ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ

Υπήρξα σε όλη μου τη ζωή συνειδητοποιημένος αριστερός, αποδεικνύοντας σε κάθε πτυχή του βίου μου, στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία, την προσωπική μου εξέλιξη και την κοινωνική μου δράση ότι αγαπώ την πατρίδα και δρω για το καλό της κοινωνίας και για το καλό του τόπου μου. Ετσι, έχοντας αγωνιστεί με το δικό μου τρόπο και τα μέσα που διέθετα ενάντια στις αιτίες που προκάλεσαν την Ελληνική κρίση, ενάντια στον ανθρωποκτόνο νεοφιλελευθερισμό, τη διαπλοκή και τις μνημονιακές πολιτικές που ολοκλήρωσαν την εθνική καταστροφή, εντάχθηκα το 2012 στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή είχα πειστεί ότι εκείνη την περίοδο, το συγκεκριμένο σχήμα μπορούσε να συσπειρώσει όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις και να αποτελέσει έναν ικανό κυβερνητικό φορέα που θα αντιμετώπιζε τις μνημονιακές πολιτικές.

Θεωρώ ότι εκπροσωπώ, την πιο προοδευτική πλευρά του λαϊκού ρεύματος που προστέθηκε στα ισχνά ποσοστά ενός κόμματος που αποτελούνταν κυρίως από διαννοούμενους της αριστεράς που αγνοούν τις κοινωνικές τάσεις, με παλαιοκομματικές οργανωτικές ιδέες, που αντιλαμβάνονται τις πολιτικές εξελίξεις με μεγάλη καθυστέρηση. Γνώριζα ότι εντασσόμουν σε ένα χώρο, στελέχη του οποίου είχαν ήδη υπονομεύσει υπηρετώντας μικροπολιτικές σκοπιμότητες, τις προσπάθειές μας για τη συσπείρωση του αντιμνημονιακού χώρου στα Χανιά. Παρόλα αυτά, βρήκα στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και στο υπο διαμόρφωση πρόγραμμά του ότι υπήρχαν και αξιόλογα στελέχη και πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές για το ξεπέρασμα της κρίσης με τις οποίες συμφωνούσα.

Εντάχθηκα προτάσσοντας με ειλικρίνια τις απόψεις μου και την κριτική μου στα όργανα του κόμματος για να είναι ξεκάθαρο, το ποιός είμαι και ποιοί είναι οι στόχοι μου.

Πίστεψα (παρά τις προειδοποιήσεις συναγωνιστών μου ότι η μαζική διύσδυση στελεχών από το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ ξεπερνάει ποσοτικά τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά) ότι θα βοηθούσα με τη συμμετοχή μου να αλλάξουν οι συσχετισμοί προς το ριζοσπαστικότερο. Δεν κατάφερα όμως να πείσω τους συναγωνιστές μου να με ακολουθήσουν σ' αυτή την προσπάθεια, έτσι απέτυχα.

Από τη στιγμή της ένταξής μου στο ΣΥΡΙΖΑ πειθάρχησα στις επιλογές που πλειοψηφούσαν, υπήρξα συνεπής και συμμετείχα ενεργά σε όλους τους αγώνες που έφεραν το κόμμα αυτό στην κυβέρνηση, αντίθετα με άλλους που λειτουργούσαν μόνο εκτός κοινωνίας και εντός κομματικών μηχανισμών, λιστών, κυκλωμάτων και κύκλων, αποσαρθρώνοντας το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα του νέου κόμματος.

Εμαθα κάθε φορά που άκουγα την προσφώνηση “σύντροφε” να ψάχνω στην πλάτη μου για καρφωμένα μαχαίρια. Εμαθα ότι για να επιβιώσεις πολιτικά σ΄αυτόν τον πολυτασικό χώρο όπου υπήρχαν από την αρχή αγεφύρωτα χάσματα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη συμμετοχή σε παρέα, ομάδα ή φράξια.

Εμαθα ότι στις οργανώσεις θα πρέπει να ακούω πολύ, να μιλώ ελάχιστα και να μην περιμένω ότι οι θέσεις μου θα λαμβάνονται υπόψην. Εμαθα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία απο τις “δημοκρατικές διαδικασίες” που σημαίνουν να απόφασίζει η ηγετική ομάδα, να μεταφέρει τις αποφάσεις της στα κατώτερα όργανα τα οποία καλούνται να συμφωνήσουν και να υποστηρίξουν ενώπιον της κοινωνίας, ενώ η δική μου πολιτική ηθική λέει ότι θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίστροφο.

Σήμερα όμως, δεν υπάρχουν αποφάσεις της ηγεσίας που μπορώ να υποστηρίξω στον κόσμο που έπεισα να μας ψηφίσει, όσο κι αν προσπάθησα ακόμα και μέχρι την επαίσχυντη, πρόσφατη συμφωνία.

Πολιτικοί λόγοι

Από την επομένη των εκλογών, η νέα κυβέρνηση άρχισε τις υπαναχωρήσεις. Από το 70-30 καλού και κακού μνημονίου μέχρι τη συμφωνία της 20ής του Φλεβάρη, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη υπαναχωρήσει στους βασικούς άξονες του αντιμνημονιακού του προγράμματος (ιδιωτικοποιήσεις, φορολογία) ενώ επέτρεπε στο μνημονιακό σύστημα να υπονομεύει τη σταθερότητα σε σημείο να μιλάμε για εν εξελίξει πραξικόπημα.

Από την 20η του Φλεβάρη, είδαμε ότι όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε αυτή η υπονόμευση αλλά άρχισαν να τοποθετούνται σε δημόσιες θέσεις άνθρωποι αμφιβόλου πολιτικής ηθικής, προερχόμενοι κυρίως από το χώρο του παλαιού ΠΑΣΟΚ τους οποίους ουδέποτε είχαμε την “τιμή” να γνωρίσουμε ως συναγωνιστές του αντιμνημονιακού αγώνα.

Η νέα κυβέρνηση δεν δικαίωσε ούτε κατ ελάχιστο το κοινό αίσθημα απέναντι στη μεγάλη φοροδιαφυγή και τη διαπλοκή, αφού δεν αντιμετώπισε τις κραυγαλέες περιπτώσεις των λιστών ενώ βαδίζει χέρι χέρι με τη διαπλοκή των καναλαρχών που ήδη προσεταιρίζεται το ΣΥΡΙΖΑ βλέποντάς τον ως τον δυνατό του παιχνιδιού.

Στη μάχη της διαπραγμάτευσης ξεκίνησε ηττημένη και κατέληξε με μια “κωλοτούμπα”, πολύ μεγαλύτερης σημασίας από αυτήν του Σαμαρά, λόγω των δεσμεύσεων που είχαμε λάβει και των υψηλών προσδοκιών που είχαμε προκαλέσει στο λαό. Γιατί διαψεύστηκαν, αναίτια, οι προσδοκίες του λαού που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να καταργήσει τα μνημόνια και να επαναφέρει τη δημοκρατία και τη σταθερότητα στον τόπο. Ούτε οι συνεδριακές αποφάσεις, ούτε το καταστατικό, ούτε οι διακυρήξεις έγιναν σεβαστές. Αλλά ούτε κι αυτό δεν είναι ισχυρό επιχείρημα μπροστά στο λεγόμενο “συμφέρον της χώρας” που επικαλούνται τώρα.

