Nαόμι και Alexis

Υποτίθεται ότι ο στόχος της Τρόικας Εξωτερικού και των ντόπιων τοποτηρητών της, των προηγούμενων της Πρώτης Παπαδημοκρατίας και των επιγόνων Μικροτσούτσουνων της Τρόικας Εσωτερικού, ήταν και παραμένει ό,τι περιστρέφεται γύρω από  το ιδεολόγημα του ανοίγματος της αγοράς –αλλά και των υπερκόσμιων «αγορών» εν γένει-,  της εξυγίανσης της οικονομίας, του συμμαζέματος των κρατικών δαπανών και της ανάσχεσης της ανισοκατανομής των φορολογικών βαρών. 

Υποτίθεται ότι η «συνταγή» που επινόησαν οι (αν)εγκέφαλοι της τεχνικής ομάδας «υποστήριξης», θα έφερνε κάποια θετικά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο.

Ένα ιδεολόγημα, ως έναν βαθμό χρήσιμο, για να αναπαράγει τον δικό μας φόβο και να  προεκτείνει τον δικό τους πολιτικό βίο.

Αποδεικνύεται όμως πλέον, ακόμα και στους πιο εύπιστους στο καθεστώς, ότι όλα αυτά είναι απροκάλυπτα ψεύδη, καταδικασμένες σε αποτυχία απόπειρες χυδαίας παραπλάνησης.

Ένας προσκυνημένος λαός είμαστε, αλλά δεν είμαστε πια υπνωτισμένοι από την ομορφιά μοντέλων όπως η Ναόμι Κάμπελ ή τον κοινωνικό συμβολισμό των καινούργιων, made in china, μοντέλων του Κάλβιν Κλάιν, αλλά από το σοκ της εφαρμογής του δόγματος Φρίντμαν, όπως το έχει περιγράψει με σαφήνεια η άλλη Ναόμι, η άλλη Κλάιν. Κι αν συγχέει τα ονόματα ο φέρελπις Αλέξης, ο επίδοξος σωτήρας μας, δε χάλασε ο κόσμος, αφού στο βάθος εμείς ξέρομε τι είμαστε: ένας λαός χωρίς το δικό του μοντέλο αειφορίας, χωρίς ικανότητα αντίδρασης τώρα που το γλέντι τελείωσε κι έχει φτάσει η ώρα του λογαριασμού.

Ένας λαός χωρίς έναν μπούσουλα, ένα σχέδιο, μια σταγόνα λογικής που να αιτιολογεί αυτήν την κοπιαστική οδοιπορία μας στο πουθενά. Ένας λαός περιούσιος κατά τις γραφές των Αγίων μας, που όμως βαδίζομε χωρίς όραμα και καμιά ελπίδα, στον δρόμο προς το τίποτα.

Έχομε υποχρέωση να βγούμε άλλη μια φορά στις Πλατείες, να προσπαθήσουμε άλλη μια φορά να κουβεντιάσουμε, διδαγμένοι κι από τα λάθη του παρελθόντος μας. Να κλείσομε τους δέκτες των τηλεοράσεών μας, να κόψουμε τους ηλεκτρονικούς λώρους των κοινωνικών δικτύων μας κι ύστερα, στην ησυχία, δεν μπορεί, αφού έχομε μάθει πια ν' ακούμε τον ξεφτεντέρηδες, να διαβάζομε τους μανδραβιόληδες και τους μπαρουφάκηδες και να ανεχόμαστε τα υπόλοιπα σαπρόφυτα, μέσα στη σιωπηρή μας κατάθλιψη, όχι, δε μπορεί να είναι τόσο δύσκολο, θα μάθομε ν' ακούμε και το διπλανό μας, σ' αυτό που έχει να μας πει...

Κι ύστερα, όλοι μαζί, είναι χρέος μας να βρούμε και να συμφωνήσομε τον τρόπο, ώστε να αρχίσομε σιγά-σιγά να ξαναχτίζομε όλα αυτά που, δεκαετίας τώρα, αφήσαμε να ρημάξουνε.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι πατριωτικό μας καθήκον να σταματήσομε όλους αυτούς τους Αχρησίμευτους που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους μας τραβάνε, άλλους από το χαλκά στη μύτη κι  άλλους από το μανίκι. Αυτοί είναι που μας αξίζουν βέβαια, γιατί εμείς τους ψηφίσαμε και τους ξαναψηφίσαμε κι ίσως να τους ξαναψηφίσομε, αλλά όπως και να 'χει, δεν αξίζουνε ετούτοι οι κατώτεροι των περιστάσεων πολιτικάντηδες ούτε στην ιστορία των προγόνων μας ούτε στα όνειρα μας για το μέλλον των απογόνων μας.

Φώτο: Ο.Κ.Τ.Α.Ν.Α.