Του Γιώργου Γυπάκη
Η άρνηση του Ρομπάι να δει τον επικεφαλή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα πλήρους απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας και δίνει ξεκάθαρο το στίγμα για το που οδηγουμαστε. Και εάν η κυβέρνηση επεδίωκε την ομαλότητα αντί για το διχασμό θα επρεπε η ίδια να προτρέψει σε μια τέτοια συνάντηση. Αλλά προφανώς δεν έχει Θα έπρεπε, για την τήρηση των προσχημάτων, τουλάχιστον η συμπολιτευόμενη ΔΗΜΑΡ, να καταδικάσει τη στάση αυτή του ευρωπαίου εκπροσώπου. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πώς σε περίπτωση ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, οι παράγοντες που σήμερα αρνούνται να συνομιλήσουν με τον Πρόεδρό του, τότε, δε θα αναγνωρίσουν τη νομιμότητα της κυβέρνησης και τη βούληση του ελληνικου λαού, οδηγώντας τη χώρα μας σε κρίση πολιτεύματος. Οσοι δεν είχαν πειστεί ότι ο αγώνας που διεξάγεται δεν είναι μόνο ταξικός, ελπίζω μετά από αυτό το περιστατικό να εξάγουν τα σωστά συμπεράσματα.
Μόνο όποιος μελετάει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία μπορεί να αντιληφθεί την ιστορικότητα των καιρών που ζούμε, αλλά και αναλύσει και να αιτιολογήσει αυτά που συμβαίνουν και να προβλέψει ακόμα, το άμεσο μέλλον.
Ολα όσα ζούμε τώρα, η απαξίωση των κοινοβουλευτικών θεσμών, η ευθεία ανάμιξη ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας με σκοπό την αποικιοποίησή της, ο δοσιλογισμός των κυβερνήσεων, η άνοδος της ακροδεξιάς και η δημιουργία του παρακράτους ως ανάχωμα της δεξιάς, η αντικομουνιστική υστερία, οι συνεχείς συνταγματικές εκτροπές, η πολιτική αστάθεια, η βία και η νοθεία της λαϊκής βούλησης, ακόμα και ο βρώμικος ρόλος των (ίδιων) ΜΜΕ περιγράφονται με εντυπωσιακή ομοιότητα από τις πολιτικές βιογραφίες που εξιστορούν την προετοιμασία της δικτατορίας του Μεταξά, τα γεγονότα του εμφύλιου, την ανωμαλια της δεκαετίας του 60 και την προετοιμασία της χούντας.
Θα περίμενε κανείς από την Αριστερά (ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και που δε βαρύνεται με τα αλεπάλληλα ιστορικά λαθη που βαρύνεται το ΚΚΕ) να αξιοποιήσει την ιστορική της εμπειρία και αφού αντιληφθεί ότι οδεύουμε ολοταχώς διχασμένοι προς ένα ιδιότυπο πολιτικό πραξικόπημα, να καταγγείλει στο λαό αυτές τις διεργασίες και να ηγηθεί ενός νέου ανένδοτου αγώνα για την αποτροπή τους, αντί να υπεκφεύγει με πολιτικούς ελιγμους και νερόβραστες ανακοινώσεις.
Θα πρέπει επιτέλους, οι αριστεροί, να σταματήσουμε να ζούμε με το σύνδρομο του διωκόμενου που μας κληρονόμησαν οι παλιότεροι και να αποκτήσουμε την αντίληψη του διώκτη. Και θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι η ιστορική δικαίωση της αριστεράς, της παρέχει όλα τα ιδεολογικά όπλα που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τη νέα αυτή εθνική τραγωδία, παίζοντας το ρόλο που της αναλογεί.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει ότι η ανάληψη της εξουσίας από την αριστερά δεν είναι αυτοσκοπός που επιτυγχάνεται με συμβιβασμούς. Αυτοσκοπός είναι η αφύπνιση της κοινωνίας, για την ανατροπή του καταστρεπτικού καθεστώτος και την ανασυγκρότηση της χώρας, με καθε πρόσφορο μέσο, ξεκινώντας από μια Γενική Πολιτική Απεργία.
Η άρνηση του Ρομπάι να δει τον επικεφαλή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα πλήρους απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας και δίνει ξεκάθαρο το στίγμα για το που οδηγουμαστε. Και εάν η κυβέρνηση επεδίωκε την ομαλότητα αντί για το διχασμό θα επρεπε η ίδια να προτρέψει σε μια τέτοια συνάντηση. Αλλά προφανώς δεν έχει Θα έπρεπε, για την τήρηση των προσχημάτων, τουλάχιστον η συμπολιτευόμενη ΔΗΜΑΡ, να καταδικάσει τη στάση αυτή του ευρωπαίου εκπροσώπου. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πώς σε περίπτωση ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, οι παράγοντες που σήμερα αρνούνται να συνομιλήσουν με τον Πρόεδρό του, τότε, δε θα αναγνωρίσουν τη νομιμότητα της κυβέρνησης και τη βούληση του ελληνικου λαού, οδηγώντας τη χώρα μας σε κρίση πολιτεύματος. Οσοι δεν είχαν πειστεί ότι ο αγώνας που διεξάγεται δεν είναι μόνο ταξικός, ελπίζω μετά από αυτό το περιστατικό να εξάγουν τα σωστά συμπεράσματα.
Μόνο όποιος μελετάει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία μπορεί να αντιληφθεί την ιστορικότητα των καιρών που ζούμε, αλλά και αναλύσει και να αιτιολογήσει αυτά που συμβαίνουν και να προβλέψει ακόμα, το άμεσο μέλλον.
Ολα όσα ζούμε τώρα, η απαξίωση των κοινοβουλευτικών θεσμών, η ευθεία ανάμιξη ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας με σκοπό την αποικιοποίησή της, ο δοσιλογισμός των κυβερνήσεων, η άνοδος της ακροδεξιάς και η δημιουργία του παρακράτους ως ανάχωμα της δεξιάς, η αντικομουνιστική υστερία, οι συνεχείς συνταγματικές εκτροπές, η πολιτική αστάθεια, η βία και η νοθεία της λαϊκής βούλησης, ακόμα και ο βρώμικος ρόλος των (ίδιων) ΜΜΕ περιγράφονται με εντυπωσιακή ομοιότητα από τις πολιτικές βιογραφίες που εξιστορούν την προετοιμασία της δικτατορίας του Μεταξά, τα γεγονότα του εμφύλιου, την ανωμαλια της δεκαετίας του 60 και την προετοιμασία της χούντας.
Θα περίμενε κανείς από την Αριστερά (ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και που δε βαρύνεται με τα αλεπάλληλα ιστορικά λαθη που βαρύνεται το ΚΚΕ) να αξιοποιήσει την ιστορική της εμπειρία και αφού αντιληφθεί ότι οδεύουμε ολοταχώς διχασμένοι προς ένα ιδιότυπο πολιτικό πραξικόπημα, να καταγγείλει στο λαό αυτές τις διεργασίες και να ηγηθεί ενός νέου ανένδοτου αγώνα για την αποτροπή τους, αντί να υπεκφεύγει με πολιτικούς ελιγμους και νερόβραστες ανακοινώσεις.
Θα πρέπει επιτέλους, οι αριστεροί, να σταματήσουμε να ζούμε με το σύνδρομο του διωκόμενου που μας κληρονόμησαν οι παλιότεροι και να αποκτήσουμε την αντίληψη του διώκτη. Και θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι η ιστορική δικαίωση της αριστεράς, της παρέχει όλα τα ιδεολογικά όπλα που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τη νέα αυτή εθνική τραγωδία, παίζοντας το ρόλο που της αναλογεί.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει ότι η ανάληψη της εξουσίας από την αριστερά δεν είναι αυτοσκοπός που επιτυγχάνεται με συμβιβασμούς. Αυτοσκοπός είναι η αφύπνιση της κοινωνίας, για την ανατροπή του καταστρεπτικού καθεστώτος και την ανασυγκρότηση της χώρας, με καθε πρόσφορο μέσο, ξεκινώντας από μια Γενική Πολιτική Απεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου