημοκρατικής Αναγέννησης, τον καθηγητή του Πολυτεχνείου μας Ηλία Σταμπολιάδη, και μπορώ να βεβαιώσω ότι ο λόγος του είναι από τους πιο ριζοσπαστικούς, ακραία αντιμνημονιακούς που έχω ακούσει, παρά το ότι διαφωνώ εντελώς με τη Χριστιανοδημοκρατική του κατεύθυνση. Αδικούν λοιπόν το ΕΠΑΜ, όσοι αγνοώντας ή ξεχνώντας σκόπιμα τις αρχές του, το λοιδωρούν για τη συνεργασία του. Και είναι ευθύνη όσων, βάζοντας μπροστά την προστασία της ιδεολογικής τους καθαρότητας και της κομματικής τους ταυτότητας αρνήθηκαν τη συνεργασία με το ΕΠΑΜ. Ακόμα και τώρα, ελπίζω σε μια συνδιακυβέρνηση της αριστεράς με τη δεξιά του Καμμένου και το ΕΠΑΜ, που θα είναι η ιδανικότερη απελευθερωτική λύση. Μια λύση που θα επιβεβαιώνει το όνειρο το δικό μου/μας, για την ενότητα των ελλήνων απέναντι στην ολοκληρωτική τους καταστροφή.