του Χριστόδουλου Δολαψάκη, γιατρού στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας
Μόλις ένα 24ωρο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τα γραφεία της
Χρυσής Αυγής στην Ιεράπετρα έκλεισαν. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα
ίδια τα μέλη της Χρυσής Αυγής, σαν τους κλέφτες και υπό την προστασία
δύο περιπολικών της αστυνομίας, άδειασαν τα γραφεία τους και κατέβασαν
τις ταμπέλες, πριν καν υπάρξει οποιοδήποτε αντιφασιστική συγκέντρωση ή
διαμαρτυρία. Το γεγονός διαδόθηκε γρήγορα στο διαδίκτυο. Ήταν τα πρώτα
γραφεία της Χρυσής Αυγής που έκλεισαν μετά τη δολοφονία…
Ας σκεφτούμε λίγο πάνω σε αυτό το συμβάν… Η πόλη της Ιεράπετρας εδώ και
3 χρόνια βρίσκεται σε αναβρασμό. Υπάρχει ένα πραγματικά παλλαϊκό κίνημα
στην πόλη, το οποίο δίνει μάχες ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης και
τρόϊκας και έχει κατορθώσει να δημιουργεί γεγονότα και να κατακτά νίκες.
Δεν υπήρξε ποτέ κάποια συγκεκριμένη αντι-χρυσαυγίτικη ή
αντιφασιστική «αιχμή» του κινήματος αυτού(με τον τρόπο που τη γνωρίζουμε
σε υπόλοιπες πόλεις). Παρόλα αυτά, η Χρυσή Αυγή στην Ιεράπετρα δεν
κατόρθωσε ποτέ να πάρει χαρακτηριστικά «πολιτικού κόμματος» όχι μόνο με
την έννοια του αριθμού μελών, αλλά κυρίως με την έννοια της αδυναμίας
πολιτικής δουλειάς και προπαγάνδας. Ο μόνος ρόλος που της απέμεινε ήταν
αυτός της παρακρατικής συμμορίας, με αποκορύφωμα την επίθεση ενάντια σε
μετανάστες σε χωριό έξω από την Ιεράπετρα (Φεβρουάριος 2013) και μάλιστα
σε χρονική συγκυρία που το κίνημα στην πόλη ήταν σε άνοδο. Η επίθεση
καταδικάστηκε στη συνείδηση όλων των κατοίκων της πόλης, ενώ την ίδια
τύχη είχε και ένα προβοκατόρικο άρθρο την ίδια περίοδο που μιλούσε για
την Ιεράπετρα ως «Μανωλάδα της Κρήτης» (Απρίλιος 2013). Είναι
χαρακτηριστικό ότι στις τελευταίες εκλογές η Χρυσή Αυγή στην Ιεράπετρα
έλαβε μόλις 2,3%, το χαμηλότερο πανελλαδικά.
Με όλα τα παραπάνω δεν
υποτιμάω την επιρροή της ξενοφοβίας και του ρατσισμού –αφού αυτός είναι
επίσημη κρατική πολιτική- στους κατοίκους της Ιεράπετρας, μιας περιοχής
όπου ζουν και δουλεύουν χιλιάδες μετανάστες. Ούτε –από την άλλη μεριά-
υποτιμάω την «δημοκρατική παράδοση» -όπως είθισται να λέγεται- των
Κρητικών. Όμως οφείλουμε να προβληματιστούμε: Γιατί στην Ιεράπετρα δεν
ρίζωσε η Χρυσή Αυγή, παρόλο που τα χαρακτηριστικά της πόλης θεωρητικά το
ευνοούσαν; Τι ήταν αυτό που έκανε τα μέλη της Χρυσής Αυγής να είναι
ουσιαστικά μια περιθωριακή συμμορία; Τι ήταν αυτό που τους φόβισε και
«τα μάζεψαν» και έφυγαν;
Αποδείχθηκε ότι η ίδια η ύπαρξη και ο
χαρακτήρας του αγώνα του λαού της Ιεράπετρας, δηλαδή η μαζική επιμονή
στην υπεράσπιση του τόπου και οι αιχμές εναντία στο σάπιο μνημονιακό
πολιτικό σύστημα, τοπικό και πανελλαδικό, είναι η μεγαλύτερη συμβολή
στον αντιφασιστικό αγώνα.
άρθρο από τον "Δρόμο της Αριστεράς"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου