Λέω να πάρω τον ΕΝΦΙΑ που μούρθε και να πάω στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στα Χανιά να μου πουν εκεί πώς να τον πληρώσω. Ή μάλλον να απαιτήσω να μου τον πληρώσουν αυτοί. Ετσι, σαν εξόφληση μιας επιταγής, για τους αγώνες που έκανα 5 χρόνια τώρα για να οδηγηθούν αυτοί στην εξουσία.
Γιατί αυτοί πληρώνονται. Αλλος δουλεύει για το κόμμα, άλλος διορίστηκε σε κάποιο βουλευτή, ένα σωρό θεσούλες θα βρεθούν για τους ίδιους και τα λαμόγια του πασόκ που τριγυρίζουν τα γραφεία τους.
Αλλά πάλι, δεν ξέρω, μήπως μούρθει καμιά τρέλλα εκεί μέσα...
Και το πιο τραγικό δεν το ξέρετε. Το Γενάρη του 2015, μετά τις εκλογές διοργάνωσα ο ίδιος ολόκληρη γιορτή για τη νίκη του σύριζα με το Σταθάκη πρώτη μούρη.
Και γιόρταζα το ίδιο βράδι έχοντας κατά νου την απάντηση του στην ερώτηση για το αν θα πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ του 2015. Ηταν "ναι".
Ποτέ λοιπόν δε σκόπευαν να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, το φόρο που κατά τους ίδιους ήταν "δημευτικός" των περιουσιών μας, αντισυνταγματικός και παράνομος. Ποτέ δε σκόπευαν να τον διαπραγματευτούν.
Και σήμερα οι ίδιοι, χωρίς αιδώ, χωρίς καμιά νομιμοποίηση (γιατί και το ποσοστό της αποχής τους απονομιμοποιεί, και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) επιβάλλουν την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, χωρίς διευκολύνσεις, με εκβιασμούς και απειλές, ότι ακόμα και τη ρύθμιση που μούδωσαν θα μου την πάρουν πισω, οδηγώντας τα παιδιά μου στην πείνα και τη φτώχεια.
Ούτε πετρέλαιο, ούτε ξύλα για το τζάκι, ούτε λεφτά για φροντιστήριο και φυσικά τα ψώνια του μήνα, από το Χαλκιαδάκη θα καταλήξουν στο Λιντλ.
Κανείς δεν έχει να πληρώσει κι όλοι έχουν σπίτι, μισθό, σύνταξη, επιχείρηση που θα τα δούν να χάνονται σε κατασχεσεις. Ιδιωτική και δημόσια περιουσία σε δήμευση.
Τί χειρότερο δηλαδή θα συνέβαινε αν οδηγούσαμε τη χώρα εκτός ευρωζώνης; Τί θα συνεβαινε αν δεχόμασταν το σχέδιο Σόιμπλε που και λεφτά μας έδινε και το χρέος θα σταματούσαμε να πληρώνουμε;
Πώς θα ξεμπλέξουμε λοιπόν από το αδιέξοδο των φόρων που δημεύουν τα σπίτια μας και καταστρέφουν κι άλλο τη ζωή μας;
Ακόμα και το να κοιτάξει ο καθένας μας πώς θα σώσει το κεφάλι του φαίνεται πια αδύνατο.
Θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πεινάσουμε αγόγγυστα για να πληρώσουμε τα χρέη που δημιούργησαν πολιτικοί, πλούσιοι, εταιρείες και τράπεζες;
Ή θα ζητήσουμε ξανά δικαιοσύνη, γνωρίζοντας αυτή τη φορά πως ούτε από κοινοβούλια ούτε από δικαστήρια θα τη βρούμε, αλλά μόνο με τα χέρια μας και την κραυγή μας;
Ο εχθρός είναι ολούθε.
Δε φτάνει να τον κάψουμε μόνο στην Ελλάδα.
Πρέπει να τον κάψουμε σ' όλη την Ευρώπη.
Πρέπει να πεθάνει αυτή η Ευρώπη, πρέπει να ζήσουμε.
Γιατί αυτοί πληρώνονται. Αλλος δουλεύει για το κόμμα, άλλος διορίστηκε σε κάποιο βουλευτή, ένα σωρό θεσούλες θα βρεθούν για τους ίδιους και τα λαμόγια του πασόκ που τριγυρίζουν τα γραφεία τους.
Αλλά πάλι, δεν ξέρω, μήπως μούρθει καμιά τρέλλα εκεί μέσα...
Και το πιο τραγικό δεν το ξέρετε. Το Γενάρη του 2015, μετά τις εκλογές διοργάνωσα ο ίδιος ολόκληρη γιορτή για τη νίκη του σύριζα με το Σταθάκη πρώτη μούρη.
Και γιόρταζα το ίδιο βράδι έχοντας κατά νου την απάντηση του στην ερώτηση για το αν θα πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ του 2015. Ηταν "ναι".
Ποτέ λοιπόν δε σκόπευαν να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, το φόρο που κατά τους ίδιους ήταν "δημευτικός" των περιουσιών μας, αντισυνταγματικός και παράνομος. Ποτέ δε σκόπευαν να τον διαπραγματευτούν.
Και σήμερα οι ίδιοι, χωρίς αιδώ, χωρίς καμιά νομιμοποίηση (γιατί και το ποσοστό της αποχής τους απονομιμοποιεί, και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) επιβάλλουν την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, χωρίς διευκολύνσεις, με εκβιασμούς και απειλές, ότι ακόμα και τη ρύθμιση που μούδωσαν θα μου την πάρουν πισω, οδηγώντας τα παιδιά μου στην πείνα και τη φτώχεια.
Ούτε πετρέλαιο, ούτε ξύλα για το τζάκι, ούτε λεφτά για φροντιστήριο και φυσικά τα ψώνια του μήνα, από το Χαλκιαδάκη θα καταλήξουν στο Λιντλ.
Κανείς δεν έχει να πληρώσει κι όλοι έχουν σπίτι, μισθό, σύνταξη, επιχείρηση που θα τα δούν να χάνονται σε κατασχεσεις. Ιδιωτική και δημόσια περιουσία σε δήμευση.
Τί χειρότερο δηλαδή θα συνέβαινε αν οδηγούσαμε τη χώρα εκτός ευρωζώνης; Τί θα συνεβαινε αν δεχόμασταν το σχέδιο Σόιμπλε που και λεφτά μας έδινε και το χρέος θα σταματούσαμε να πληρώνουμε;
Πώς θα ξεμπλέξουμε λοιπόν από το αδιέξοδο των φόρων που δημεύουν τα σπίτια μας και καταστρέφουν κι άλλο τη ζωή μας;
Ακόμα και το να κοιτάξει ο καθένας μας πώς θα σώσει το κεφάλι του φαίνεται πια αδύνατο.
Θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πεινάσουμε αγόγγυστα για να πληρώσουμε τα χρέη που δημιούργησαν πολιτικοί, πλούσιοι, εταιρείες και τράπεζες;
Ή θα ζητήσουμε ξανά δικαιοσύνη, γνωρίζοντας αυτή τη φορά πως ούτε από κοινοβούλια ούτε από δικαστήρια θα τη βρούμε, αλλά μόνο με τα χέρια μας και την κραυγή μας;
Ο εχθρός είναι ολούθε.
Δε φτάνει να τον κάψουμε μόνο στην Ελλάδα.
Πρέπει να τον κάψουμε σ' όλη την Ευρώπη.
Πρέπει να πεθάνει αυτή η Ευρώπη, πρέπει να ζήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου