Τα ξέρουν οι γενοκτόνοι

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

«Ρωτήστε στα σπίτια. Θα δείτε πόσοι έχουν και πόσοι δεν έχουν. Αλλοι ψάχνουν ξύλα, άλλοι ανάβουν μαγκάλια. Δεν έχουν άλλη λύση. Γυρίσαμε στο '50. Πεθαίνουμε». (Κάτοικοι της Ξηροκρήνης, στα χθεσινά «Νέα»)

Ξέρεις τι 'ναι να 'ρχεται χειμώνας και να ξεπαγιάζεις -και να πεθαίνεις όπως η Σάρα- λες και βρίσκεσαι στην Κατοχή;
Ξέρεις τι σημαίνει να 'σαι άνεργος χρόνια, να ψάχνεις απεγνωσμένα ακόμη και για δουλειές του ποδαριού και να μη βρίσκεις;

Ξέρεις πώς είναι να ξυπνάς το πρωί και να λες ψέματα στα παιδιά σου, ότι τάχα πας στη δουλειά, για να μη μάθουν ότι δεν έχεις πλέον δουλειά;

Ξέρεις τι 'ναι να 'σαι απολυμένος χωρίς καμμία προοπτική ή απλήρωτος επί μήνες, αν και έπεσε ο μισθός σου κάτω από το όριο της ξεφτίλας;

Ξέρεις πώς νιώθει ο 50άρης κι ο 60άρης που 'χουν μπροστά τους τοίχο -ποιος να τους πάρει στη δουλειά σε τέτοια ηλικία;- και ψάχνονται μπας και βρουν μεροκάματο στα ξένα;

Ξέρεις τι 'ναι να μην έχεις λεφτά ούτε για καφέ και τσιγάρα, με στοίβα τους απλήρωτους λογαριασμούς και τα χρέη βουνό;

Ξέρεις τι 'ναι να κρύβεσαι από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που νοικιάζεις, γιατί καθυστερείς πάλι το ενοίκιο;

Ξέρεις τι σημαίνει να 'χεις αποκτήσει ένα σπίτι με χίλια βάσανα -το μόνο κτήμα στη ζωή σου από τότε που βγήκες με το σπαθί σου στην αγορά- και να τρέμεις μην το πάρουν οι τράπεζες και τα funds που καιροφυλακτούν; Το σπίτι, γαμώτο. Καταφύγιο και εστία, ανάχωμα και παρηγοριά - καταλαβαίνεις; Το σπίτι που αγόρασες μισό με δάνειο και μισό με οικονομίες χρόνων, υπολογίζοντας ότι βγαίνει ο λογαριασμός και θα 'σαι συνεπής στην αποπληρωμή, και ξαφνικά χωρίς να φταις να βρίσκεται στο κόκκινο;

Ξέρεις τι σημαίνει να μαραίνεται μέσα σε μια νύχτα ο διπλανός, ο φίλος, ο συγγενής, να μοιάζει δέντρο που το χτύπησε κεραυνός, να τον βλέπεις αμίλητο, χλωμό, με το κεφάλι χαμηλά, και μετά να μαθαίνεις ότι έσβησε μια μέρα από καρδιά ή εγκεφαλικό γιατί δεν άντεξε την πίεση, την ντροπή και την απόγνωση;
Ξέρεις τι 'ναι να 'χει πέσει σε κατάθλιψη ο μισός πληθυσμός, ζώντας με αντικαταθλιπτικά -ζώντας, τρόπος του λέγειν- με το βλέμμα του να σκοντάφτει συνεχώς στο σκοτάδι κι όλα γύρω να φαίνονται μαύρα, μαύρο παντού, καταλαβαίνεις;

Ξέρεις τι 'ναι να διαβάζεις κάθε μέρα για κόσμο που έκανε την απελπισία βρόχο, που έσπασε τα κάγκελα της αντοχής και σάλταρε στο κενό, που έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο -για τον μαύρο μαρκαδόρο, λέω, που κάθε μέρα διαγράφει γεμίζοντας τα κατάστιχα της μακάβριας στατιστικής, για τις αυτοκτονίες λέω, καταλαβαίνεις;

Ξέρεις τι σημαίνει αυτή η μαχαιριά στα σπλάχνα της χώρας; Τι αποτύπωμα θ' αφήσει; Για πόσα χρόνια θα μαυρίσει την καρδιά της και θα σέρνεται λυπημένη, άναυδη, ταπεινωμένη, θλιμμένη και θλιβερή, καρικατούρα του παλιού εαυτού της, φάντασμα, ηττημένη, μηδενικό;

Τα ξέρουν βέβαια. Το ήξεραν ότι αυτά θα συμβούν όταν έφτιαχναν το «σωτήριο Πρόγραμμα». Οταν εκβίαζαν και απειλούσαν. Οταν μετρούσαν νούμερα -και μάλιστα τα μετρούσαν λάθος- και δεν υπολόγιζαν ζωές. Οταν έλεγαν ψέματα στους δικούς τους ότι τάχα πληρώνουν για τεμπέληδες και αραχτούς του Νότου. Οταν αμολούσαν τα σκυλιά για να επιβλέπουν το κοπάδι, κάτι υπαλληλίσκους με υψωμένο φρύδι και ακονισμένα σπαθιά, να δίνουν εντολές εκτέλεσης γονατισμένων ανθρώπων - τα σκυλιά...

Ολοι τα ξέρουν. Και πρώτος ο Σόιμπλε. Που βγήκε προχθές και το μόνο που έδειξε να τον νοιάζει είναι μην τυχόν και ξεσηκωθούν οι μελλοθάνατοι και τα κάνουν άνω κάτω. Τι άλλο σημαίνει η δήλωσή του ότι «πρέπει να υπολογίζουμε πόσα πρέπει να αντέξει η Ελλάδα στην εσωτερική πολιτική σκηνή»; Οχι αν αντέχουν άλλο οι Ελληνες, αλλά μήπως διαταραχθεί η ευρυθμία του κεκανονισμένου δρομολογίου. Μήπως ακυρωθεί το συμβόλαιο του θανάτου. Μήπως η γενοκτονία ολόκληρου λαού δεν ολοκληρωθεί... 
enet