Ενα Χρυσό για τη Σοφία στη Βουλή!

Αγαπάμε Σοφία Σακοράφα. Γιατί δε σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται και γιατί είναι νικήτρια διαρκείας και το αποδεικνύει με το ήθος, τη ζωή της και την πολιτική της παρουσία. Γιατί έχει τα α.... να μιλάει στη Βουλή με ονόματα και δε φοβάται τίποτα. Γιατί δεν ξεπούλησε την ιστορία της για το βουλευτιλίκι όπως έκανε ο Πύρος Δήμας. Ως αθλήτρια του ακοντισμού, κάποτε έκανε παγκόσμιο ρεκόρ και κέρδισε άφθονες «πρωτιές». Το 2012 εκλέχθηκε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με τους περισσότερους σταυρούς, από κάθε άλλον ή άλλη, από όλα τα κόμματα, σε όλη τη χώρα. Λογικό. Και μόνο για τη Σοφια Σακοράφα, αξίζει να ψηφίσει κανείς ΣΥΡΙΖΑ.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο:

Δείτε το βίντεο από τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής επιτροπής για την ΝΕΡΙΤ. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μετά τα πρώτα λεπτά(τα πρώτα 4) του βίντεο, που μιλάει για το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ, για τις κυβερνητικές ευθύνες για όλα τα κακώς κείμενα εκεί, για τους απολυμένους υπαλλήλους της, συνεχίζει..... Χαρακτηρίζει στο σύνολο της, την κυβέρνηση, και κάθε μέλος της, κάτι πολύ χειρότερο από την έννοια της "κατοχικής" κυβέρνησης που της προσδίδει ο λαός. Κατηγορεί ότι η κυβέρνηση δρα ενάντια στα συμφέροντα του λαού, και ο όρος "κατοχική" είναι επιεικής.... Συνεχίζει, και καταγγέλλει διαπλεκόμενα συμφέροντα ομίλων, ότι μόνο επιχειρηματίες δεν είναι, αναφέροντας και την DIGEA. Κατονομάζει τον Μπόμπολα, που όπως λέει κάνει μόνο επιχειρηματικές κινήσεις μηδενικού ρίσκου κάνει. Για τον Ψυχάρη ότι παίρνει μόνο δάνεια για τον ΔΟΛ, για τον Κυριακού (του Ant1) που έχει καταπατήσει κόλπο στην Πελοπόννησο, είναι καταδικασμένος, έπρεπε να συλληφθεί, αλλά πρόβλημα υγείας του καθιστά αδύνατη την σύλληψη του. Τα χώνει στον Βαρδινογιάννη, που όπως αναφέρει εκτελεί τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, με "ξένα κόλλυβα". Υπονοούμενα για Κοντομήνα και τις "δαιδαλώδες" του επιχειρήσεις., και καταγγέλλει τον Αλαφούζο ότι δεν πλήρωσε ούτε ευρώ χαράτσι μέχρι προσφάτως. Τους κατηγορεί, ότι διέταξαν το κλείσιμο της ΕΡΤ, βάζοντας τον Κεδίκογλου να εξυβρίσει τους εργαζόμενους της, για να πάρουν την αποκλειστικότητα στην προπαγάνδα που θα οδηγήσει στην επανεκλογή Σαμαρά. Μιλάει για 2 διορισμένους υπουργούς τον Στουρνάρα και τον Καψή, που κάνουν την "βρώμικη" δουλειά!

Διαβάστε ακόμα την ομιλία της στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Φλεβάρη και κρίνετε, όλοι εσείς που κατηγορείτε το ΣΥΡΙΖΑ για...Πασοκοποίηση και για έλλειψη πατριωτισμού! 


 Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η πίεση του χρόνου με αναγκάζει να γίνω επιγραμματική. Θέλω να κάνω μια εκ βαθέων πολιτική εξομολόγηση και αμέσως μετά να επιχειρήσω την αναλογία της. Έχω χάσει λίγο την μπάλα. Αυτή είναι η πολιτική μου εξομολόγηση.

Η αναλογία είναι ότι εάν σε μένα συμβαίνει κάτι τέτοιο, πολύ φοβάμαι ότι για το λαό αυτό μεταφράζεται σε ένα αίσθημα πολιτικής απογοήτευσης. Και πιστεύω, αλλά και γνωρίζω, στο βαθμό που μπορώ να γνωρίζω, ότι υπάρχει ένας κόσμος που δηλώνει και είναι απογοητευμένος από μας. Και θα επιχειρήσω να εξηγήσω το γιατί μέσα στη δυσκολία των λίγων λεπτών. Γύρω μας διαλύεται το σύμπαν. Κυριολεκτώ, χωρίς καμία υπερβολή, διαλύεται το σύμπαν. Οι δε μήνες που έρχονται θα είναι οι σκληρότεροι μήνες που έχουμε ζήσει εδώ και 40 χρόνια. Θαρρώ ότι σε αυτή τη δραματική συγκυρία ο λαός μας έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις από εμάς και θεωρώ διαφορετικές απαιτήσεις από αυτό που κάνουμε. Πρώτα από όλα σε επίπεδο ηγετικών στελεχών και κόμματος. Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή που ο λαός μας δεν εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή ένα πολιτικό χώρο μέχρι αυτοί να φανούν αναξιόπιστοι. Παρά εμπιστεύεται έναν ηγέτη ή έναν πολιτικό χώρο αφού πρώτα αποδείξουν ότι είναι αξιόπιστοι. Εμείς λοιπόν θεωρώ ότι όχι απλώς δεν κάνουμε όσα πρέπει για να εδραιώσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά πολλές φορές κάνουμε πράγματα που μας καθιστούν αναξιόπιστους. Αναξιόπιστους με την έννοια τόσο της πολιτικής ασυνέχειας του λόγου μας, όσο και της πολιτικής ασυνέπειας στις πράξεις μας. Πολύ επιγραμματικά αναφέρω : όχι σε αυτές καθαυτές ίσως τις συναντήσεις κορυφής που επιχειρεί ο σύντροφος Πρόεδρος, αλλά κυρίως στα πολιτικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές. Στη συνάντηση Πέρες αποτύχαμε να δώσουμε στίγμα. Στη συνάντηση στο ευρωπαικό κοινοβούλιο δώσαμε ένα στίγμα εξαιρετικά μαλακό, χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα που ακολουθεί η χώρα μας αδύναμο. Στη συνάντηση με Σόιμπλε δε βγήκε ξεκάθαρο στίγμα στην ελληνική κοινωνία. Στη δε συνάντηση με το ΔΝΤ το στίγμα υπήρξε μάλλον στρεβλό, αφού αντί να βγει προς τα έξω η υπαναχώρηση του ΔΝΤ ως προς το μνημόνιο, βγήκε προς τα έξω μια θρησκευτικού τύπου λατρεία προς τον Ομπάμα και τις αξίες του αμερικανικού
έθνους. Μια αγιοποίηση δηλαδή του αμερικάνικου καπιταλισμού, η οποία δημιουργεί τα εξής ιδεολογικά και τακτικά προβλήματα. Το ιδεολογικό πρόβλημα. Είναι άλλο να λες ότι στην ανταγωνιστική σύγκρουση του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού θα συμμαχήσω ακόμη και με το διάολο, προκειμένου εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις, αλλά και τις επιδιώξεις ενός εκάστου, να κερδίσω λύσεις για το λαό μου. Και είναι διαφορετικό να αγιοποιείς τη μητρόπολη που παρήγαγε και εξήγαγε την κρίση και στην Ευρώπη. Γιατί η πρώτη τοποθέτηση επιθετικά εκμεταλλεύεται τις καπιταλιστικές αντιθέσεις. Η δεύτερη όμως ενεργητικά υποτάσσεται στον έναν πόλο, μετατρέποντας τον κιόλας όχι σε τακτικό, αλλά σε στρατηγικό σύμμαχο. Το τακτικό πρόβλημα που προκύπτει, αφορά σε μια πλήρη διάσταση με την προεκλογική δυναμική μας. Η δυναμική μας βασιζόταν πάνω στην αναμφισβήτητη διαπραγματευτική μας ισχύ. Και αυτή η ισχύς δεν πήγαζε μόνον μέσα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δε χρωστούσε πουθενά. Πήγαζε κατά κύριο λόγο μέσα από τον εγγενή φόβο που τρέφουν οι πυλώνες του ευρωπαικού και δυτικού κατεστημένου απέναντι σε κάθε τι αριστερό. Αυτός ακριβώς ο φόβος, ο πολιτικός φόβος εννοώ, σε μια σκληρή διαπραγμάτευση είναι ίσως το πιο σημαντικό εργαλείο, μαζί εννοείται με την πολιτική βούληση, που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση της αριστεράς. Εμείς αυτήν την πολιτική υπεραξία τη μετατρπουμε προς τα έξω σε εύσημα κυβερνησιμότητας, προς τα μέσα σε δηλώσεις νομιμότητας. Και εξηγώ. Το προς τα έξω κομμάτι. Όλες οι συναντήσεις πήραν το χαρακτήρα, ενώ πραγματικά πιστεύω ότι δεν τον είχαν, του καλού πολιτικού χώρου, που δίνει τις εξετάσεις του … σε ποιους ; στους δανειστές του, στους τοκογλύφους τους, ώστε να προαχθεί σε εν δυνάμει κυβέρνηση.
Το προς τα μέσα κομμάτι. Ξεκινώντας από το βίλα αμαλία και μετά στο Mall βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους άνομους να δηλώνουμε τη νομιμότητά μας. Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους πραγματικούς τρομοκράτες να δηλώνουμε φιλειρηνικοί. Βρεθήκαμε απολογούμενοι προς τους τραμπούκους που έδωσαν απλόχερη ασυλία στον Καλαμπόκα, να δηλώνουμε ότι σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή. Βρεθήκαμε απολογούμενοι σε αυτούς που έκαναν κουρελόχαρτο το σύνταγμα, σε αυτούς που με συνοπτικές διαδικασίες κατέλυσαν δημοκρατικούς θεσμούς και δημοκρατικά κεκτημένα να δηλώνουμε πίστη στη δημοκρατία. Συντρόφισσες και σύντροφοι Σε μια τέτοια συγκυρία είναι απολύτως λογικό δίπλα μας ο θυμός, η οργή και η αγανάκτηση να καίει το σύμπαν. Είναι επίσης ερμηνεύσιμο κάποιοι χώροι να έχουν μια λογική ακραίας σύγκρουσης. Είναι επίσης αναμενόμενες και οι προβοκάτσιες. Το πρόβλημα όμως της οργής λύνεται αλλιώς. Δε λύνεται με δηλώσεις που θεοποιούν την κοινωνική γαλήνη, παρά με κινηματικές διαδικασίες, διαδικασίες που πριονίζουν το κλωνάρι πάνω στο οποίο κάθεται η τρόικα εσωτερικού. Τότε μόνον μιλάμε για ανατροπή. Η ιστορία της απεργίας στο μετρό, για να μην πάω πιο πίσω στην ιδιωτικοποίηση ας πούμε της ΑΤΕ, που δεν άνοιξε μύτη, μας βρήκε τελείως απροετοίμαστους. Ξέρετε τι λέει ένα email που μου στείλανε, το οποίο εν πρώτοις, μπορεί να φανεί αφελές, στη βάση του όμως δεν είναι. Που ήταν τα δεκάδες χιλιάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα; Γιατί δε βρέθηκαν στο αμαξοστάσιο εκείνο το βράδυ; Κι εγώ να ρωτήσω με τη σειρά μου. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτά αποτελούν τη χρυσή εφεδρεία – με πολλές ενστάσεις προσωπικές- αλλά ας πούμε ότι είναι η χρυσή εφεδρεία για κάποια άλλη πιο ώριμη στιγμή Γιατί δε βρεθήκαμε συντονισμένα 500 στελέχη από την προηγούμενη εκεί, ώστε να μετατρέψουμε το θέμα της επιστράτευσης σε μείζον πολιτικό θέμα, σε μείζον ζήτημα για τη δημοκρατία, σε μείζον ζήτημα για την ελευθερία και όχι σε πόλεμο ανάμεσα σε κυβέρνηση και συνδικαλιστές. Και το λέω αυτό ως παράδειγμα γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πολιτικοποιήσουμε τη σύγκρουση. Δε φτάνει η βουλή, δε φτάνουν οι δηλώσεις, δε φτάνουν οι ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου. Στο δρόμο πολιτικοποιείται η σύγκρουση, γιατί εκεί αναπτύσσεται το κίνημα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, που η σύγκρουση προσλαμβάνει χαρακτήρα κοινοβουλευτικό μόνον ή ρητορικό μόνον, η όποια εξέλιξη δε χαρακτηρίζεται σαν ανατροπή, αλλά σαν διαδοχή, που όπως πολύ καλά καταλαβαίνουμε όλοι, όπως καταλαβαίνει ο λαός μας θα έχει πενιχρά αποτελέσματα, ακόμη και εάν έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων. Πάω πολύ γρήγορα στο πρόβλημα της προβοκάτσιας ή στο ζήτημα χώρων με μια ακραία πρακτική σύγκρουσης. Αυτό σύντροφοι δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Εάν τούτη η κυβέρνηση έχει απέναντί της δέκα εικοσάρηδες που πυροβολούν τα γραφεία της ΝΔ, ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟΤΥΧΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ.

Εάν έχει προβοκατόρικους μηχανισμούς, όπως πολύ εύκολα έχει αποδείξει στην πατρίδα μας η ιστορία, εμείς να περάσουμε στην επίθεση, αφού είναι στο πολιτικό dna του λαού μας, είναι κομμάτι της ιστορικής του μνήμης, ότι τούτο το τραμπουκικό σχήμα με τους κένταυρους και τους τσεκουροφόρους μπορεί πολύ εύκολα να επαναλάβει όχι απλώς την ιστορία του, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του. Συντρόφισσες και σύντροφοι, Σεβόμενη το χρόνο δεν μπορώ να προχωρήσω παραπέρα. Πρέπει όμως να πω κλείνοντας τρία πράγματα. Το πρώτο αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε οπουδήποτε, αλλά όχι στους δρόμους, και ο ρόλος της αριστεράς τούτη την εποχή είναι να σφυρηλατεί συνειδήσεις για την ανατροπή, να σφυρηλατεί συνειδήσεις για τη στήριξη της μεταβατικής κυβέρνησης μας. Το δεύτερο. Στο βαθμό που δε βρισκόμαστε στους δρόμους, εκεί όπου έχουμε τη δύναμη, τούτη η κυβέρνηση αξιοποιεί διαρκώς τη δική της δύναμη, την προπαγάνδα και τα ΜΜΕ. Ας μην το βοηθάμε λοιπόν διατυπώνοντας θόλο ή στογγυλεμένο πολιτικό λόγο, λόγο νοικοκυρεμένο και καθώς πρέπει Νοικοκυρεμένοι, υποταγμένοι και με ευθύνη απέναντι στο σύστημα είναι αυτοί. Εμείς έχουμε ευθύνη μόνον απέναντι στο λαό, υποτασσόμαστε μόνον σε αυτόν, αλλά παράλληλα τον θέλουμε δραστήριο στην αντίστασή του, ριζοσπαστικό στις θέσεις του και μαχητικό στις πρακτικές του. Επιπλέον ας μην βοηθάμε την κυβέρνηση διατυπώνοντας θέσεις που δεν απηχούν παρά την προσωπική μας άποψη. Μετά τις προσωπικές αυτές απόψεις τις κάνουν παντιέρα και αντί να μιλάμε για το δάσος που καίγεται, απολογούμαστε για το δεντράκι που φύτρωσε. Το τρίτο και τελειώνω συντρόφισσες και σύντροφοι. Βρισκόμαστε σε ανθρωπιστική κρίση. Όλες οι ενέργειες και οι δράσεις μας πρέπει να είναι ενταγμένες μέσα στο μέγεθος αυτής της κρίσης, όπως επίσης και οι πολιτικές μας πρωτοβουλίες πρέπει να τη λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Το ζήτημα της κατάθεσης μιας σοβαρής και ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης σήμερα δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει επίσης με τρόπο σοβαρό και ολοκληρωμένο το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Γιατί η παραγωγική ανασυγκρότηση σε κάθε περίπτωση είναι το plan A. Προσπάθησα να τρέξω ζητήματα που θέλουν πολλή ώρα να αναλυθούν, με την έννοια αυτή απλώς κατέθεσα ένα στίγμα. Ένα στίγμα ανησυχίας, προβληματισμού, αγωνίας, αλλά κυρίως τεράστιας προσδοκίας από εμάς και τις δυνατότητές μας. Και το καταθέτω εδώ μέσα στο όργανό μας, όπως πρέπει να γίνεται και όπως αρμόζει σε σοβαρές ανησυχίες, προβληματισμούς, αγωνίες, αλλά και προσδοκίες

