Η ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΥ

Του Γιώργη Γυπάκη
Η πρώτη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο, ήταν μια ανασκόπηση των εργασιών του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, τότε  που όλοι είχαμε παρασυρθεί από την ιδέα της Ευρώπης των λαών, μιας Ευρώπης όπου όλοι οι λαοί  είχαμε ισότιμη συμμετοχή. Η πίστη μου στην ιδέα του ευρωπαϊκού μετασχηματισμού ενισχύθηκε λίγο αργότερα, όταν έζησα από πρώτο χέρι τη δικαίωση της προσφυγής μας για την υπόθεση του Κουρουπητού στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, εξαιτίας της οποίας η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα μέλος που καταδικάστηκε για παράβαση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Αρχισα να προβληματίζομαι όμως, όταν είδα μέσα σ' ένα καλοκαίρι την εξαφάνιση  των καλύτερων παραδοσιακών ποικιλιών του κρητικού αμπελώνα εξαιτίας της ΚΑΠ, που προωθούσε τότε την αναμπέλωση προς ώφελος των γαλλικών ποικιλιών. Ξεπουλήσαμε ένα ανταγωνιστικό προϊόν για μια επιδότηση. Φυσικά δε φταίνε οι ευρωπαίοι αν εμείς από τότε είχαμε πολιτικούς ηγέτες ανίκανους να διαπραγματευτούν τα συμφέροντα της χώρας μας στην υπο διαμόρφωση αγροτική πολιτική. Ομως η "ευρώπη των λαών" ήταν ένα πρόσχημα για το επόμενο βήμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
 O Π. Ιωακειμήδης, ένας καθηγητής που είχαμε στη σχολή για τα θέματα της ΕΟΚ, κι ο οποίος ήταν Σύμβουλος του Πρωθυπουργού στον ίδιο τομέα , μας έλεγε «τι νομίζετε πως είναι η ΕΟΚ;  Η ΕΟΚ, ξεκίνησε σαν μια Ενωση χωρών που ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα κοινά τους συμφέροντα στην παραγωγή και εμπορία του Μπακαλιάρου, του Ανθρακα και του Χάλυβα. Κι αυτό είναι ακόμα η ΕΟΚ. Μια Ενωση του Μπακαλιάρου!».
Αυτά τα λόγια τα θυμόμουν πάντα, κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας κουνούσαν το δάχτυλο για θέματα οικονομικής διαχείρισης, κάθε φορά που εντεινόταν το ποσοστό συν-διαχείρισης της ζωής και της τσέπης μας από τους Ευρωπαίους πολίτες, της Ενωσης του Μπακαλιάρου. Μπορεί η ΕΟΚ και ο μετασχηματισμός της σε Ευρωπαϊκή Ενωση να μας παρείχε μια δημοκρατική ομπρέλα για τη δική μας μετεξέλιξη και κοινωνικό εκσυγχρονισμό την περίοδο της μεταπολίτευσης και μέχρι και τη δεκαετία του ’90, όμως το αντίτιμο ήταν πικρό και ήδη το πληρώνουμε πολύ ακριβά.

Αφού πρώτα μας έμαθαν να μη στεκόμαστε στα δικά μας πόδια με τις επιδοτήσεις και τα χρηματοδοτούμενα προγράμματα κι αποκτήσαμε έναν εθισμό στο ευρωπαϊκό χρήμα, κι αφού οι κυβερνώντες μας στάθηκαν ανίκανοι να μας πείσουν ότι το χρήμα αυτό εισρέει στη χώρα μας για να μας βοηθήσει να παράγουμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα, εμείς το χρησιμοποιήσαμε για να παράγουμε λιγότερα προϊόντα και περισσότερες υπηρεσίες.
Ετσι φτάσαμε στην πτώχευση. Και κανείς τα τελευταία χρόνια δεν έχει καταφέρει να μας εξηγήσει πειστικά, γιατί τελικά η Ευρωζώνη ήταν τόσο συμφέρουσα για μας – εκτός της αρχικής νομισματικής προστασίας που νομίζαμε ότι απολαμβάναμε. Και το χειρότερο, ξεχάσαμε, ότι όταν αλλάξαμε νόμισμα και το κόστος ζωής τριπλασιάστηκε (α ρε δραχμούλα), είχαμε σα λαός θέσει την προϋπόθεση να αυξηθούν ανάλογα και οι μισθοί μας. Περιμέναμε λίγα χρόνια – ώσπου το ξεχάσαμε κι αυτό, κι όλο αυτό το διάστημα βλέποντας τους αισχρότερους εργατοπατέρες και συνδικαλιστές να μετατρέπονται σε υπουργούς.
Ο Καραμανλής (ο Α’) μας έβαλε στην Ενωση του Μπακαλιάρου πουλώντας μας την αίσθηση ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ο Παπανδρέου (ο Β’) μας έμαθε να τα ζητάμε όλα χωρίς να δίνουμε τίποτα, ο Σημίτης μας πήδηξε βάζοντάς μας στην Ευρωζώνη και μας ξαναπήδηξε χρεώνοντας σε μας και στα εγγόνια μας το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων κι ο Καραμανλής (ο Β’), απλά συνέχισε την καταστροφή, αφαιμάζοντας τη μεσαία τάξη και καίγοντας τη χώρα. Οσο για τον Παπανδρέου το Γ' τον Εντολοδόχο, ολοκλήρωσε την καταστροφή και άφησε να αποκαλυφθεί η συνομωσία.

Ολοι, στην ίδια συνομωσία συνομώτες: της Ενωσης του Μπακαλιάρου.

Κι από τη στιγμή που αφήσαμε αυτούς που μας έκλεβαν τόσα χρόνια να τη σκαπουλάρουν, δώσαμε το χειρότερο μήνυμα: «Είμαστε λαός κορόιδων. Πηδάτε μας!»
Κι έτσι, σήμερα περιμένουμε τον κάθε κωλο-ευρωπαίο (με συγχωρείτε κιόλας) να μας πει πως πρέπει να ζήσουμε με ψωμί κι αλάτι και ξεχνάμε πως εδώ και 30 χρόνια, ζούμε μόνιμα με «μέτρα λιτότητας», είμαστε μόνιμα υπό κατάσταση εξυγίανσης, υπό κατάσταση άγχους, μιζέριας και ανοχής.
Εν τέλει, δεν ξέρω γιατί πρέπει να νιώθω ότι απειλούμαι με το ενδεχόμενο να «φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη». Γιατί θεωρείται αρνητικό το να είμαι αντιευρωπαϊστής – εκατομμύρια ευρωπαίοι είναι- και γιατί, τελικά, πρέπει να νιώθω ότι κατά παράδοση ανήκω, ως πολίτης, στην Ενωση του Μπακαλιάρου. Σκασίλα μου.

Υ.Γ. Κι είμαι σίγουρος ότι εκατομμύρια Ευρωπαίοι του νότου σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, εκατομμύρια πολίτες της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας αναρωτιούνται σήμερα γιατί να παραμένουν σε μία ενωση που τους θεωρεί (PIGS) γουρούνια και να μη δημιουργήσουν μια δική τους Ενωση του νότου, όπου θα είναι τα αφεντικά. Γεωπολιτικά, η Ενωση αυτή θα είχε  μεταξύ άλλων, ένα μεγάλο οικονομικό και στρατηγικό πλεονέκτημα που τώρα ετοιμάζεται να καρπωθεί ο ευρωπαϊκός βορράς: τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη γηραιά ήπειρο!