Μποϋκοτάζ στα Γερμανικά προϊόντα

Πηγη: περιοδικό ΑΡΔΗΝ

Όταν ο σύγχρονος Έλληνας αγοράζει διάφορα προϊόντα (κυρίως τρόφιμα ή μη-τρόφιμα) για τις καθημερινές, καταναλωτικές του ανάγκες, βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιαπέραστο τείχος εισαγόμενων προϊόντων αφού το συντριπτικό ποσοστό των πάσης φύσεως και κατηγορίας σημείων πώλησης στην χώρα μας έχει κυριολεκτικά αλωθεί (εξαγοραστεί) από τους δανειστές – πολυεθνικά καρτέλ που τον υποχρεώνουν (θέλει-δεν-θέλει) να αγοράζει τα «δικά τους» προϊόντα για να μεγιστοποιεί συνεχώς την εξάρτηση του από αυτούς!

Περιορισμένος αριθμός γιγαντιαίων πολυεθνικών με εντατική διαφημιστική προβολή των προϊόντων τους, την οποία φυσικά καταβάλλει ο Έλληνας καταναλωτής μέσα από την τιμή πώλησης κάθε προϊόντος, έχουν καταλάβει τα σημαντικότερα σημεία πώλησης στην χώρα μας και μαζί τους, τις αγοραστικές επιλογές των Ελλήνων.

Τα Γερμανικά προϊόντα κατέχουν εξέχουσα θέση στο «σύστημα» αυτό. Με κύριο όχημα μεγάλες Γερμανικές αλυσίδες και εκατοντάδες μικρότερες Ελληνικές επιχειρήσεις εισαγωγής Γερμανικών προϊόντων, η Ελληνική αγορά αποτελεί, σε σχέση με το μέγεθός της, ένα καλό πελάτη των Γερμανικών προϊόντων, αν και κατέχει ένα μικρό μόνο ποσοστό της τάξεως του 0,5% στο σύνολο των γιγαντιαίων Γερμανικών εξαγωγών με κυριότερες κατηγορίες εκείνες των μηχανημάτων, των ηλεκτρονικών και των φαρμακευτικών προϊόντων.

Στον τομέα των αλυσίδων λιανικής / χονδρικής, μεγάλοι Γερμανικοί Όμιλοι δραστηριοποιούνται στην Ελληνική αγορά με θυγατρικές εταιρίες όπως η Lidl Hellas, η Makro Cash & Carry, η Media Markt, η Ρraktiker, ενώ σε άλλους κλάδους της οικονομίας η παρουσία Γερμανικών επιχειρήσεων είναι σημαντική – συνολικά περισσότερες από 120 επιχειρήσεις Γερμανικών συμφερόντων δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα μεταξύ των οποίων και πολύ μεγάλες όπως η Deutsche Telekom (τηλεπικοινωνίες), Henkel (απορρυπαντικά κα), Krauss-Maffei Wegmann (Ναυπηγεία), Deutsche Telepost (DHL), Ergo (Ασφάλειες), Siemens κ.α.

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην χώρα μας από το 2009, άρχισε να δημιουργεί «παράπλευρες απώλειες»: Οι Γερμανικές επιχειρήσεις «πληρώνουν» τα σπασμένα τόσο της σκληρής, σιδερένιας «πειθαρχίας» που επέβαλλε στην Ελλάδα η Γερμανική πολιτική ελίτ, όσο και της έντονα ανθελληνικής υστερίας μεγάλων Γερμανικών ΜΜΕ (Bild, Focus, Spigel κ.π.α.) με αποκορύφωμα το εξώφυλλο του Focus με την γνωστή χειρονομία του τεντωμένου δάκτυλου που προστέθηκε στο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου και έκανε τον γύρο του κόσμου. Έτσι οι Γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα μειώθηκαν την περίοδο της κρίσης κατά 40,5%: Από 7,9 δις το 2008 σε 4,7 δις το 2012 μειώνοντας, περίπου αντίστοιχα, και το μόνιμο πλεόνασμα που παρουσιάζει η Γερμανία στο εμπορικό της ισοζύγιο με την Ελλάδα.

Σε αυτό δεν συμβάλλει μόνο η συρρίκνωση της καταναλωτικής δαπάνης αλλά και το γεγονός ότι ο Έλληνας καταναλωτής αντιλαμβάνεται καλύτερα πως για να ξεπεράσει η χώρα μας, έστω και μακροπρόθεσμα, την οικονομική κρίση πρέπει –μεταξύ πολλών άλλων- να επιμένει στην αγορά καθημερινών καταναλωτικών προϊόντων που φέρουν την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν» αναπτύσσοντας έτσι ένα ιδιότυπο «καταναλωτικό εθνικισμό» στην επιλογή των προϊόντων που αγοράζει και προτιμώντας ολοένα και συχνότερα προϊόντα Ελληνικής παραγωγής, όπου αυτά είναι διαθέσιμα.

Ο ιδιότυπος αυτός «καταναλωτικός εθνικισμός» δεν είναι άγνωστος στους Γερμανούς: Το 1998 ο μεγαλύτερος λιανοπωλητής του πλανήτη μας, η Αμερικανική Wal-Mart, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Γερμανική αγορά επενδύοντας περισσότερα από 2 δις Γερμανικά Μάρκα. Σύντομα όμως ανακάλυψε πως το πείραμα δεν είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας στην «ιδιόρρυθμη» Γερμανική αγορά. Στις φθηνές τιμές, τομέα στον οποίο είχε τεράστια δύναμη, δεν αντιμετώπισε μόνο τους τοπικούς ανταγωνιστές της (Aldi, Lidl) αλλά και τους Γερμανούς καταναλωτές που προτιμούσαν να πληρώσουν «κάτι παραπάνω» στις Γερμανικές αλυσίδες παρά να αγοράσουν φθηνότερα από τα Supercenters της Wal-Mart!

Έτσι, το καλοκαίρι του 2006 η Wal-Mart υποχρεώθηκε να «πληρώσει» ένα τσουχτερό λογαριασμό (υπολογίζεται μεταξύ του 1 και των 3 δις $) και να αποχωρήσει από την Γερμανική αγορά. Αντίθετα, οι Γερμανικές αλυσίδες θεωρούνται εξαιρετικά πετυχημένες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής όπου οι «πολυπολιτισμικοί» καταναλωτές που συρρέουν εκεί δεν διακρίνονται για παρόμοιους εθνικισμούς: Η Aldi Nord (με το σήμα Trader Joe) και η Aldi Süd (με το σήμα Aldi) αναπτύσσονται ραγδαία, ενώ η Lidl προγραμματίζει την είσοδο της στην Αμερικανική αγορά το 2015 με 100 καταστήματα ταυτοχρόνως!

Συμπέρασμα: Η οικονομική κρίση περιόρισε τις Γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα και το μόνιμο Γερμανικό πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου Γερμανίας - Ελλάδας, όχι μόνο από την συρρίκνωση της καταναλωτικής ζήτησης εξ αιτίας της κρίσης αλλά και από μια διάθεση «τιμωρίας» των Γερμανικών προϊόντων για την στάση της κυρίαρχης Γερμανικής ελίτ, πολιτικής & ΜΜΕ, απέναντι στην Ελλάδα. Η κυρίαρχη Γερμανική ελίτ έχει, ακόμα και σήμερα, την απαίτηση να μας πουλάει τα προϊόντα της και να μας δανείζει ταυτόχρονα ώστε να διαιωνίζει μια ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση της Ελλάδος από την Γερμανία. Στο χέρι μας είναι να τους πούμε όχι με την συνειδητή και επίμονη επιλογή προϊόντων που θα φέρουν την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν» στις καθημερινές, καταναλωτικές μας ανάγκες!

Λεωνίδας Κουμάκης

12 Οκτωβρίου 2013

Η ΜΙΣΗΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

H Γερμανία σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά το Βίσμαρκ και την ενοποίησή της γύρω από την Πρωσσία, δοκιμάζει και πάλι να εκπληρώσει το διαχρονικό όνειρό της ενοποίησης της Ευρώπης κάτω από την ηγεμονία της – μήπως τη μπότα της; Σ’ αυτά τα πλαίσια επιδιώκει την κυριολεκτική διάλυση της Ευρώπης ως μιας εθελοντικής συμμαχίας εθνικών κρατών και την μεταβολή της σ’ ένα νέο αυτοκρατορικό μόρφωμα κάτω από γερμανική κυριαρχία. Η διάλυση της «παλιάς» ευρωπαϊκής ένωσης και η δημιουργία ενός Δ’ Ράιχ προϋποθέτει την υποταγή λιγότερο ή περισσότερο ανοικτή των ευρωπαϊκών λαών και εθνών και σε ορισμένες περιπτώσεις όπως σε κείνη της Ελλάδας και της Κύπρου την ανοικτή αποικιοποίησή τους με την μορφή μιας αποικίας χρέους.

Αυτό το εγχείρημα που οδήγησε στην μετατροπή του ευρώ σε μια απλή μεταμφίεση του μάρκου και σ’ ένα δυαδικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο όπου ότι κερδίζουν οι «βόρειοι» το χάνουν και το πληρώνουν οι «νότιοι» και το οποίο εμπεριέχει και μία επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό όλων των χωρών, είναι βέβαιο ότι οδηγεί, για άλλη μια φορά, όχι στην οικοδόμηση της γερμανικής Ευρώπης που ονειρεύονται οι υπερτροφικοί νάνοι του Βερολίνου, αλλά στην καταστροφή της. Και αυτή την καταστροφή βιώνουμε εδώ και μερικά χρόνια. Το πρώτο στάδιο είναι η σταδιακή απομάκρυνση των ευρωπαϊκών λαών από την ιδέα μιας ενιαίας Ευρώπης και η επιστροφή στις εθνικές και περιφερειακές ταυτότητες ως γραμμή άμυνας λαών και πολιτισμών. Η Γερμανία ως δύναμη κατοχής στην Ελλάδα και ως δύναμη επιβολής στην υπόλοιπη Ευρώπη γίνεται και πάλι μισητή από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η Γερμανία των ογδόντα εκατομμυρίων (μαζί με τους Αυστριακούς και τους βόρειους κολαούζους της στην καλύτερη περίπτωση εκατόν είκοσι εκατομμύρια) είναι αρκετά μεγάλη για να αποκτήσει μια αίσθηση υπεροχής και αρκετά μικρή σε μια Ευρώπη τετρακοσίων πενήντα εκατομμυρίων για να μπορέσει να ηγεμονεύσει «φυσιολογικά». Έτσι είναι υποχρεωμένη να καταφεύγει στη βία, είτε στρατιωτική είτε οικονομική. Πριν την ενσωμάτωση της ανατολικής Γερμανίας βρισκόταν σε μια ισορροπία με τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία ακόμη και την Ιταλία, η οποία επέτρεπε στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση να πραγματοποιείται σε λίγο πολύ ισότιμη και πολυμερή βάση. Από τη στιγμή και πέρα όμως, που ενσωμάτωσε την ανατολική Γερμανία και απέκτησε και πάλι πρόσβαση στην αγορά, τους πόρους και το εργατικό δυναμικό της ανατολικής Ευρώπης, η ισορροπία κατέρρευσε και οι παλιοί αυτοκρατορικοί δαίμονες της Γερμανίας επέστρεψαν.

Στην Ευρώπη, από την εποχή του συμφώνου της Βεστφαλίας του 1648 και του Ναπολέοντα στη συνέχεια, έχει αποδειχθεί αναρίθμητες φορές πως καμία δύναμη δεν μπορεί να κυριαρχήσει οριστικά. Η Ευρώπη ή θα είναι πολυμερής και θα περιλαμβάνει το σύνολο των χωρών από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια ή δεν θα μπορέσει να υπάρξει.

Η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε βαδίζοντας στα χνάρια του Χίτλερ, έχοντας αντικαταστήσει τα πάντσερ με τη Ζίμενς, τη Βολκσβάγκεν ή την Ντόιτσε Μπανκ μεταβάλει σε περιθώριο στα πλαίσια της στρατηγικής της την περιοχή των Βαλκανίων. Γι’ αυτό διέλυσε την Γιουγκοσλαβία σε μία πληθώρα κρατιδίων και τώρα ολοκληρώνει το έργο της με τη οικονομική και κοινωνική διάλυση της Ελλάδας και της Κύπρου.

Οι Έλληνες υφίστανται τους καθημερινούς εξευτελισμούς των Γερμανών, έχοντας μεταβληθεί στο αντικείμενο του μίσους και της χλεύης τους όπως στο παρελθόν συνέβαινε με τους Εβραίους, υποχρεώνονται να ξεπουλούν τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τους, ν’ αγοράζουν γερμανικά προϊόντα, να μεταβάλλονται στο τουριστικό θέρετρο των Γερμανών συνταξιούχων και να εξάγουν το πιο μορφωμένο εργατικό τους δυναμικό στην μητρόπολη του Βερολίνου.

Ωστόσο, αυτή η γερμανική ηγεμονία δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει αναπόφευκτες αντισυσπειρώσεις. Ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκαμπέν σ’ ένα άρθρο του στην Ρεπούμπλικα που αναδημοσίευσε η γαλλική Λιμπερασιόν, (http://www.liberation.fr/monde/2013/03/24/que-l-empire-latin-contre-attaque_890916) και προκάλεσε έναν επικοινωνιακό πάταγο σε όλη την Ευρώπη επαναφέρει την πρόταση του Γάλλου φιλοσόφου Αλεξάντρ Κοζέβ στον στρατηγό Ντε Γκωλ ήδη το 1947 για μια «λατινική αυτοκρατορία» που θα συμπεριλάβει την Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία στον πυρήνα της καθώς και τις υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης και ίσως και τη Β. Αφρική. Όλα αυτά, ως αντίδραση στη γερμανική Ευρώπη που διαγράφεται.

Και στα ανατολικά όμως η λυκοφιλία μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας δεν θα διαρκέσει επ’ άπειρον. Όπως έχει συμβεί αναρίθμητες φορές στο παρελθόν η βούληση της Γερμανίας να αποικιοποιήσει το σύνολο της ανατολικής Ευρώπης μέχρι και την Ουκρανία ή ακόμα και την ίδια την Ρωσία ως πηγή πρώτων υλών, θα προσκρούσει αναπόφευκτα στη ρωσική αντίδραση.

Παράλληλα, στα δυτικά η Μ. Βρετανία θα αποσπάται όλο και περισσότερο από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Όλα αυτά μέσα σ’ ένα κλίμα αυξανόμενου μίσους και καχυποψίας ενάντια στους Γερμανούς που στην Ιταλία θα εκτινάξει το Πέπε Γκρίλλο σχεδόν στο 30 τοις εκατό των ψήφων, στη Γαλλία θα διογκώσει το εθνικό μέτωπο της Μαρί Λεπέν, και στη Μ. Βρετανία θα επιτείνει τις αυτονομιστικές αντιευρωπαϊκές τάσεις.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο δυνατότητες, είτε η Γερμανία θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση, όπερ και το πιθανότερο, με αποτέλεσμα την αποσύνθεση της ευρωπαϊκής ένωσης μέσα σε λίγα χρόνια, είτε οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί θα δαμάσουν τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει αρχίσει λοιπόν ο νέος μεγάλος πόλεμος των ευρωπαϊκών λαών ενάντια στο γερμανικό ιμπέριουμ.

Όπως και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα υπήρξε μία από τις πρώτες χώρες που αντιστάθηκαν στο γερμανικό ναζισμό, έτσι και σήμερα είναι η πρώτη χώρα που είναι υποχρεωμένη, αν θέλει να επιβιώσει, να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή. Και σε έναν τέτοιο αγώνα, αναπόφευκτα θα συστρατευτούν μαζί μας όλο και περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί.

Όταν λοιπόν υποστηρίζουν κάποιοι, όπως και εμείς, πως η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε αποικία χρέους, πρέπει να τραβάμε τις τελικές συνέπειες από μια τέτοια παραδοχή: Θα πρέπει με όλα τα μέσα, με νύχια και με δόντια να αντισταθούμε και να αποτινάξουμε τη γερμανική κατοχή.

Για εμάς «καλοί Γερμανοί» είναι μόνο όσοι αντιστρατεύονται έμπρακτα τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι γερμανικές ελίτ ενάντια στην Ελλάδα. Μόνο με αυτούς μπορούμε να συνεργαστούμε. Με τους υπόλοιπους πρόκειται για σύγκρουση, βέβαια για μία σύγκρουση που σήμερα διεξάγεται όχι με κανόνια και τανκς, αλλά με τα όπλα της οικονομίας και της πολιτικής: Με το μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, την άρνηση του γερμανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, την απόρριψη των πολιτικών παρεμβάσεων των Γερμανών στην Ελλάδα, τη σύναψη σχέσεων με δυνάμεις που αντιστρατεύονται ή εξισορροπούν τη γερμανική επικυριαρχία και πριν απ’ όλα με τη συνειδητοποίηση βαθειά μέσα μας της πραγματικότητας και των συνεπειών αυτού του πολέμου. Και όπως λένε και οι Γάλλοι à la guerre comme à la guerre