Η τοποθέτηση της Σ. Σακοράφα στο συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το συνέδριό μας πραγματοποιείται μέσα σε ένα περιβάλλον απροκάλυπτης και ακραίας βίας.

Αρκεί να αναφέρουμε απλά τί έχει συμβεί τις τρεις μέρες που διαρκεί το συνέδριό μας.

Με μια μονοκονδυλιά χιλιάδες άνθρωποι άνεργοι στο δρόμο, Δημοτικοί Αστυνόμοι, Σχολικοί φύλακες, καθηγητές, προσωπικό νοσοκομείων και έπεται συνέχεια.

Και σαν επιστέγασμα της αυταρχικής και χυδαίας αντίληψης της κυβέρνησης η εκπομπή μέσα από τις συχνότητες της ΕΡΤ αυτού του εξαμβλώματος που ονομάστηκε Δημόσια Ελληνική Τηλεόραση, και μάλιστα από το στούντιο που έχουν συνεταιρικά οι πάτρωνές τους.

Σ΄ αυτό το περιβάλλον ένα ερώτημα πλανιέται.

Για τους άλλους, σαν εφιάλτης.

Για μας, σαν κυρίαρχο ζητούμενο.

Και για τον λαό μας, σαν αγωνιώδης απαίτηση.

Θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε την καταστροφή της κοινωνίας;

Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει την άγρια συμμορία των τροϊκανών και των εγχώριων εντολοδόχων τους και να ανοίξει το δρόμο στη δημοκρατία και σε ένα άλλο μοντέλο οικονομίας και κοινωνίας;

Θα μπορέσουμε πράγματι να πούμε “ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ” , καληνύχτα σάπιο πολιτικό σύστημα, θα μπορέσουμε να πούμε καληνύχτα στην ανωμαλία, τώρα!

Γιατί όσο η ανωμαλία μένει τόσο προχωράει το κακό.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι :
θα μπορέσουμε τελικά να αποτρέψουμε την τραγωδία;

Γιατί ένα αριστερό κόμμα δικαιώνει την ύπαρξή του όταν προκαλεί γεγονότα προς όφελος του λαού, ή όταν αποτρέπει πολιτικές και γεγονότα που εξοντώνουν το λαό.

Και δίπλα σ΄ αυτό το κυρίαρχο ερώτημα μπαίνουν και πλήθος άλλα ερωτήματα.

Ερωτήματα που δεν γυρεύουν απλά θεωρητικές απαντήσεις, αλλά απαιτούν και συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις.

Θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι είναι ιστορικά επιβεβλημένο και πολιτικά ώριμο να επενδύσουμε στο εγχείρημα του ενιαίου φορέα ή θα εξακολουθούμε να αντλούμε από αυτόν ύπαρξη, μέγεθος, επιρροή;

ή αντί της ανοικτής επαναπροσέγγισης και υποδοχής θα κυριαρχήσουν και πάλι οι μηχανισμοί ;

Θα ξαναφέρουμε κοντά μας έναν κόσμο που δεν ήθελε απλά να συμμετάσχει, αλλά να συμβάλλει καθοριστικά στο εγχείρημα

Θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε το κόμμα της αριστεράς του 21ου αιώνα, το κόμμα δηλαδή των μελών του και της κοινωνίας
ή θα μεταφέρουμε κομματικές νησίδες μέσα στο κόμμα και θα δημιουργήσουμε ένα κόμμα μηχανισμών και στελεχών;

Θα δουλέψουμε για να οικοδομήσουμε τη δημοκρατία των μελών
ή θα κατοχυρώσουμε τη δημοκρατία των μηχανισμών;

Και στο όνομα αυτής της δημοκρατίας θα καταφέρουμε να αρθρώσουμε συνεκτικό πολιτικό λόγο στο λαό μας που παραπαίει
ή θα ενισχύσουμε την παραπαίουσα πορεία του με τη διατύπωση συγκρουόμενων θέσεων και απόψεων;

Και προχωρώ σε πιο κεντρικά πολιτικά ερωτήματα :

Θα μετεξελιχθούμε σε ένα πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα διεξόδου
ή θα προχωρούμε με μια αταβιστική εσωστρέφεια που κάθε άλλο παρά αποδεικνύει ότι είμαστε έτοιμοι για τη μεγάλη ανατροπή ;

Θα είμαστε ο άλλος πόλος, ο αντισυστημικός πόλος, ο πόλος που συγκρούεται
ή η λογική του ώριμου φρούτου θα μας επιβάλλει ένα ρόλο κι ένα λόγο στρογγυλεμένο, θεωρητικά υπεύθυνο, πρακτικά όμως εντός του δοσμένου πολιτικού συστήματος ;

Kαι φυσικά δεν ήρθα να θέσω ερωτήματα σε μια εποχή που γυρεύουμε όλοι απαντήσεις.

Έχω μια απάντηση συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τα πάντα θα εξαρτηθούν από τον πολιτικό μας στόχο.

Τα πάντα θα εξαρτηθούν από εμάς.
Αυτή είναι η απάντηση μου.

Γιατί όσο πολύπλοκη κι αν είναι η κατάσταση, όσοι παίκτες κι αν χρησιμοποιηθούν, το σχέδιο για την Ελλάδα είναι ένα :

Να μαζεύονται όσα λεφτά έχουν απομείνει.

Να οδηγηθούμε στην κοινωνία των 3 εκατομμυρίων ανέργων.

Να μας εποπτεύουν οι γκαουλάιντερ.

Να αφαιμάξουν κάθε παραγωγική μας δυνατότητα.

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον πολιτικό μας στόχο.
Εάν δημιουργήσουμε έναν πολιτικό φορέα με διακηρυγμένο στόχο ευγενικές πολιτικές αρχές,
αλλά στην ουσία ο στόχος να είναι άλλος,
τότε, εάν δεν τα καταφέρουμε, θα φταίμε εμείς οι ίδιοι και ο ελαττωματικός υπόγειος στόχος που θέσαμε.

Έχουμε την πολυτέλεια για κάτι τέτοιο;

Εδώ θα δώσω μια δεύτερη απάντηση.

ΟΧΙ.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια, δεν έχουμε το δικαίωμα, δεν έχουμε αυτήν την εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό, δεν έχουμε την πολιτική νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο.

Δεν δικαιούμαστε να αποτύχουμε.

Για το λόγο αυτό ο στόχος πρέπει να είναι καθαρός, ειλικρινής, συνεπής με την ιστορία της αριστεράς, συνακόλουθος με τον ιστορικό της ρόλο και απόλυτα συντεταγμένος με τις προσδοκίες και τα ζητούμενα του λαού μας.

Και αυτό απαιτεί την κατάθεση μιας πολιτικής για το νέο πολιτικό φορέα συνοδευόμενη από μια θεωρία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Επειδή, τουλάχιστον εγώ δεν γνωρίζω να υπάρχει κάποια σύγχρονη θεωρία για το κόμμα της αριστεράς του 21ου αιώνα, θα πω ότι ο τρόπος που θα οργανώσουμε το νέο φορέα, έστω κι αν αυτό σας ακούγεται επιμέρους και τεχνικής φύσης ζήτημα, θα πρέπει -στο βαθμό που αυτό γίνεται- να υπηρετεί τη θεωρία που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.

Και χρησιμοποιώ ένα άκρως σημειολογικό παράδειγμα για να γίνω κατανοητή.

Μπορεί να μην έχουμε τη θεωρία ή την προϋπάρχουσα εμπειρία γύρω από τη συγκρότηση μιας συλλογικής ηγεσίας.

Εάν όμως το μέλημά μας είναι να μην συγκροτήσουμε έναν φορέα προεδροκεντρικό, θα πρέπει τα όργανα να λειτουργούν επί της ουσίας και πλήρως.

Και όχι όπως το αποτύπωσε ο σύντροφος Ελληνιάδης.

“Eκλέχτηκα στην Κεντρική Επιτροπή και προβληματίζομαι εάν θα ξαναθέσω υποψηφιότητα. Ο λόγος είναι ότι δεν έκανα τίποτα σαν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Για την ακρίβεια, δεν μου ζητήθηκε ούτε μου ανατέθηκε να κάνω τίποτα. Ούτε καν ζητήθηκε η γνώμη μου για οτιδήποτε”.

Καθόλου αριστερό δεν ακούγεται αυτό σύντροφοι.

Και ο απολυμένος, ή μακροχρόνια άνεργος που μας ακούει αυτήν την στιγμή και προσδοκά από εμάς, θα μπορούσε να σκεφθεί τα χειρότερα
“μιλάτε για κόμμα νέας εποχής κι εγώ βλέπω αυτό που απεχθάνομαι : μηχανισμούς, φατρίες, επαγγελματίες της πολιτικής και έξω ... τρέχει η ζωή”.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πέρα από την οργανωτική μας δημοκρατία, πρέπει να υπηρετούμε την θεωρία που λείπει και με συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά.

Σήμερα δεν μπορούμε παρά να ξεκινάμε από το λαό και να καταλήγουμε σε αυτόν.

Όλοι μας, βουλευτές, στελέχη, Κεντρική Επιτροπή, να μην αναπαράγουμε τις κακές μας συνήθειες, να μην αποθεώνουμε απολιθωμένες πλειοψηφίες ή μειοψηφίες, να μην αναγνωρίζουμε προνομιακές συμπεριφορές, να μην υιοθετούμε το συγκεντρωτισμό και την αρχή του αλάθητου.

Όλοι μας και ο εκλεγμένος από το συνέδριό Πρόεδρος μας, χωρίς εκπτώσεις στον πολιτικό μας στόχο, χωρίς αμφιταλαντεύσεις στις αρχές μας, χωρίς ναρκισσιστικές ομαδοποιήσεις, χωρίς περιχαρακώσεις και εσωστρέφεια που βαλτώνουν τις οργανώσεις μας σε όλη την Ελλάδα, χωρίς φόβο ή αλαζονεία απέναντι στα κινήματα, ας υπηρετήσουμε τον ιστορικό και πολιτικό μας ρόλο.

Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με απλές πολιτικές αποφάσεις.
Οι ανατροπές δεν γίνονται από μηχανισμούς, αλλά από τα κινήματα.

Οι συνειδήσεις δεν σφυρηλατούνται στα γραφεία, αλλά στην κοινωνία.

Αυτή η πολιτική συμπεριφορά πρέπει να είναι ο οδηγός της στράτευσής μας στο νέο πολιτικό φορέα.

Και ακριβώς γι΄ αυτό και στο βαθμό που μπορώ να υπηρετήσω τις διατυπωμένες και πάγιες αντιλήψεις μου και με βάση αυτές, αποφάσισα να μην θέσω υποψηφιότητα για τη νέα Κεντρική Επιτροπή.

Θαρρώ ότι από τον πολιτικό χώρο που προέρχομαι, από τη μεγάλη δεξαμενή των προοδευτικών πολιτών που είδαν το όραμά τους για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό να μετατρέπεται σε μνημόνια και σε υποταγή στον πιο σκληρό νεοφιλελευθερισμό, όπως βέβαια και από όλους τους χώρους που συγκροτούν το μέτωπο ανατροπής, υπάρχουν μέλη άξια, ικανά, δραστήρια, συνεπή, που αξίζει να δοκιμασθούν και να τους εμπιστευθούμε.

Που αξίζει να αποτελέσουν εκείνη την πρώτη ύλη της ανανέωσης και του πλουραλισμού.

Που αξίζει να ενσκύψουν και να βασανιστούν και να κοπιάσουν για το νέο.
Που αξίζει να εκφράζονται ισότιμα, να εκλέγουν ισότιμα και να εκλέγονται ισότιμα.

Θαρρώ επίσης ότι η πολύ τιμητική θέση της Βουλευτού αλλά και της υπεύθυνης στον τομέα Εσωτερικών, δεν μου επιτρέπει και δεν πρέπει να μου επιτρέψει την πολυτέλεια και τελικά το προνόμιο της κομματικής πολυθεσίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ο καθένας από το μετερίζι του ας δουλέψουμε όχι για τον αυτοσκοπό της εξουσίας, αλλά για τον ευγενή σκοπό του μετασχηματισμού της.

Ας συγκροτήσουμε έναν πολιτικό φορέα που η οργανωτική του λογική και δομή, οι αμεσοδημοκρατικές του διαδικασίες, η ελευθεροφωνία και η δέσμευση ευθύνης, η ανοικτωσιά του και η ανεκτικότητά του, ο ριζοσπαστισμός του και η κινηματικότητά του θα είναι αντίστοιχα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε.

Είναι ιστορική ανάγκη.

Είναι ώριμη επιλογή.

Ας εργαστούμε όλοι μας, ώστε να γίνει και λαϊκή εντολή!