Παστίτσιος, Μεϊμαράκης και άλλα καινά δαιμόνια

Του Νίκου Μουντάκη
Από τη μια οι περιπέτειες του γέροντα … Παστίτσιου, από την άλλη τα μυθικά 10 δισ. ευρώ του Μεϊμαράκη και πίσω απ όλα αυτά οι θηριώδεις περικοπές της τρόικα και οι απειλητικές προαναγγελίες για το μέλλον, δεν θέλει και πολύ να χάσεις τον λογαριασμό.

Αναλογίζεσαι λοιπόν, γιατί άραγε από την αρχή της κρίσης και οι τρεις κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά) επέλεξαν τα οριζόντια μέτρα, τόσο όσον αφορά τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις όσο και την επιβολή φόρων. Μήπως δεν έβγαιναν οι λογαριασμοί ή μήπως το μαχαίρι επί δικαίων και αδίκων είχε στόχο να συνετίσει το λαό, να αποτρέψει τη θρυλούμενη υπερκατανάλωση και τελικά να επιφέρει την «εσωτερική υποτίμηση»;

Ποιο και πόσο είναι τελικά το όφελος από τις μειώσεις στις συντάξεις των 600 ευρώ, στο επίδομα ανεργίας των 370 ευρώ, στα μικρά οικογενειακά επιδόματα πολυτέκνων, αναπήρων κλπ;

Αντί να εντοπίζουν τους μη παραγωγικούς τομείς του Δημοσίου, δηλαδή τις δημόσιες υπηρεσίες που δεν προσφέρουν έργο, τους ζημιογόνους οργανισμούς τύπου ΟΣΕ, τους «κηφήνες» δημοσίους υπαλλήλους και να προχωρήσουν στην αναδιάρθρωση του κράτους, με ότι αυτό συνεπάγεται, προτίμησαν τις αδιάκριτες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Παρ όλα αυτά πάλι δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την πίεση για απολύσεις στο δημόσιο που επανέρχεται κατά καιρούς χωρίς κανείς να μη βάζει το χέρι στη φωτιά ότι τελικά δεν θα γίνουν.

Οι κυβερνήσεις επέλεξαν να κόψουν τον ίδιο τον μισθό όσων διορίστηκαν με ρουσφέτι σε θέσεις χωρίς αντικείμενο και αυτόν των μάχιμων στρατιωτικών που παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα, των γιατρών που δίνουν μάχη στις εφημερίες, των πανεπιστημιακών που παράγουν έργο κτλ. κτλ. από το να κλείσουν οργανισμούς και να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους.

Από την άλλη, αντί να πιάσουν τη φοροδιαφυγή, προτίμησαν να φορολογήσουν το «μπλοκάκι» των 700 ευρώ, να κόψουν φοροαπαλλαγές αδιακρίτως κριτηρίων (εισόδημα, περιουσία κτλ.), να επιβάλουν χαράτσια τύπου ΔΕΗ κτλ., κτλ.

Οι αποφάσεις αυτές καθοδηγούνται από την κοντόφθαλμη λογική του πολιτικού κόστους η οποία χαρακτηρίζει τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης.

Επιβάλλοντας οριζόντια μέτρα οι ηγεσίες των κομμάτων πιστεύουν ότι έχουν τις λιγότερες δημοσκοπικές και εκλογικές απώλειες. Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ξεκόψει από την εκλογική πελατεία του, είτε αυτή είναι οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είτε οι επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά (γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, έμποροι κ.ά.), έχει οδηγήσει στην αφαίμαξη μισθωτών, συνταξιούχων και μικροϊδιοκτητών.

Η πολιτική όμως του «να εισπράξουμε το λιγότερο δυνατό κόστος» θα αποδειχθεί μπούμερανγκ. Η μετακύλιση του κόστους της κρίσης επί δικαίους και αδίκους φουντώνει τον θυμό και την οργή που διακατέχει σήμερα την κοινωνία. Από τη στιγμή μάλιστα που απομακρύνεται ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ, καθώς, όπως φαίνεται, πρόθεση των εταίρων μας είναι να μας κρατήσουν στην ευρωζώνη αν αναλάβουμε τις υποχρεώσεις μας, η κοινωνία απαλλάσσεται από τον φόβο που γεννά το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή και αυτονομείται.

Ακόμη λοιπόν και αν πετύχει η σημερινή κυβέρνηση την επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, οι πολίτες δεν πρόκειται να δείξουν ευγνωμοσύνη. Απελευθερωμένοι από τον φόβο επιστροφής στη δραχμή θα εκφράσουν στην κάλπη την αγανάκτησή τους για την πολιτική ατολμία που έχει καταστρέψει τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα και έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση τα κατώτερα.

Ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν πουν, όσα Πόθεν Εσχες κι αν δημοσιοποιήσουν, οι πολίτες δεν πρόκειται να πεισθούν ότι οι πολιτικοί (κάθε κόμματος και απόχρωσης) δεν έχουν «λερωμένη τη φωλιά τους» και απλώς τα δισεκατομμύρια των κάθε είδους σκανδάλων έτρεχαν δίπλα τους χωρίς να παίρνουν είδηση τίποτε.

Οι πολίτες που σηκώνουν το βάρος της κρίσης έχουν κριτήριο και δεν θα είναι σ' αυτή τη φάση ευκολόπιστοι, όπως στο παρελθόν…