Η “συμφωνία” που οδηγεί στο τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο στέρησε το ΣΥΡΙΖΑ, την αριστερά εν γένει και όλο το αντιμνημονιακό πολιτικό φάσμα από το ηθικό πλεονέκτημα της αξιοπιστίας, καταρράκωσε το ηθικό και την αξιοπρέπεια όλων των ελλήνων, διέλυσε τα ψυχικά αποθέματα των αγωνιστών, εκμηδένισε τις ελπίδες τους, έστειλε πολλούς από μας -που ακούραστα επί 5 χρόνια οργανώνουμε, κινητοποιούμε και συντονίζουμε τον αγώνα- σοκαρισμένους στον καναπέ. Και τελικά, χάρισε στους εκβιαστές της χώρας μας το μεγαλύτερο δώρο: αφού συσπείρωσε τη λαϊκή αντίσταση, τη χώνεψε και την εξαφάνισε κάτω από την ανάθεση που έχει λάβει.

Δεν δέχομαι τη δικαιολογία της “μη εναλλακτικής λύσης” που προβάλλει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για το ότι κατέληξε στο τρίτο μνημόνιο, αφού μπορούσε να συμφωνήσει εξαρχής στην αναγκαιότητα να οργανώσει και να ετοιμάσει το λαό για ένα εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που αποτύγχανε το πρώτο (νέες γεωπολιτικές συμμαχίες, στάση πληρωμών δανείων, αυτάρκεια βασικών αγαθών, κοινωνικοποιήσεις τραπεζών, νέο νόμισμα).

Δεν δέχομαι ουτε το επιχείρημα των εκβιασμών και των απειλών ακόμα και κατά της ζωής του Πρωθυπουργού, καθώς ένα κράτος με οργανωμένες υπηρεσίες εθνικής ασφάλειας μπορεί να αντιμετωπίσει τις απειλές και τους εκβιασμούς με ανάλογα “μέτρα”.

Αμφισβητώ τις “αντιμνημονιακές” προθέσεις κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών καθώς διαπιστώνω ότι μετά την υπογραφή της συμφωνίας υιοθετείται ακόμα και απο τοπικά στελέχη, η διαλεκτική των μνημονιακών κομμάτων, η μεταφορά αυτούσιων των επιχειρημάτων που ακούγαμε ως τώρα υπέρ των μνημονιακών πολιτικών.

Πρόκειται για μια δυσεξήγητη, σουρεαλιστική σχεδόν μνημονιακή μετάλλαξη, για την οποία όμως δεν αποδίδω ευθύνες στον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ όσο στον περίγυρό του, την ομάδα που τον συμβουλεύει και τον καθοδηγεί. Και δεν αποδίδω όλες τις ευθύνες στο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων, καθώς θεωρώ ότι οι δυνάμεις του παλαιού πολιτικού κατεστημένου της χώρας τις υπονόμευσαν, προδίδοντας τη χώρα, συνεργαζόμενες με τους δανειστές.

Ακόμα και το δημοψήφισμα, που έδωσε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα την αξία του οποίου προσπάθησε να διαστρεβλώσει η κυβέρνηση, λέγοντας ότι το ΟΧΙ δεν αποτελούσε εντολή για ρήξη. Ομως ξέρουμε ότι αυτό το ΟΧΙ ήταν μια συνειδητή επιλογή της πλειοψηφίας του λαού, που είχε ενημερωθεί από την ηγεσία της Ευρώπης και γνώριζε ότι υπήρχε το ρίσκο της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Αυτό το ΟΧΙ λοιπόν, είναι η μεγάλη μας παρακαταθήκη.

Ζητώ συγνώμη από όσους πίστεψαν και εξαιτίας μου, στις ίδιες αυταπάτες που πίστεψα κι εγώ. Δεν πιστεύω πια ότι το καθεστώς αποικίας χρέους στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας μπορεί να ανατραπεί με εκλογές αφού κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν γίνεται σεβαστό και αναζητώ την επόμενη λύση που θα προκύψει από ένα πλατύ λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, παραιτούμαι από αν. μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Χανίων, από συντονιστής της οργάνωσης μελών του Ακρωτηρίου και από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιώργος Γυπάκης