| αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, πρέπει να εξετάσουμε καταρχάς τις συνέπειες αυτής της εφαρμογής. Στις δεκαπέντε ημέρες, όμως, που ακολούθησαν τη σύναψη των συμφωνιών αυτών, η Ελλάδα έχει συζητήσει τα πάντα εκτός από το πραγματικό αποτέλεσμα της ενδεχόμενης εφαρμογής των συμφωνιών. Οι συμφωνίες αυτές εμπεριέχουν μια σειρά κρίσιμων ρυθμί σεων δικαίου και οικονομικής πολιτικής, οι οποίες δεν έχουν τύχει ακόμα πλήρους επεξεργασίας και τις αγνοούμε στην τελική τους μορφή, όχι, όμως, ως προς την κατεύθυνσή τους. Εφαρμοζόμενες, θα στερήσουν την Ελλάδα από κρίσιμα διαπραγματευτικά «χαρτιά», τα οποία ακόμα διαθέτει, θα την αλυσοδέσουν με τρόπο μη αντιστρέψιμο και θα χρειάζεται πλέον καθολική ρήξη για να επιβιώσει. Η ψήφιση της δεύτερης δανειακής σύμβασης από τη Βουλή και, μάλιστα, με αυξημένη πλειοψηφία, σε συνδυασμό με τη συμφωνία αναδιάρθρωσης, θα οδηγήσει στην υπαγωγή του συνόλου του ελληνικού χρέους από τη δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου στη δικαιοδοσία του πολύ δυσμενέστερου αγγλικού. Όπως σημειώνουν όλοι οι ξένοι και Έλληνες ειδικοί που έχουν αρθρογραφήσει επ’ αυτού, περιλαμβανομένης και σχετικής μελέτης του Πανεπιστημίου Duke των ΗΠΑ, η υπαγωγή του χρέους στο ελληνικό δίκαιο είναι ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό «χαρτί», είδος «ατομικού όπλου» στους πολέμους χρέους. Επιτρέπει στην ελληνική Βουλή να καθορίσει εκείνη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων. Της επιτρέπει, επίσης, αν η χώρα αποφασίσει ή αναγκαστεί να πάει σε εθνικό νόμισμα ή αν διαλυθεί η Ζώνη του Ευρώ, να καθορίσει κυρίαρχα την ισοτιμία αποπληρωμής των ομολόγων και να πληθωρίσει το χρέος της μαζί με το νόμισμά της. Η Ελλάδα δεν επιθυμεί πιθανώς να φύγει από το ευρώ για να εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο, μπορεί, όμως, να απειλήσει ότι θα το πράξει, ώστε να αποσπάσει τη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους, που έχει απελπιστικά ανάγκη. Σήμερα, σε ό,τι αφορά στο χρέος, η παραμονή ή η έξοδος της χώρας από το ευρώ είναι όπλο στα χέρια της Αθήνας· αύριο, ωστόσο, θα είναι όπλο στα χέρια των πιστωτών της, οι οποίοι, αφού διασφαλίσουν με τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου τα συμφέροντα των τραπεζών, θα αποφασίσουν αν θα την κρατήσουν ή όχι εντός Ευρωζώνης. Μια Ευρωζώνη, άλλωστε, που ήδη κινδυνεύει είτε να μην υπάρχει είτε να μετατραπεί οριστικά σε φυλακή των εθνών και των λαών. Σήμερα συνιστά ρεαλιστική πιθανότητα τόσο η αποβολή της Ελλάδας όσο και η διάλυση του ευρώ. Αν τώρα η Ελλάδα έχει ισχυρά δια πραγματευτικά όπλα για μια καλή, βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης, δεν θα έχει κανένα τέτοιο όπλο σε περίπτωση επικύρωσης της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Σύμφωνα με τους όρους της πρώτης δανειακής σύμβασης, η Ελλάδα δεν μπορεί να πειράξει το υπόλοιπο, παλαιότερο χρέος της – αν γίνει αναδιάρθρωση θα γίνει μόνο με τους όρους των συμβαλλόμενων στην πρώτη δανεια κή. Μόνο που η πρώτη δανειακή σύμβαση είναι νομικά ανυπόστατη και πολιτικά αμφισβητήσιμη, καθώς δεν έχει ψηφιστεί από τη Βουλή. Θα γίνει, όμως, νομικά έγκυρη με τυχόν ψήφιση, αλλά η δικαιοδοσία για την εξέταση προσφυγών κατά της εγκυρότητας της σύμβασης θα φύγει από τα ελληνικά δικαστήρια και θα πάει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Η κατάρρευση της συμφωνίας Ποια σημασία έχουν αυτές οι νομικές ρυθμίσεις; Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου θα καταρρεύσει, όπως έγινε με αυτή της 21ης Ιουλίου και με όλα τα προηγούμενα σχέδια σωτηρίας. Το πραγματικό «κούρεμα» που προβλέπει υπολογίζεται στο 28% κι από αυτό μεγάλο μέρος είναι στα χέρια ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων. Αυτή τη στιγμή η αγορά υπολογίζει πιθανώς σε 20% την αξία του ελληνικού χρέους, θα χρειαζόταν, δηλαδή, «κούρεμα» 80% ή 85% για να θεωρήσουν όντως αξιόχρεη την Ελλάδα. Κατά τον Σόρος, η κατάρρευση της συμφωνίας θα γίνει σε μία ημέρα έως τρεις μήνες. Δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης ήδη έκαναν δηλώσεις λέγοντας ότι δεν είναι επαρκής. Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά ύφεσης. Αλλά και οι ίδιοι οι συντάκτες των αποφάσεων τι λένε; Ότι θα φέρουν το ελληνικό χρέος στο 120% το 2020. Η πρόβλεψη αυτή στερείται σοβαρότητας, όπως και όλες οι προηγούμενες που διαψεύστηκαν παταγωδώς, πολύ περισσότερο όταν δεν γνωρίζουμε εάν σε ένα χρόνο από σήμερα θα υπάρχει ΕΕ και δεν θα έχει ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση χειρότερη από του 1929. Άλλωστε, η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου επιβάλλει τη συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής που οργανώνει την ύφεση και τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Ακόμα, όμως, κι αν επιβεβαιωθούν αυτή τη φορά, τι σημαίνει αυτό; Ότι το 2020 θα έχουμε χρέος μη βιώσιμο. Με 120% μπήκαμε στο Μνημόνιο και καμία από τις συμφωνίες δεν περιέχει ρήτρα που να διασφαλίζει την Ελλάδα σε περίπτωση που οι υπολογισμοί πέσουν έξω! Επιπλέον, η επικύρωση της δανειακής σύμβασης απαγορεύει πρακτικά στην Ελλάδα να δανειστεί από οποιονδήποτε άλλο και να αναζητήσει αλλού συμμάχους, αφού υποθηκεύει το σύνολο της περιουσίας της. Συνοψίζοντας μέχρι εδώ: Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου αφαιρεί από την Ελλάδα το κύριο διαπραγματευτικό της «χαρτί» και την αλυσοδένει ακόμα πιο σφιχτά στην πανθομολογούμενη –και από τους ξένους– καταστροφική πορεία που βαδίζει ενάμιση χρόνο τώρα. Οργανώνει μια αποτυχία – ακριβέστερα, μια καταστροφή. Αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό: Οργανώνει και το ποιος θα ωφεληθεί από αυτή! Όροι με αυξημένη νομική ισχύ Αυτό το κάνει μέσω των όρων ήδη της πρώτης δανειακής, που θα αποκτήσουν αυξημένη νομική ισχύ με την ψήφιση της δεύτερης. Ειδικότερα, με την υποθήκευση όλης της τωρινής και μελλοντικής περιουσίας του ελληνικού κράτους, που προβλέπει, σε συνδυασμό, μάλιστα, με την πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου για εκποίηση σε τρέχουσες τιμές, που είναι δέκα ή εκατό φορές πιο κάτω από τις πραγματικές. Αυτό σημαίνει ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας και των τραπεζών που θα κρατικοποιηθούν λόγω αναδιάρθρωσης και των όποιων ορυκτών και υποθαλάσσιων πόρων τυχόν ανακαλυφθούν. Εξ ου, ίσως, και το εντονότατο διεθνές ενδιαφέρον ορισμένων πλευρών για την ορθή –ίσως, όμως, όχι πολύ επίκαιρη– ιδέα ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ, με την ελπίδα, μεταξύ άλλων, ότι σε αυτούς θα περιέλθουν τελικά οι πόροι της. Όχι μόνο η δημόσια, αλλά και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων θα χαθεί, και λόγω της ανάγκης να την εκποιήσουν για να αποφύγουν την ατομική τους καταστροφή και λόγω συνειδητά ανέφικτων δημοσιονομικών στόχων που τίθενται, οι οποίοι ήδη οδηγούν στην εξόντωση όσων δηλώνουν στη χώρα μας το εισόδημα και την περιουσία τους. Ακόμα και οι διαπλεκόμενοι θα εξαφανιστούν και θα αντικατασταθούν από ξένους, όταν θα έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους. Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο σε όλα αυτά και τίποτα μη αναμενόμενο, αφού αυτές τις συμβάσεις και τις αποφάσεις τις καταρτίζει το InternationalInstituteofFinance του κ. Νταλάρα, δηλαδή η «Διεθνής του Χρήματος». Είναι η κλασική μέθοδος του τοκογλύφου από καταβολής χρήματος. Έτσι καταστράφηκαν εκατομμύρια επιχειρήσεις στον κόσμο που δανείστηκαν, χαρτοπαίκτες που κατέφυγαν στα «κοράκια» που περιμένουν στην κουζίνα της λέσχης την ώρα τους, άνθρωποι που έπαιξαν στο χρηματιστήριο, φτωχοί αγρότες που χρεώθηκαν στους κοτζαμπάσηδες και έγιναν δουλοπάροικοι. Στην περίπτωσή μας, είναι ένας ολόκληρος λαός και μια χώρα που έχουν γίνει αντικείμενο «τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού» και ένα κράτος, που θα απομείνει τυπικά μόνο ανεξάρτητο και κυρίαρχο, ένα άδειο κουκούλι, χωρίς καμιά εξουσία. Δεν θα περιγράψουμε τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια· αρκετά είπαμε, γιατί, βέβαια, κάποια στιγμή αναπόφευκτα η ομαλότητα θα διακοπεί και η χώρα θα μπει στον κύκλο του αίματος. Τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες μπορούμε ίσως να προλάβουμε την καταστροφή. Δεν έχει ακόμα συντελεστεί. Μετά θα καταβληθεί πολύ μεγάλος φόρος αίματος με αμφίβολα αποτελέσματα. Την ερχόμενη εβδομάδα θα ασχοληθούμε με το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα αν θελήσει να αποφύγει την 26η Οκτωβρίου.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 17/11/2011 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου